niedziela, 27 stycznia 2013

Mroczny Dotyk - Rozdział 11_epizod 2




Zamek w kracie zgrzytnął chrapliwie, chwilę później drzwi do więzienia wampirzycy otwarły się. Mężczyzna, który wszedł do środka, nie był tym, którego Wiktoria spodziewała się ujrzeć. Miał ciemne włosy, w dodatku dość niefrasobliwie przycięte, ciemny podkoszulek, rozdarty na lewym ramieniu. Zresztą cała jego lewa ręka, aż po same palce była obandażowana.
Zaskakujące.
Nie uśmiechał się, ale też nie biła z niego wrogość. Może raczej ciekawość. W prawej dłoni trzymał styropianowy kubek z przykrywką i wystającą z niego czarną słomką. Lekko utykając podszedł do siedzącej na podłodze Wiki.
Nie zapytała kim był, bo też nie interesowało jej to. Nie wątpiła jednak, że był jednym z Lordów, zapach demona, aż nazbyt dosadnie wypełnił celę.
- Widzę, że już doszłaś do siebie – powiedział bez ogródek.
Nie odpowiedziała, nie jego zakichany interes jak się czuła.
- Nie jesteś zbyt rozmowna, co? – dodał niezrażony jej milczeniem.
Kiedy ponownie nie raczyła mu odpowiedzieć, westchnął ciężko i jeszcze odrobinę przybliżył się od niej.
Wiki syknęła, zatrzymując go w miejscu. Za blisko! Do diabła był za blisko! Kolejny głupiec! Czy demony nie miały żadnego pojęcia o pragnieniach wampirów? Była tak spragniona, że napiłaby się krwi myszy, a on sam pchał się w jej łapy. Krew! Potrzebowała krwi. Jej umysł wypełniała wyłącznie myśl o zaspokojeniu tego jednego pragnienia. Czuła krew, pulsującą w nim, gorącą, wypełniającą go, otaczającą jego ciało, wypełniającą metalicznym zapachem tę celę.
- Zostań tam gdzie jesteś! – warknęła, zakrywając dłonią usta, jakby to mogło powstrzymać chęć przed ukąsaniem go.
- Domyślam się, że jesteś głodna – powiedział ignorując jej wcześniejszą uwagę. – Mam coś dla ciebie – wysunął w jej stronę kubek. – Może powinnaś to wypić nim ostygnie. Zimna chyba nie będzie ci smakować.
Początkowo nie zareagowała, skupiona na biciu jego serca, dopiero, kiedy potrząsnął kubkiem i zapach ciepłej krwi z nową intensywnością rozlał się po celi jej ciało zareagowało tak jak powinno.
Obiema dłońmi chwyciła parujący kubek, jednym ruchem odrzucając  przykrywkę, z rozkoszą przyglądając się życiodajnemu płynowi. Nigdy wcześniej nie piła krwi z naczynia, początkowo więc jej zęby wbijały się w obrzeże kubka.
Kiedy jednak język rozpoznał znajomy smak, resztę działania przejął instynkt. Piła łapczywie, głośno mlaskając, zaciskając kurczowo dłonie na naczyniu.
Kane w spokoju przyglądał się poczynaniom wampirzycy. Zaskakujące, ale widok istoty pijącej krew wcale nie był odpychający. Zresztą przez tysiące lat, widział o wiele bardziej odrażające rzeczy, by czuć wtręt do pożywiającej się kobiety.
Była kim była, taką została stworzona, podobnie jak oni. Z całym wachlarzem zalet i wad. On swój los znał, a konsekwencje jednego wieczoru miał znosić przez następne setki lat.
Kim była wampirzyca nie wiedział, choć pewnie i to wkrótce przestanie być tajemnicą. Wystarczy że wróci Sabin, albo Amun. Każdy z nich był w stanie wydobyć z niej prawdę.
Kane nie zamierzał być przy tym, tak naprawdę to w ogóle nie powinno go tu być. Jednak z jakiś dziwnych powodów musiał tu przyjść, upewnić się, że żyje. Zadziwiające.
