poniedziałek, 31 sierpnia 2015

Zdrada niejedno ma imię - Rozdział 15_epizod 1



– Brakuje ci czegoś? – Melir stał w progu komnaty, przyglądając się starcowi. Jego gość nie odpowiedział, nie przerywając wygrzewania się w blasku promieni. Powieki miał przymknięte, ale każdym zmysłem wsłuchiwał się w odgłosy miasta. Po jego wargach błąkał się uśmiech zadowolenia.
Melir również się uśmiechnął. Dziwnym trafem ten poczciwy człowiek, choć stojący już na skraju swego żywota, napełniał go ochotą do życia.
– Abadonie, potrzeba ci czegoś? – zapytał ponownie, tym razem podchodząc do mędrca i dotykając jego ramienia.
– Mam więcej niż mógłbym zapragnąć. – Z ust starego człowieka wydobył się chrapliwy zgrzyt. – Otoczyłeś mnie opieką, na jaką sobie nie zasłużyłem.
– Bzura – skarcił łagodnie staruszka Melir. – Za dobre serce powinno odpłacać się dobrem.
Abadon nic nie odpowiedział, co mogło oznaczać jedynie to, że w swym życiu zaznał niewiele dobra. Nie użalał się jednak nad sobą i nie domagał się uwagi. Brał to, co mu los zesłał, i cieszył się każdym dniem.
– Spróbuję dziś czegoś się dowiedzieć – rzucił po dłuższej chwili Melir, a starzec tylko skinął głową.
– Nie poznałem jego imienia i wielce mnie to trapi.
Smok zmarszczył brwi. To właśnie martwiło go najbardziej. Większość osób bez wahania podawało swoje imię, natomiast osobnik, który przyprowadził Abadona na królewską górę, nie zrobił tego. Świadczyło to, że miał powód, by ukryć, kim jest naprawdę. Na jego nieszczęście Melir zapamiętał naznaczoną bliznami twarz, jasne włosy i wyraziste, przypominające elfickie, rysy twarzy. Nawet solidnie wyhodowany zarost nie był w stanie ukryć tak specyficznego układu kości.
– Zrobię co tylko się da – powiedział, obiecując sobie, że zrobi o wiele więcej. Już miał odejść, ale starzec chwycił go za rękę.
– Dziewczyna... co z nią? – W mlecznych oczach Abadona błysnęła ciekawość.
Hrabia zamrugał zaskoczony. Spodziewał się, że starzec w końcu zapyta o Helenę, nie sądził jednak, że zrobi to tak bezpośrednio.
– Żyje – odparł, siląc się na spokój, ale dziad nie dał się zbyć.
– Wszystko z nią w porządku? – naciskał. – Pamięta, kto jej to zrobił? Złapałeś łotra?
Melir zagryzł wargi. Przez chwilę bił się z myślami, nim zdołał wymyślić sensowną odpowiedź.
– Jest zdrowa i mieszka na zamku. Nic nie pamięta z tamtego dnia. – Nie była to dokładnie prawda, jednak nie mógł powiedzieć poczciwemu człowiekowi, że kobieta pochodziła z północy i być może przysłano ją tu na przeszpiegi.
– Cieszę się, że wyzdrowiała – sapnął zadowolony Abadon – ale to bardzo źle, że nie wiadomo, kto ją skrzywdził.
Melir również tak uważał, głośno jednak powiedział coś zupełnie innego.
– Muszę teraz wyjść, ale zostawiam cię w dobrych rękach. – Hrabia skinął głową do stojącej w progu służącej i sam ruszył do wyjścia. Zdawał sobie sprawę, że nie powiedział zbyt wiele Abadonowi, jednak czas nie był ku temu odpowiedni, a i jego stosunek do dziewczyny był zbyt emocjonalny.
Ostatnie dni spędził, rozmyślając na jej temat, i, choć bał się przyznać przed samym sobą, Helena stała się jego obsesją. Budził się z myślą o niej i zasypiał, rozważając, co dzisiaj robiła i z kim rozmawiała. Coraz częściej też lękał się, czy nie grozi jej niebezpieczeństwo.
