Mroczny Dotyk - Rozdział 1 _epizod 5

Smuga światła przemknęła tuż obok Cameo, by chwilę później przybrać kształt postawnego anioła. Białe skrzydła przyprószone złotem falowały na plecach. Lśniąca szata opinała  muskularne ciało.

Długie, ciemne włosy i zielone przeszywające spojrzenie. Zacharel – anioł, wojownik, zabójca demonów.

Cameo zastygła, zagryzając wargi, ledwo pohamowując się przed puszczeniem przekleństwa pod adresem intruza.

Anioł jak gdyby nigdy nic stanął jej na drodze, obojętnym spojrzeniem obrzucając jej postać. Z jego kamiennej twarzy jak zwykle nie można było nic wyczytać. Czego od niej chciał? I po jaką cholerę się znowu odwiedził ich dom? Czemu zawsze stawał jej na drodze, kiedy szła to Torina?

Skrzywiła się oburzona jego zachowaniem, doskonale wiedząc, że jej twarz wyglądała w tej chwili jak siedem nieszczęść. Na widok takiej miny większość osób uciekłaby gdzie pieprz rośnie, inni spróbowaliby odebrać sobie życie, pozostali zalaliby się łzami.

Anioł nie poruszył się ani o milimetr, po jego twarzy nie przemknął nawet cień uczucia. Cameo miała ochotę wrzasnąć.

Zamiast tego powiedziała tylko:

– Zejdź mi z drogi – chciała zabrzmieć groźnie, ale wyszło jak zawsze – płaczliwie.

Nie poruszył się ani o milimetr, czujnym spojrzeniem lustrując ją od stóp do głów.

– Dlaczego ciągle do niego chodzisz? – zapytał.

Cofnęła się o krok, zaskoczona jego słowami. Czy tylko jej się zdawało, że obojętność w jego głosie ustąpiła… złości? Niemożliwe, ten anioł nic nie czuł.

– To nie twoja sprawa – zaskrzeczała, próbując go wyminąć, ale anioł zdążył już pochwycić ją za ramię. Cameo nie należała do niskich kobiet, ale on był wyższy od niej prawie o głowę. Szerokie ramiona i umięśniony tors mężczyzny przesłaniały jej widok na korytarz.

Trzymał ją mocno i Cameo wiedziała, że bez użycia broni nie byłaby w stanie zmusić go by uwolnił jej ramię. Cholernie ją jednak korciło by użyć sztyletu, schowanego za paskiem spodni. Niestety, wiedziała też, że anioł dysponował o wiele potężniejszą bronią – Świetlistym Mieczem. Jednym ruchem mógłby ściąć jej głowę, a biorąc pod uwagę, że w byle kamieniu płynęło więcej uczuć niż w Zacharelu, anioł prawdopodobnie wcale by się nie przejął, pozbawiając ją życia.

– Puść mnie! – krzyknęła.

– Musisz z tym skończyć – powiedział zimno.

– To nie twoja zasrana sprawa, co robię i z kim – pisnęła płaczliwie.

– Teraz, zaraz, inaczej będziesz cierpieć – ciągnął dalej, jakby nie słyszał jej poprzedniej uwagi.

– Cierpieć? Jak ci się wydaje, co znosiłam przez ostatnie tysiąclecia? Ból, żałość, smutek i agonię. Dzień po dniu, godzina po godzinie, sekunda po sekundzie…

Puścił jej ramię, a jego ręka opadła do boku. Nie patrzył już jej w oczy, tylko gdzieś daleko ponad nią.

– Sama jesteś sobie winna – powiedział obojętnym tonem. Zaraz potem odwrócił się i odszedł, kierując się ku pokojom Torina, zostawiając osłupiałą kobietę na środku korytarza.