Odwrócił się, nagle mając wrażenie, że jego obecność tutaj była błędem. Demon szyderczo roześmiał się w jego głowie. Takie małe nieszczęście… małe nieszczęście rechotał. Ja też jestem głodny… taki głodny…
Kane zmarszczył brwi, demon mu groził. Zwykle robił to, na chwilę przed tym nim go zaatakował, co w przypadku Katastrofy oznaczało zesłanie na niego jakiegoś nieszczęścia-katastrofy.
Szybko rozejrzał się dookoła, sufit wyglądał na nietknięty, żadne podejrzane łańcuchy, kable, czy inne dziadostwo, nie plątało się pod nogami wojownika. Nic nie licząc pożywiającej się tuż za nim wampirzycy.
Zbladł w chwili, gdy obraz kobiety wypełnił jego umysł. Zdążył tylko otworzyć usta, żaden dźwięk już jednak się z nich nie wydobył. Smukłe ciało ze zwinnością dzikiego kota, rzuciło się na niego, powalając na podłogę. Drobną dłonią zatkała mu usta, całą swoją uwagę koncentrując na jego szyi. Chciał ją z siebie zrzucić, naprawdę chciał i pewnie by to zrobił, gdyby tylko mógł się poruszyć.
„Ty dupku, zapłacisz mi za to!” warknął w myślach, przeklinając swego demona, za to że sparaliżował jego ciało, ułatwiając tym samym napastnikowi zadanie.
Przegryzła jego skórę tak gwałtownie, że nie zdążył nawet mrugnąć powiekami. Piła szybko, chciwie, ledwie rejestrując reakcję jego ciała. Krew Lordów miała tak wyborny smak, o wiele lepszy niż zwyczajnych śmiertelników. Ciężki, mocny, korzenny, przepełniony ich mocą. Przełknęła raz jeszcze, nie zastanawiając się nawet nad wiotkością jego ciała, gdy nagle jej ramię zapłonęło żywym ogniem a fala obrazów zalała jej umysł. Miecz się przebudził.
Krew… wszędzie krew i szczątki, mnóstwo szczątków. Kamienny ołtarz, a na nim ciemnowłosy wojownik… nagi… schlapany krwią… katowany… gwałcony… Krew… wszędzie krew… Demony, mnóstwo demonów… jedne pokryte futrem, inne wężowymi łuskami. Z długimi rogami, kopytami zamiast nóg. Ostre zębiska wpatrujące się wyczekująco na czekający ich posiłek. Języki z zapałem zlizujące krew rannego. Krew… tak wiele krwi. Nagle cisza, potem piski i przerażające poruszenie w gromadzie demonów. Jedne uciekają, nie oglądając się za siebie, inne te bardziej odważne przycupnąwszy za skałami, z przestrachem w oczach obserwują dwóch mężczyzn, wchodzących do jaskini. Są piękni, idealni w swych ludzkich powłokach, choć nie są ludźmi, w ich spojrzeniu nie ma nic ludzkiego. Śmierć, ból, oraz strach. To wszystko otacza ich ciała niczym druga skóra. Pochylają się nad leżącym, uśmiechając się do niego okrutnie… Posłańcy śmierci… jeźdźcy zagłady…
Wiki oderwała się od szyi mężczyzny, w chwili w której wizja przybrała jeszcze bardziej dramatyczny obrót. Mężczyzna w jej ramionach dawno stracił przytomność. Drżącą dłonią odgarnęła ciemne włosy opadające mu na czoło. Miał naprawdę ładne rysy twarzy. Takie harmonijne i miękkie.
- Jaka szkoda, że będziesz musiał umrzeć – powiedziała cicho, bardziej do siebie niż do niego. Gdyby miała w sobie choć odrobinę współczucia, być może byłoby jej go żal – niestety nie miała. Przez takich jak on, stała się tym kim była obecnie. To istoty jego gatunku zepchnęły ją w ciemność.
- Umrzesz – powtórzyła raz jeszcze, wstając z podłogi i zostawiając na niej ciało nieprzytomnego wojownika. – Wcale nie dlatego, że musisz, tylko dlatego, że właśnie tego chcesz – jej wizje zawsze się sprawdzały. Ostrze nigdy nie kłamało. Ukazywało przeznaczenie każdej żyjącej istoty, niezależnie od tego kim była. Z pełną wyrazistością obrazów i całym okrucieństwem czekającej śmierci.