Nie myśląc wiele, wyszedł z zamku, od razu też kierując się do koszar, licząc, że może rozmowa z wojownikami pomoże mu zapomnieć o kobiecie. Czas pędził w zawrotnym tempie i lada chwila król miał wezwać go do siebie, żądając przedstawienia postępów w śledztwie. A on nie miał nic. No, może nie była to tak do końca prawda, coś tam wiedział, było jednak tego za mało, by schwytać zbrodniarzy. Zaledwie podejrzewał, iż ocaleni potomkowie poprzednich spiskowców stoją za zamachem na księcia. Nie potrafił tego jednak udowodnić, tak samo jak nie wiedział, w jaki sposób północ otrzymywała wieści z zamku. Bo tego, że jakaś korespondencja krążyła, był pewien.
Przed głównymi drzwiami do koszar natknął się na Hargara. Potężny gwardzista opierał lewą nogę o kamień i palił fajkę. Widząc Melira, skinął mu głową.
– Masz coś dla mnie? – zapytał ostro hrabia. Gwardzista jednak wzruszył ramionami, toteż lord minął go bez słowa i wszedł do koszar. Kwatera główna wojowników składała się z kilku budynków połączonych ze sobą wąskimi przejściami. Melir od razu skierował się do sali narad. Była to obszerna izba w kształcie koła z ławkami ustawionymi w półokręgu i makietą Kirragonii na czterech pniach. Jedno spojrzenie lorda na mapę wystarczyło, by stwierdzić, że żadne nowe lokalizacje wrogów nie zostały dodane.
Marszcząc brwi, przeszedł przez salę, kierując się do izby głównego dowódcy. Lord Sawier był sędziwym smokiem, od lat zarządzającym oddziałami stacjonującymi w Farrander. Spod jego pieczy wychodzili najlepszy wojownicy, mimo że sam nie opuścił miasta od czasu śmierci króla Mirraga. Z trudem chodził, ale jego wzrok i słuch były nadal wyśmienite.
Melir zapukał i wszedł do środka. Sawier jak zawsze siedział za biurkiem i przeglądał księgi.
– Czekałem, kiedy się zjawisz – odezwał się jako pierwszy lord dowódca.
– Naprawdę? A masz dla mnie coś ciekawego? – zapytał Melir, opierając się plecami o drzwi.
– Poniekąd – wychrypiał stary smok, nie przerywając nawet czytania.
– Nie słyszałem o żadnych nowych incydentach – dodał Melir. Sytuacja robiła się nieciekawa, żeby nie powiedzieć, że wręcz patowa.
– Ja też nie i to mnie właśnie martwi – odrzekł Sawier. Smok zamknął czytaną księgę i po raz pierwszy spojrzał na swego gościa. – Moi podkomendni, kiedy nie są na służbie, mają w zwyczaju włóczyć się po mieście i szukać rozrywki, ale tego nie muszę ci mówić, sam zaznałeś żołnierskiego życia.
Melir uśmiechnął się krzywo. Służył pod Sawierem i pamiętał jak razem z innymi wymykał się nocami do burdeli.
– Zrobiło się cicho? – zapytał rozbawiony.
Smok skinął głową.
– Tylko nieliczni opuszczają kwatery po zmroku, tak przynajmniej donoszą mi wartownicy z murów. Albo więc moi wojownicy zaczęli żyć w cnocie, albo też boją się zostać posądzeni o spisek.
– Lub faktycznie mają coś do ukrycia.
– Naprawdę w to wierzysz? – obruszył się smok. – Znam większość z nich od dziecka. Podobnie jak ciebie, uczyłem ich sztuki wojennej.
– Przykro mi. – Melir nie zamierzał mamić dowódcy. – Jest bardzo możliwe, że wyhodowałeś żmiję na swojej piersi.
– Och, wypluj to słowo – warknął Sawier. – Jeśli się dowiem, którzy to mają czelność podnosić rękę na władcę, osobiście wyrwę im skrzydła i wepchnę w dupska.
Melir tylko się uśmiechnął. Pamiętał czasy swojej służby u Sawiera, jego musztry o poranku i kary za złe zachowanie. Często obrywał baty od sędziwego dowódcy, ale nawet dziś, z perspektywy czasu, nie zamieniłby tych lat na życie dworskie.
– Jeśli dowiesz się czegoś jeszcze, daj mi znać – powiedział, odwracając się. Nim jednak zdołał opuścić niewielką celę, Sawier zatrzymał go w miejscu:
– Ta panna, którą uratowałeś... bardzo często włóczy się ulicami Farrander. Nie widziano jej co prawda po zmroku, ale wczesnym rankiem, owszem. – W ustach starego lorda słowa te brzmiały całkiem zwyczajnie, ale Melir i tak poczuł, że strach mrozi mu skórę na plecach.
