Szmaragdowe Serce - Rozdział 25_epizod 3 (OSTATNI)

Mimo zaskakującego powitania i ulgi jaką powinna odczuwać, z jego powrotu, siedziała naburmuszona niczym osa, ledwie skubiąc strawę. Rilla zajmująca miejsce tuż obok, nawet nie próbowała jej zagadywać. Dziewczyna była zbyt onieśmielona towarzystwem tak wielu wojowników przy jednym stole. Nie próbowała nawet zerkać na Quinkela, czy innych smoczych wybrańców. Jej lęk przed ognistymi mężczyznami ciągle jeszcze był zbyt silny.

Farel jak zwykle mówił za trzech, żywo jak na jego wiek gestykulując i opowiadając o tym, co wydarzyło się pod nieobecność barona. Tamar i Warmar również dzielili się opowieściami na temat Bireg i postępów w odbudowie wioski. Twierdzili że ludzie powoli wracali do swoich domów i codziennego życia, zapominając o przykrych wydarzeniach.

Uczta przebiegała bez żadnych zakłóceń, i tylko jedna,  naburmuszona Smoczyca psuła ten piękny obraz. Kharina dzióbała w talerzu, nie racząc nawet spojrzeć na Quinkela, mimo iż mężczyzna na różne sposoby próbował zaczepiać ją i zagadywać. Zapewne posiłek zakończyłby się najspokojniej w świecie, gdyby zarządczyni z tajemniczym uśmiechem na twarzy nie raczyła podgrzać atmosfery.

– Dobrze że wróciłeś Quinkelu – zaczęła Esna, uśmiechając się szelmowsko. – Jako pan zamku i bliski przyjaciel króla, powinieneś w końcu pomyśleć o ponownym ożenku. Trochę się niegodni, by ktoś tak zacny i szanowany jak ty, nie miał żony, a przecież w zamku niewiast nie brakuje.

Można spokojnie rzec, że większego zamieszania w izbie nie można było wywołać. Służki zaczęły popiskiwać, zaskoczone słowami zarządczyni. Co któraś z krzykiem uciekła z sali. Zaś wojownicy i mieszkańcy spożywający wieczerzę, przestali jeść z niedowierzaniem wpatrując się w główny stół i siedzącego przy nim, czerwonego z zażenowania smoka. Tamar i Warmar szturchali się pod stołem, prychając rozbawieni. Farel natomiast minę miał jakby próbował zapaść się pod ziemię. Tylko dwie kobiety siedziały milczące, zagryzając wargi i przeklinając w duchu Esnę.

– Zamilknij duszko – szepnął Farel, ciągnąc żonę za rękaw sukni, ale kobieta zbyła machnięciem jego prośbę.

– Rozumiem twoje obawy i jestem świadoma tego, że Kharina okazała się być dla ciebie zbyt ognista – ciągnęła z szerokim uśmiechem na twarzy, wpatrując się barona. – Ale teraz jest z nami Rilla. Przyjrzyj się jej, jest równie piękna jak jej siostra, ale dużo bardziej spokojna.

– Oszalałaś! – wycedził przez zęby Quinkel. – Ze starości rozum ci odebrało.

Kobiety poruszyły się niespokojnie na krzesłach. Rilla jeszcze bledsza niż zwykle, z przerażeniem wypatrywała reakcji smoka i tego, czy przypadkiem na poważnie nie zacznie rozważać propozycji Esny.

Kharina natomiast wpadła w istną furię. Jej twarz pokrył ciemny rumieniec, w szmaragdowych źrenicach zapłonął gniew.

– Rilla dopiero odzyskała wolność. Nie jest gotowa do zamążpójścia. – Uderzyła pięścią w stół. –A wy nie będziecie decydować o jej przyszłości.

– A kto? Może ty?! – W głosie barona również pojawiła się złość. – Jest piękną i zdrową kobietą, ma prawo… – zaczął, ale Kharina zerwała się z miejsca dopadając do niego.

– Chcesz mi odebrać siostrę!? – wrzasnęła aż zamek zatrząsł się w posadach. – Pojąć za żonę? A ja to co?! Już o mnie zapomniałeś! – Zamachnęła się ręką, ale Quinkel chwycił jej dłoń, nim uderzyła go w twarz.

– Dość! – ryknął z całych sił. – Skoro to jedyny sposób, by nad tobą zapanować, to proszę bardzo. – Twarz smoka aż kipiała z wściekłości. – Jutro w samo południe zostaniesz moją żoną, a jeśli spróbujesz mi odmówić, będę prał twoje kształtne pośladki tak długo, aż zmienisz zdanie.