Krata nie była zamknięta na klucz, bez najmniejszego więc problemu Wiki wymknęła się na korytarz. Przytłumione światło z trudem ogarniało mroczne zakamarki. Dodatkowo kilka metrów od jej cieli, korytarz rozdwajał się na dwa kolejne. Gdyby była człowiekiem miałby problem z poruszaniem się po omacku, nie mówiąc już o znalezieniu właściwej drogi. Szczęściem wampiry doskonale widziały w ciemnościach, no i miały wrodzony dar odnajdywania drogi na powierzchnię. A tak się jakoś składało, że tylko jeden z tych korytarzy prowadził ku wyjściu.
Kamienne ściany i wilgoć płynąca po skalnej posadzce tylko ją utwierdziły w przekonaniu, gdzie jest – zamek na wzgórzu. Nie będzie łatwo się stąd wydostać, zwłaszcza, że w siedzibie aż roiło się od demonów.
Wykorzystując swe wampirze zmysły oraz zwinność, Wiki pokonała długi kręty korytarz i wspięła się kamiennymi schodami na górę. Tak jak podejrzewała, na końcu schodów czekały ją solidne drewniane drzwi, oddzielające lochy od części mieszkalnej.
Wiki chwyciła za pordzewiały uchwyt, spodziewając się oporu. Jednak ku jej dziwieniu, drzwi ustąpiły bez żadnych problemów. Kto zostawia otwarte drzwi do lochów, mając w nich niebezpiecznego więźnia? „Podstęp” szybko przemknęło jej przez głowę. Czyżby czekali na nią po drugiej stronie, gotowi pochwycić i zabić… wbić kołek w serce? Tę ostatnią myśl Wiki szybko odrzuciła od siebie. Gdyby chcieli ją zabić, dawno by to zrobili. Pozostawała więc już tylko głupota wojownika, który przyniósł jej krew do celi.
Uchylając drzwi tylko tyle, by zdołała się w nich przecisnąć, Wiki wślizgnęła się do obszernego holu. Był tak duży, że z łatwością zmieściłaby się w nim niewielka armia. Ściany w niektórych miejscach pozbawione były tynku, a nawet fragmentów cegieł. Nie wyglądało to jednak na żaden styl architektoniczny, raczej na skutek wyładowań złego humoru któregoś z demonów.
Po prawej stronie ogromne dwuskrzydłowe drzwi, otwarte na oścież, ukazywały obszerną izbę, z długim stołem i rzędem krzeseł – „stołówka demonów” pomyślała. Obok kolejnych drzwi, stały dwa krzesła a na nich spoczywały niedbale rzucone skórzane kurtki oraz inne fragmenty odzieży. Za kolejnymi drzwiami Wiki wyczuwała jedzenie, mnogość spożywczych produktów: mięs, warzyw, owoców, napoi oraz ziół. Środek holu zajmowały szerokie  schody z balustradą wykonaną z metalowych elementów.
Ostrożnie uniosła głowę do góry, schody pięły się aż po sam dach liczącej kilka pięter fortecy. Sądząc po wielkości zamku, każde piętro musiała wieńczyć plątanina korytarzy, a wokół nich rozsiane były komnaty demonów.
Szybko przestała zastanawiać się, co też mogą kryć w sobie poszczególne izby, kiedy z komnaty na pierwszym piętrze dobiegły ją podniesione głosy.
- Nawet gdyby cały legion aniołów zapukał do naszych bram, nie wydam wam wampirzycy – warknął mężczyzna.
- Posłuchaj demonie, tu nie chodzi o jakieś tam wasze zatargi z nieumarłymi, w grę wchodzi o wiele poważniejsza sprawa – Wiki zamarła, słowom drugiego mężczyzny towarzyszył szelest piór, a z jego słów biła prawda.
Przełknęła ślinę, z jakiegoś powodu wierzyła w to, co powiedział drugi z mężczyzn. Kim był  i dlaczego do cholery mówił, jakby wiedział coś, czego ona nie wiedziała? Bo że mówił o niej, co do tego nie miała żadnych wątpliwości.
- Jeśli chcesz ją ocalić, musisz powiedzieć mi coś więcej – odpowiedział wojownik. Szuranie butów dołączyło do podniesionych głosów i Wiki zdała sobie sprawę, że mężczyźni weszli na schody.