– Sprawdzę to – wycedził, kończąc tym samym dyskusję, jednak słowa Sawiera długo jeszcze dźwięczały mu w uszach.
Na koszarowym dziedzińcu Hargar skończył palić fajkę. Smok siedział teraz na kamieniu, na którym wcześniej opierał stopę, i czekał na Melira. Wokół niego kręcili się smoczy wybrańcy, trenując zamachy mieczem i siłując się w walce, on jednak nie patrzył nawet w ich stronę. Czekał na białowłosego lorda.
– A jednak masz mi coś do powiedzenia? – rzucił Melir, nie siląc się nawet na uprzejmości.
– Przejdźmy się – zażądał gwardzista. Słowa zostały wypowiedziane bardzo lekkim tonem, jednak spojrzenie wojownika było ostre jak brzytwa.
Hrabiemu nie podobało się, że ktoś, w dodatku ktoś tak niewiele znaczący, wydaje mu rozkazy, chwilowo jednak nie mógł nic na to poradzić. Ruszył więc za młodszym wojownikiem, kierując się ku gwarnym ulicom miasta.
– Zakładam, że ci powiedział – odezwał się Hargar, gdy tylko koszary zniknęły z pola widzenia, gwar ulicy zaś pochłonął ciała i głosy smoczych wojowników. – O Helenie – dodał, wiedząc brak zrozumienia u hrabiego.
Z ust Melira wydobył się warkot.
– A ty skąd o tym wiesz?!
– Pilnuję jej. – Dwa zwyczajne słowa, a wywołały w lordzie prawdziwą furię.
– Pilnujesz?! A może śledzisz?! – Smok zacisnął dłonie w pięści, czując, że jeszcze chwila i straci nad sobą panowanie. Ten bękart włóczył się za Heleną i wcale się z tym nie krył!
– Staram się ją chronić – odrzekł bez cienia lęku wojownik. – Obiecałem komuś, że będę miał ją na oku.
– Co?! – Do Melira dopiero po dłuższej chwili dotarł sens usłyszanych słów. Chwycił wojownika za ramię i szarpnął w swoją stronę. Oboje zatrzymali się gwałtownie, zerkając na siebie ostro. – Kto!? – zaczął, warcząc na mężczyznę, ale Hargar zignorował ten przejaw wrogości.
– Królowej bardzo zależy na jej bezpieczeństwie, jeśli już musisz wiedzieć, ale to Rilla wer Sahmar prosiła mnie, bym miał baczenie na smoczycę.
– Siostra baronowej Querm prosiła, byś pilnował Helenę? – Zdziwienie odmalowało się na twarzy hrabiego. Mężczyzna chrząknął zakłopotany i natychmiast też puścił wojownika. Słyszał o słabości zwiadowcy do dwórki, ale nie wiedział, że była ona tak silna. Zatem inna niewiasta prosiła, by pilnował Heleny. – Dziękuję – rzekł w końcu, a Hargar tylko skinął głową.
– Czasem chodzę za nią – ciągnął, ponownie ruszając ku miastu.
– Gdzie chodzi? – zapytał Melir. Starał się nadać swemu głosowi normalne brzmienie, ale trudno było mu zapanować nad gniewem. Zżerało go uczucie, o które nigdy wcześniej się nawet nie podejrzewał – zazdrość. Nie potrafił pogodzić się z faktem, że inny mężczyzna chodził za Heleną i patrzył na nią, kiedy Melira nie było w pobliżu. Miał ochotę wykrzyczeć, że tylko on miał prawo być przy niej, wszak to on ją ocalił. Przezornie jednak zatrzymał te słowa dla siebie.
– W tej chwili już wszędzie. Początkowo nie zapuszczała się daleko, zaglądała na uliczki wokół zamku i do małych sklepików. Teraz chodzi po całym Farrander. Regularnie odwiedza targowisko i kramy miejscowych rzemieślników.
– Szuka czegoś szczególnego? – zapytał, choć nie tę kwestię miał ochotę poruszyć. Podejrzewał, że Helena jak każda kobieta oglądała materiały, suknie i biżuterię. Odpowiedź Hargara bardzo go zdziwiła.
– Tylko ubrania i zabawki dla dzieci.
– Dziecięce ubranka? – Hrabia był tak zaskoczony, że ledwie pamiętał, o co jeszcze chciał zapytać.