Ciszę jaka zapadła po słowach smoka, nie zakłócił żaden dźwięk. Nikt z biesiadników nie odważył się poruszyć, nawet psy przywarły do podłogi, kładąc po sobie uszy. Spojrzenia wszystkich skupione były na baronie i Kharinie. Ci zaś dyszeli wściekle, ledwie panując nad ognistymi stworami mieszkającymi w ich ciałach.

Dziewczyna próbowała jeszcze wyrwać dłoń, ale mężczyzna nie pozwolił jej na to.

– Teraz zaś, moja droga, przyszła żono, dostaniesz przedsmak tego co cię czeka – dodał, chwytając ją w pół i przerzucając sobie przez ramię. Krzyknęła, zaskoczona jego zachowaniem, ale baron nie przejął się jej reakcją. Silną dłonią wymierzył jej klapsa, a potem nie bacząc na jej protesty, skierował się do wyjścia, niosąc kobietę do swojej sypialni. Jednak dopiero, kiedy zniknęli w mrokach korytarza, długie westchnienie ulgi przetoczyło się przez salę.

– No nareszcie – szepnął jeden z wojowników.

– Już myślałem, że to nigdy nie nastąpi – dodał ktoś inny.

Esna uśmiechając się szeroko, zwróciła się do męża.

– Tak to się robi – powiedziała, śmiejąc się w głos i klaszcząc w dłonie.

Farel pokręcił głową.

– Oj kobieto, ty to potrafisz zaskakiwać – dodał smok pochylając się nad żoną i całując ją w usta. Tylko Rilla siedziała cicho, drżącymi dłońmi skubiąc szatę, w głębi duszy wielce się radując, że ominął ją los siostry.

…

Nieco później, sypialnia barona Quinkela kel Warez

Przewróciła się na bok, ciężko łapiąc powietrze. Ciało pulsowało przyjemnie, targane ostatnimi porywami przyjemności. Mężczyzna przytulił się do jej pleców, gładząc ręką jej biodro, skubiąc zębami jej kark i ciemnego smoka.

Westchnęła z rozrzewnieniem przeciągając się na łożu, wpatrując się w białego kota, wskakującego na materac. zwierzę przespacerowało się po sienniku, skupiając swoją uwagę na Kharinie. Obwąchało jej ciało, a potem strosząc grzbiet, zasyczało gniewnie.

– Uspokój się Paskudo! – skarcił stwora, Quinkel.

– To kotka? – zdziwiła się dziewczyna, mimo to wyciągnęła rękę, by pogłaskać stworzonko, ale kocia pokazała jej kły.

– Jest zazdrosna – odparł spokojnie Quinkel, nie przestając głaskać nóg Khariny. – Zazwyczaj to ona śpi w moim łożu.

Kobieta zmarszczyła brwi.

– Uważaj Paskudo – powiedziała, grożąc kotce palcem. – Teraz to moje miejsce i mój smok.

 W odpowiedzi usłyszała tylko gniewne syknięcie Paskudy i niski śmiech Quinkela. Obróciła się w ramionach mężczyzny, przyglądając się mu badawczo.

– Ciebie to bawi? – spytała, robiąc oburzoną minę.

– Lubię swoją kotkę – odparł lekko, drocząc się z nią.

Wydęła usta.

– Nie będzie spać z nami w łożu i zostawiać pcheł na materacu – powiedziała, oplatając mężczyznę nogami w biodrach.

Baron przekrzywił głowę.

– Tylko tyle? – wyszeptał, z głową przy jej ustach. – Masz jeszcze jakieś inne obiekcje, co do naszej sypialni?

Zamilkła, udając, że rozmyśla nad czymś intensywnie. W końcu posyłając mu niewinny uśmieszek, odparła:

– Mam jeszcze trochę wątpliwości co do twojej sprawności… – zawiesiła głos, a oczy Quinkela rozszerzyły się gwałtownie, kiedy zrozumiał, o czym kobieta mówiła.

– Sprawności?! – warknął przez zęby. – Mojej sprawności!

– Jesteś już stary, nie wiem na jak długo starczy ci sił – odparła, uśmiechając się kpiąco.

Mężczyzna zarumienił się po czubki uszu.

– Och, ty! – syknął, klepiąc ją w tyłek. – Już ja ci pokażę ile jeszcze mam sił.

                              Koniec