„O nie!” Jęknęła bezgłośnie. Jeśli spojrzą w dół, bez dwóch zdań ją zobaczą. Nie mając czasu do zastanowienia, przemknęła do najbliższej izby, która tak jak podejrzewała okazała się być rozległą jadalnią. Dzięki bogom – pustą w tej chwili, ale tu kończyło się jej szczęście. Wewnątrz izby nie było ani jednego miejsca, w którym mogłaby się ukryć. Pod ścianami w kolorze brzoskwini stały stare kredensy, wypełnione rozmaitą porcelaną, środek izby zaś zajmował długi stół, przy którym zapewne, zazwyczaj pożywiały się demony.
Żadnych dodatkowych drzwi ani wnęki, w której można by było przeczekać i pomyśleć, co dalej. Samopoczucia bynajmniej nie poprawiał również fakt, że dwa olbrzymie okna znajdujące się w izbie były dokładnie okratowane.
- Zacharelu, albo powiesz nam wszystko, albo zapomnij o sprawie – głos demona dobiegł z holu. Wiki obejrzała się z przestrachem za siebie.
- Niech to szlag – bąknęła pod nosem, chowając się za jedyną dużą rzeczą znajdującą się w tej izbie – czyli drzwiami. „Jakie to żałosne” pomyślała przylegając ściśle do ściany. Niczym pięcioletnie dziecko bawiące się w chowanego i liczące, że za drzwi nikt nie zajrzy.
- Posłuchaj demonie, zazwyczaj staram się zbytnio nie ingerować w wasze życie, ale są sprawy, o których istnieniu się wam nawet nie śniło i których poznać nie jesteście jeszcze gotowi – słowa drugiego z mężczyzn rozległy się tuż obok niej a Wiki zdała sobie sprawę, że mężczyźni weszli do izby.
- Gotowi, czy nie gotowi, mało mnie to obchodzi… - wojownik nagle ucichł, jak by ktoś lub coś innego przykuło jego uwagę.
Wiktoria jeszcze mocniej przywarła do ściany, patrząc jak postawny mężczyzna przechodzi obok niej i kieruje się głąb jadalni. To był ten sam, który pozbawił ją życia na tyłach Destiny, ten sam, z którego oczu wyglądała śmierć.
- Co tu się do cholery dzieje! – warknął podchodząc do stołu, podnosząc z blatu pusty woreczek foliowy z napisem AB RH+.
W ułamku sekundy twarz mężczyzny stężała, blizny szpecące jego policzek stały się jeszcze widoczniejsze.
- Kane, ty miłosierny idioto! – warknął wojownik.


poniedziałek, 21 stycznia 2013

Mroczny Dotyk - Rozdział 11_epizod 1





Miękka skóra ust z łatwością pękła pod naporem wampirzych kłów. Gorąca krew trysnęła wprost do ust kobiety, napełniając ją energią i nieznaną sobie mocą.
Mocniej wczepiła się w niego, zlizując językiem gorące krople. W głowie jej szumiało, ciało wibrowało, chciwie chłonąc bogaty smak. Nowy nieznany jej dotąd głód, rozgorzał gdzieś głęboko w środku jej kobiecości i bynajmniej nie miał nic wspólnego z jedzeniem. Mężczyzna pod nią również drżał, a jego ciało z każdą upływającą sekundą stawało się twardsze.
Jęk, który wydobył się z jej ust, podziałał na niego jak kubeł zimnej wody. Zerwał się na nogi, spychając ją ze swoich kolan. Upadła na mokrą podłogę, podczas gdy on stał nad nią, wpatrując się w nią z przerażeniem wypisanym na twarzy.
Odruchowo przesunął językiem po ustach, zlizując ostatnie krople krwi, zamykając dwie małe ranki po jej ugryzieniu. Oddychał chrapliwie, jak po długim biegu, na policzki wpełznął mu krwisty rumieniec.
Nie spuszczał z niej wzroku, choć jego źrenice błyszczały teraz ognistą czerwienią. Demon.
- Dlaczego?... ja… nie powinnaś była… - cofnął się o krok, potem drugi. Nim wybiegł z celi, zatrzaskując za sobą kratę, raz jeszcze omiótł ją nieprzytomnym spojrzeniem.