– Zaskakujące, prawda? – Mężczyźni minęli zatłoczone ulice i zatrzymali się w cieniu jednego z domów. Był to zwykły kamienny budynek, jakich pełno w królewskim mieście, idealna siedziba dla mieszczaństwa. Wszystkie kamienice stojące na tej ulicy wyglądały podobnie, ruch tu był niewielki, a większość ludzi, którzy ich mijali, wchodziła do karczmy „Oddech Smoka” znajdujące się po drugiej stronie ulicy.
Melir już chciał zapytać, co tutaj robią, gdy Hargar wskazał mu głową na drzwi oberży. Hrabia zmarszczył brwi, nie zdołał jednak o nic zapytać, gdyż wojownik ruszył z powrotem do zamku.
– Jutro opuszczam miasto – powiedział gwardzista. – Król wysyła mnie na zwiad. Nie będę w stanie już jej pilnować. Musisz sam, hrabio, zatroszczyć się o jej bezpieczeństwo, ale w wolnej chwili radzę ci odwiedzić to miejsce – zakończył swój wywód, wymownie wskazując na pozostawioną za plecami gospodę.
– Spiskowcy się tu spotykają? – zaciekawił się w jednej chwili Melir, ale Hargar zgasił jego zapał.
– Nie umiem ci tego powiedzieć, wiem jednak, że nasza smoczyca była tu wczoraj, a chyba nie muszę ci mówić, że to nie jest miejsce odpowiednie dla niej.
W hrabim ponownie zagotowała się krew. Nie tylko dlatego, że dziewczyna bywała w miejscach o podejrzanej reputacji, ale przede wszystkim z powodu zwrotu, jakiego użył smok – nasza. Helena nie należała do nikogo, a zwłaszcza nie do byle gwardzisty. Melir przyrzekł sobie, że nie odstąpi jej już na krok i jeśli ktokolwiek będzie nazywał ją swoją, to tylko i wyłącznie on sam.
Betowanie rozdziału -  Wiktoria Filipowska

poniedziałek, 24 sierpnia 2015

Twierdza Wspomnień - Rozdział 19_epizod 1



Szedł tak szybko, że musiała biec, by dotrzymać mu kroku. Nie zwracał na nią uwagi. Zignorował nawet Nimrę, który usiłował przekazać swemu panu coś ważnego.
– Cedricu, poczekaj! – wołała, z trudem łapiąc powietrze. Trzymał kurczowo jej dłoń, jakby od tego miało zależeć jego życie.
Nie zareagował na jej wołanie ani na prośbę, by w spokoju przedyskutowali wszystko. Nie, Cedric chciał od razu zobaczyć komnatę na drugim piętrze. Tę, w której rzekomo mieszkała jego siostra. Pół godziny ciskał się i miotał po komnacie, upierając się, że jest pierworodnym synem Tanisa i Gerenisse. Kiedy w końcu ochłonął, zaczął myśleć bardziej racjonalnie.
– Czy jej śmierć… – nie był w stanie wypowiedzieć słowa siostra – mogła przyczynić się do rozpadu małżeństwa moich rodziców?
– Zapewne – odparła zdawkowo. W rzeczywistości nie wierzyła w tę teorię. Było coś jeszcze, obawiała się jednak, że lord mógłby tego nie znieść.
W długim korytarzu ich kroki niosły się echem, smok jednak nie zwolnił. Skręcił w zachodnie skrzydło i dopiero wtedy się zatrzymał. Było tu zaledwie sześć par drzwi, każde obdrapane i noszące ślady czasu. Ze ścian sypał się tynk, a podłoga również pozostawiała wiele do życzenia.
– Kiedyś mieszkały tu dwórki mojej matki – wyjaśnił zachrypniętym głosem.
– Wiem – przytaknęła cicho.
– Które to drzwi – głos mężczyzny był napięty do granic możliwości i Gerenisse zdała sobie sprawę, że ten nieprzejednany w walce smok i wierny poddany nowego króla, modli się, by jej wizje okazały się nic nie wartym kłamstwem. Jakże będzie musiała go rozczarować.
– Ostatnie – wyszeptała. – Za życia twojej matki były pomalowane na żółto, nosiły również kolorowe ślady odcisków małych rączek.
– Niemożliwe – mruknął Cedric, posłusznie jednak ruszył naprzód. Jego kroki nie były już tak pewne i pomijając nierówną podłogę, im bliżej był komnaty, tym wolniej szedł, a siła z jaką ściskał palce Gen rosła. W końcu dotarli na miejsce i cichy jęk wydobył się z piersi smoka.
Gerenisse nie musiała pytać, co zobaczył lord. Farba już dawno odpadła od drewna i trzeba było naprawdę dobrze patrzeć, by dostrzec ślady dziecinnych rączek, kolorowe mazaje zostawione przez pulchne paluszki. To, co Gerenisse za pierwszym razem sprawiło tyle trudu, dla niego nie było niczym niemożliwym. Rzadko kto miał tak dobry wzrok, jak smoki. Oddech mężczyzny natychmiast przyśpieszył.
– Byłaś w środku? – wychrypiał zduszonym głosem.
– Nie – odparła bez wahania.
Cedric położył szeroką dłoń na zniszczonym upływem czasu drewnie. Po jego twarzy przetoczył się cień.
– Kiedy się urodziłem, dwórki nie mieszkały już w tym skrzydle. Mnie umieszczono w wieży. Nigdy nie wiedziałem, dlaczego takie dziwne miejsce wybrali moi rodzice dla swego dziecka. Kamienne stopnie nieźle dawały się we znaki moim opiekunkom, jednak ojciec upierał się, że tam jest moje miejsce.
– Myślę, że chciał cię chronić – powiedziała ze ściśniętym gardłem. Łatwiej strzec wejścia do wieży niż szerokiego korytarza dostępnego dla wszystkich.
– Tylko przed czym chciał mnie chronić?! – wrzasnął, uderzając pięścią w drzwi. Obrócił się twarzą do dziewczyny. – Musisz mi wszystko powiedzieć! – zażądał, grożąc jej palcem.
Otwarła usta, by odpowiedzieć, ale on już zdążył złapać za klamkę i szarpnąć drzwi. Ich oczom ukazała się obszerna izba, na pozór nieróżniąca się od innych zniszczonych pomieszczeń w Gelar. Cedric od razu ruszył ku okiennicom, jednak dopiero kiedy światło wpadło do środka, okazało się, że ta komnata faktycznie należała do dziecka. Łoże stojące pośrodku izby było zbyt małe, by mógł na nim spać dorosły, a na podłodze walały się drewniane zabawki.
Cedric jęknął, szybko zakrywając sobie usta dłonią. Przerażenie odmalowało się w jego spojrzeniu.
Gerenisse stała w progu, widząc komnatę tak, jak wyglądała kiedyś.
– Na tej ścianie twoja matka namalowała ciemnorudego smoka. Jego skrzydła zachodziły nad łóżeczko – powiedziała bez zastanowienia. Ten smok miał chronić Cecylię przed niebezpieczeństwem. Stało się inaczej.
Cedric spojrzał na dziewczynę pociemniałymi z bólu oczyma.
– Dlaczego nikt mi nie powiedział? – zapytał ze ściśniętym gardłem. – Dlaczego wszyscy milczeli, oszukując mnie i trzymając w przekonaniu, że jestem jedynym dzieckiem moich rodziców?
– W pewnym sensie jest to prawda – stwierdziła, uśmiechając się słabo. – Jesteś jedynym dzieckiem Gerenisse i Tanisa, które przeżyło.
Smok kręcił głową, nie zgadzał się ze słowami dziewczyny.
– W jaki sposób umarła? Ile mogła mieć lat? – zapytał w końcu.
– Cztery może pięć. Nie wiem, jak zginęła – odrzekła zgodnie z prawdą. – Jestem jednak pewna, że stało się to w tej komnacie. To tutaj ją znaleziono.
Cedric przesunął wzrokiem po zniszczonym wnętrzu. Dłonie mężczyzny zacisnęły się w pięści.
– Dlaczego?
Gerenisse zagryzła wargi. Odpowiedź na to pytanie mogła bardzo zaboleć stojącego przed nią mężczyznę. On jednak nie dał się zwieść jej milczeniu. Spojrzał na nią i pogroził jej palcem.
– Ty wiesz, kto to zrobił i wiesz dlaczego – wycedził. – Mów!
Westchnęła, jakże żałowała, że się tu znalazła, że musiała poznać tych wszystkich ludzi i ich sekrety.
– Mów! – wrzasnął tak głośno, że podskoczyła.
– Nie jestem pewna, czy będziesz w stanie to zrozumieć... – zaczęła, ale przerwał jej, unosząc rękę.