Dopiero wtedy Wiktoria pozwoliła sobie opaść na podłogę. Jej usta ciągle jeszcze drżały od krwawego pocałunku, palce u rąk wibrowały od dotyku jego skóry. Przełknęła ślinę.
Był energią zamkniętą w uścisku twardych mięśni, pokrytych aksamitną skórą. Zadziwiające, jak na wojownika którym był. Wręcz niesamowite, by ktoś mógł mieć tak idealne ciało. Zupełnie jakby jego jedynym zadaniem było wabić i kusić wszystkich oraz wszystko dookoła.
Tak wiele wrażeń i bodźców, a to wszystko w zaledwie kilka sekund. Łzy napłynęły do jej oczu. Setki lat minęły, odkąd ostatni raz naprawdę kogoś dotknęła. Już prawie zapomniała, co to znaczy czuć cokolwiek, a tu nagle zjawia się on z tą swoją aksamitną skórą. Budząc w niej pragnienia oraz tęsknoty, których nie chciała znać.
Dotknęła demona, napiła się jego krwi. Co gorsza pocałowała go. Poczuła go. Znowu. W głowie jej szumiało, smuga przyjemności wolnym strumieniem rozlewała się po ciele. Jego krew. Smak jego życia i przekleństwa.
***
Torin wbiegł do swojego pokoju z rozmachem zatrzaskując drzwi. Całe jego ciało płonęło, żarem, którego nigdy dotąd nie doświadczył, serce galopowało szaleńczo, a zakończenia nerwowe tańczyły sobie tylko znanym rytmem. Najgorsze było jednak to, że jego cholerny kogut stał w pełnej gotowości bojowej, niczym oficer na odprawie.
- Głupiec – bąknął zarówno do siebie jak i do swojej męskości.
Drżącą dłoń przycisnął do piekących ust. Rzuciła się na niego… ugryzła… pocałowała…
- Cholera, cholera… - powtarzał raz za razem. Skóra rękawiczek nie pozwalała ocenić rozmiaru szkód, które mu wyrządziła, szybko więc je zerwał.
Usta były spuchnięte i lekko mrowiły kiedy ich dotknął. Najgorsze było jednak to, że w rytm ich pulsowania podrygiwał jego kogut.
- Uspokój się! – wrzasnął do swego ciała.
Wszedł do łazienki, stając przed lustrem, by potwierdzić naocznie to, co wyczuwały jego palce. Dolna warga była spuchnięta i przekrwiona. Dwie symetryczne ranki ciągle jeszcze pozostawały widoczne, choć z ich wnętrza nie sączyła się już krew.
- Chłopie dałeś dzisiaj czadu, nie ma co – ponownie skarcił sam siebie. Dzięki bogom w lochach nie przebywał żaden inny Łowca, gdyż pewnie teraz skręcałby się w agonii, a Zaraza rechotałby w najlepsze. Szczęściem również żadna z ludzkich kobiet nie gościła obecnie w fortecy.
Otworzył szklane drzwi prysznica i odkręcił wodę. Potem szybko rozebrał się, starając jak najmniej dotykać pobudzonych części ciała. Szorstka gąbka oraz środek dezynfekujący, miały załatwić resztę. Dzięki demonowi, jego skóra wydzielała w tej chwili spore ilości szkodliwych zarazków. Jeśli ich z siebie nie zmyje, pierwszy podmuch wiatru za oknem rozniesie je nad Budapesztem.
Silnie pocierając szorował całą skórę, poczynając od stóp, a skończywszy na ramionach oraz głowie. Środek dezynfekujący szczypał go w oczy i drażnił jego nozdrza. Był jednak w błędzie sądząc, że wraz z zarazkami spłynie z niego podniecenie.
Obraz wczepionej w jego ciało kobiety raz po raz jawił się mu przed oczyma. Biel skóry, połyskliwość jej oczu, pełne usta jakich nie powinna mieć żadna kobieta.
Jęknął… potem sapnął gniewnie. W końcu nie mogąc już dłużej wytrzymać, puścił gąbkę, a zamiast niej ujął w dłoń naprężonego koguta i zaczął poruszać nim miarowo. W górę, w dół, ciepła woda gorącym strumieniem kapiąc na naprężone ciało, potęgowała jeszcze doznanie.
Zupełnie jak gdyby tu była, jakby to jej idealne usta a nie jego ręka obejmowały męskość. Jakby to jej język, a nie stróżki wody obywały naprężony członek.
Odrzucił głowę do tyłu, szczytując gwałtownie, wykrzykując bezgłośnie jej imię.

Mroczny Dotyk - Rozdział 10_epizod 2



Wyglądała na martwą.
Kałuże zakrzepłej już posoki otaczały jej ciało. Włosy rozsypane na mokrej posadzce, zmoczone jej własną krwią, błyszczały rubinowym blaskiem. Policzki miała blade, umazane krwią, usta delikatnie rozchylone, jakby czekały na pocałunek kochanka.
Sprawiała wrażenie kruchej i bezbronnej.
Nic bardziej zwodniczego.
Jej klatka piersiowa nie wznosiła się i nie opadała. Normalna sprawa, biorąc pod uwagę, że jej serce zostało rozerwane na strzępy serią wystrzałów z broni Luciena. Zresztą podobnie wyglądał jej brzuch. Krwawa miazga.
Do czasu…
Jeszcze kilka godzin i narządy wewnętrzne, a potem mięśnie i skóra wampirzycy zaczną w ekspresowym tempie się regenerować.  O wiele szybciej niż poranione wnętrzności Cameo.
Kane pochylił się nad martwym ciałem. Ostrożnie opuszkami palców dotknął jej szyi, szukając oznak życia.
Nie poczuł jednak nic. Kompletna cisza, nawet pojedynczego uderzenia pulsu. Była całkowicie martwa.
Ale nawet w takim stanie była piękna… w jakimś nierzeczywistym sensie.  Niczym mały elf zabłąkany w mrocznym świecie zła. Nic dziwnego, że tak zafascynowała Torina. Porcelanowa laleczka. Zbyt krucha by być prawdziwa, zbyt delikatna, by ją dotknąć i nie ponieść konsekwencji swoich czynów.
Kręcąc głową, Kane chwycił drobne ciało i podniósł je z kamiennej podłogi, kładąc na niewielkiej pryczy. Prowizoryczne łóżko było diabelsko twarde i pachniało stęchlizną, ale było o niebo lepsze niż kamienna podłoga.
Lucien być może miałby żal do niego za ten gest miłosierdzia, choć między bogiem a prawdą gówno to Kane’a obchodziło.
W swym długim życiu zaznał tak wielu upokorzeń, tak niezliczoną ilość razy leżał skrwawiony, poraniony i opuszczony, modląc się o pomoc, wyczekując przyjaznej ręki…
Niezależnie od tego kim był, niezależnie od tego, co ta dziewczyna uczyniła jednemu z nich, nie zamierzał pozwolić, by cierpiała bardziej niż to było konieczne.
***
Nigdy dotąd Zachrel nie miał ochoty zakląć, aż do dziś. Zrobił kilka szybkich wdechów, starając się uspokoić galopujący puls. Myśli biegły w jego głowie tak szaleńczo, że ledwie sam je ogarniał.
Białe drzwi prywatnego pałacu Lizandera otworzyły się, zanim zdążył unieść dłoń, by zapukać. W progu stała Bianka, ubrana w długą białą szatę, podobną do tych jakie nosili aniołowie. Z tą tylko różnicą, że jej była absolutnie przeźroczysta.
Zacharel szybko odwrócił wzrok, nim widok pełnych piersi Harpii na trwałe wyrył się mu w pamięci.
- Muszę porozmawiać z Lizanderem – powiedział, wpatrując się w swoje sandały.
Drobne stópki Bianki z paznokciami pomalowanymi na krwistą czerwień zastukały i marmurową posadzkę zaledwie dwadzieścia centymetrów od jego własnych nóg.
Kiedy zdążyła podejść do niego tak blisko?
- No proszę, o to i on, nasz mały słodki prawiczek – zachichotała, wpuszczając Zacharela do środka.
- Nie jestem…
- Małym?  Dzięki bogom – zaśmiała się. – Niewielki byłby z ciebie pożytek.
- Nie mów w ten sposób – obruszył się wojownik.