– Powiedz wszystko, co wiesz, nic nie pomijaj. Sam ocenię, czy jest w tym jakiś sens.
Skinęła głową. Może już czas oczyścić umysł, może to, co odkryła dla niego będzie coś znaczyć.
– Twoją siostrę zabito, by ukarać matkę za nieposłuszeństwo.
– Już to mówiłaś, co jeszcze? Kogo nie posłuchała, że odebrano jej dziecko?
– Sądzę, że hrabinę Gelar wplątano w jakiś konflikt, lub spisek. Brało w nim udział wielu wpływowych ludzi.
– Twierdzisz, że moja matka była spiskowcem? – zapytał o wiele ostrzej niż powinien.
Gerenisse pokręciła głową.
– Szantażem próbowano zmusić ją do współpracy, ale ona odmawiała. W końcu jednak i tak zapłaciła najwyższą cenę.
– Co ty możesz o tym wiedzieć? – stwierdził cierpko Cedric. – Ojciec opowiedział mi, co zrobiła jego ukochana żona.
– Nie wątpię, myślę jednak, że powiedział ci tylko to, co pozwolono mu dojrzeć. Prawda została pochowana razem z twoją matką i siostrą.
Cedric zmarszczył brwi, nic jednak nie powiedział, czekał na dalsze słowa dziewczyny.
– Nie wiem co miał na celu spisek i jak szeroki miał zasięg. Widziałam tylko kilka twarzy, które miały z nim coś wspólnego. Szczególnie często pojawiał się pewien ciemnowłosy lord. To on wielokrotnie groził twojej matce. Próbował tez ją zdobyć, ale ona nie chciała mieć z nim nic wspólnego.
– Czy dawał jej prezenty? – dociekał lord.
Gerenisse zamrugała zaskoczona.
– Skąd wiesz? – zapytała. Zaraz jednak przypomniało się jej, że nadal trzymała sztylet w dłoni. Wyszli tak szybko, że nie zdołała go odłożyć. Miał jej pomóc w ucieczce i zapewnić lepszą przyszłość, teraz parzył jej palce. – Tak, dostała to od niego – powiedziała, podając smokowi ostrze.
Cedric bez wahania wziął broń, jedno spojrzenie na sztylet i furia wypełniała źrenice smoka.
– Wiesz, czyj to herb?! – zapytał ostro.
Wzruszyła ramionami.
– Nie mam pojęcia, nie znam się na genealogii smoczych rodów.
– To ostrze należało do lorda Lewera, kochanka mojej matki. A tak w ogóle, to skąd je masz? Było gdzieś ukryte? W komnacie?
– Tak – westchnęła zmęczona. – Znalazłam je pod gobelinem. Mogłabym powiedzieć, że twoja matka wskazała mi to miejsce, ale pewnie byś mi nie uwierzył.
– Dlaczego miałbym ci nie uwierzyć? Znajdujesz w komnacie, której cię zamknąłem, sztylet kochanka mojej matki i nikomu o tym nic nie mówisz. Zapewne uznałaś, że ci się on należy, albo że posłuży ci do obrony. – W głosie Cedrica brzmiała gorycz.
– Zapewniam cię, że on nie był kochankiem twojej matki. – Złość zakradła się również do głosu Gerenisse.  Resztę słów mężczyzny postanowiła przemilczeć. Zwłaszcza że miał rację. Celowo zataiła fakt posiadania ostrza. – Hrabina wolałby dotknąć węża niż tego mężczyznę. Widziałam jak bardzo go nie znosiła.
– Mój ojciec twierdził coś innego.
– A nie przeszło ci przez myśl, że komuś zależało, by tak właśnie sądził?
– Mój ojciec bardzo kochał swoją żonę, nie uwierzyłby byle plotce – spojrzenie smoka stało się puste, a on sam zaczął sprawiać wrażenie zmęczonego.
– Dowody można spreparować, a plotka żyje dłużej niż niejeden człowiek. Wystarczy, że parę osób zaświadczy i tragedia gotowa.
– Mieszkańcy Gelar oddaliby życie za swoją panią – stwierdził, ale dziewczyna nie dała mu dokończyć zdania.
– Znam co najmniej jedną osobę, która z rozkoszą wbiłaby jej nóż w serce. Która pławiła się w jej cierpieniu i bez wahania zabiła jej córkę.
Z ust smoka wydobył się najpierw jęk, a po nim nieco głośniejszy warkot. Skóra natychmiast przybrała złotawy odcień, a w źrenicach pojawił się ogień.
– Na bogów, morderca ciągle mieszka w twierdzy, a ty nic nie mówisz?! – wrzasnął. – Jak możesz siedzieć cicho, mów zaraz!
– Bursa. – Wypowiedzenie imienia znienawidzonej kobiety wcale nie było takie trudem, jak się jej początkowo zdawało. Cedric zaś zareagował tak, jak tego oczekiwała. Głośno rycząc i wyrzucając ramiona do góry, zaczął nerwowo spacerować po komnacie. Raz po raz zerkał na dziewczynę.
– Jesteś tego pewna? – wychrypiał, kiedy już się nieco opanował.
– Nie. Wiem jednak, że poniżała twoją matkę i nie wahała się grozić jej, śmiercią dziecka, jeśli hrabina nie będzie przyjmować kochanków, których ona jej wybrała.
– Suka! – warknął. – Zabiję ją! – Ogień ponownie ogarnął ciało mężczyzny. Cedric ruszył ku drzwiom, ale dziewczyna zaszła mu drogę. Nie wahała się również położyć dłoni na jego torsie. Skóra wojownika była bardzo gorąca i prawie parzyła jej place, był to jednak inny ogień, niż się spodziewała.
– Poczekaj! – krzyknęła, usiłując zwrócić na siebie uwagę lorda. – Nie możesz tak po prostu pójść i ją zabić, choć to bardzo kusząca myśl.
– Zabiła moją siostrę i kto wie, czy nie moją matkę, a ty stajesz w jej obronie?
Gerenisse wzdrygnęła się. Gardziła Bursą równie mocno, jak Cedric, ale nie była głupia. Pochopne działania złagodzą może ból po śmierci siostry, ale nie rozwiążą zagadek ukrytych w Gelar.
 – Gdyby o mnie chodziło, już dawno wisiałby na pierwszej gałęzi, ale nie to jest najważniejsze – stwierdziła, wolno cedząc słowa. – Nie mamy silnych dowodów, tylko wizje, które podsuwa mi martwa od setek lat kobieta. Nim rozprawimy się ze staruchą, chciałbym dowiedzieć się, w jaki sposób naprawdę umarła twoja matka i dlaczego twój ojciec uważa, że go zdradziła. Nie wspominając już, że gdzieś pomiędzy tym wszystkim urodziłeś się ty i nie mam pojęcia jak do tego doszło, skoro twoi rodzice żyli osobno.
Słowa dziewczyny ostudziły nieco zapędy mężczyzny. Cedric chwycił drobne place kurellki i delikatnie zdjął je ze swego ciała.
– Czy nikt ci nie mówił, że nie powinno dotykać się wkurzonego smoka? Mogłaś się poparzyć – powiedział, oglądając jej dłonie. Szczęściem, nie zauważył żadnych bąbli. Skóra była równie biała i delikatna jak przedtem.
Przygryzła wargi.
– Nie chciałam, byś zrobił coś głupiego.
– Dziękuję, a teraz powiedz, co chciałabyś dalej zrobić. Może matka pokazała ci coś jeszcze? Coś ważnego, istotnego?
Pokręciła głową.
– Przychodzi mi na myśl tylko ten sztylet. Sądzę, że był to nie tylko prezent, twoja matka miała nim kogoś zabić, tylko nie wiem kogo.
– Może swego męża?
– Nie, jestem tego pewna. Żałuję, że nie ma żadnych zapisów, listów, niczego, co mogłoby posłużyć za wskazówkę.
– Listy? – Brwi smoka podjechały do góry. – Nie mam co prawda listów, ale mam coś lepszego, pamiętnik mojej matki.
– Skąd go masz? – zapytała zaskoczona.
– A jak myślisz?
– Był w tamtej skrzynce w lochach? – wysapała jednym tchem. A kiedy mężczyzna skinął głową, dodała nieco ostrzej. – I do tej pory go nie otworzyłeś? Nie mogę uwierzyć, że leży sobie u ciebie, a ty nawet nie próbowałeś sprawdzić, co jest w środku? Tam może być rozwiązanie wszystkich zagadek, wyjaśnienie, dlaczego twoja matka padła ofiarą spisku...
– Albo potwierdzenie, że miała kochanka i porzuciła męża oraz syna – dodał kwaśno.