- Że co? – przebiegły uśmiech pojawił się na ustach Harpii. – Wierz mi, mój słodki i niewinny aniele, mam nadzieję dożyć dnia, w którym jakaś kobieta, oby to była Harpia, przyszpili cię do łóżka, a potem będzie ujeżdżać tak długo i dokładnie, aż wszystkie pióra z twych cudnych skrzydeł niczym śnieg posypią się na ziemię.
- Bianko, dość! – Lizander wszedł do pokoju, ostrym tonem gromiąc swoją małżonkę. – On nie wiem o czym mówisz.
- Ale ty wiesz – zachichotała.
- Przestań! – skarcił ją ponownie, jednak błysk w oczach anioła mówił wyraźnie, że wiedział, co to znaczy, być zamęczonym przez kobietę.
Zacharel nie wiedział.
Szybko wciągnął powietrze do płuc. Przez jedną krótką chwilę obraz jego samego przywiązanego do łóżka stanął mu przed oczyma. Długie, ciemne włosy spowijające nagie ciało dosiadającej go kobiety, jej smukłe nogi ściskające jego biodra i śmiech krystalicznie czysty, choć zawierający w sobie ślady ludzkich cierpień… Zacharel cofnął się o krok, strużka potu spłynęła w dół po jego plecach. Nie potrzebował takich myśli, nie teraz i nigdy indziej.
- Nie zwracaj uwagi na jej słowa – powiedział Lizander, podchodząc do niego i ściskając go na powitanie.
- Tak… oczywiście – bąknął Zacharel w odpowiedzi.
- Co cię do mnie sprowadza? – zapytał przywódca Legionów anielskich.
- Sprowadza?... – Zacharel zamrugał kilkakrotnie, ciągle jeszcze dręczony wizją, jaką nieświadomie podsunęła mu Harpia. Zmarszczył brwi, próbując przypomnieć sobie sprawę, z którą przybył do niebios… Ach tak, manuskrypt!
- Zacharelu? – Lizander przyglądał się mu z zaciekawieniem.
- Pomyliliśmy się – odpowiedział anioł, kiedy już jego myśli na powrót stały się czyste, a ciało niewzruszone.
Twarz Lizandera natychmiast przybrała surowy wyraz.
- My nigdy się nie mylimy.
- Manuskrypt – zaczął Zacharel. – To, co zawiera…
- Czy Lordowie odczytali już jego treść? – przerwał mu Lizader.
- Nie, ale są bardzo blisko.
- Nie rozumiem więc, czym się zamartwiasz, przyjacielu?
- Widziałem znaki, symbole mówiące artefakcie.
- Cóż, podejrzewaliśmy, że manuskrypt będzie o nim mówić. Lordowie mieli odkryć czym jest artefakt. Nie uda się im jednak go odnaleźć, strażniczka nie pozwoli im wyciągnąć go z ukrycia.
- Właśnie o nią chodzi?
- Zadaniem strażniczki jest pilnowanie artefaktu i nie dopuszczenie, by wpadł w niepowołane ręce.
Zacharel pokręcił głową.
- Symbole wyryte na starotekście mówią kim ona jest.
Spojrzenie przywódcy aniołów stężało w ułamku sekundy.
- Nie możliwe, jej tożsamość miała pozostać ukryta przed wszystkimi istotami zamieszkującymi ziemię. Jej imię mieli poznać tylko zasłużeni aniołowie. Miejsce ukrycia artefaktu, miała znać tylko ona.
- Nie rozumiesz Lizanderze, nie istnieje nic takiego jak miejsce ukrycia artefaktu. Widziałem znaki… strażniczka i artefakt stanowią jedność. Miecz Przeznaczenia mieszka w niej.
***
Powrót do życia zawsze był bolesny. Pierwszy oddech, gdyby musiała oddychać, pierwsze uderzenie serca, gdyby jeszcze je miała… przyprawiało o obłęd.
Nie poruszyła się, a jej ciało nie wykonało najmniejszego ruchu, sprawiając wrażenie ciągle jeszcze martwego. Metoda wypracowana przez lata praktyki.
Jeśli jesteś wampirem, nigdy nie wiesz w jakim towarzystwie się obudzisz. Możesz otworzyć oczy i zobaczyć nad sobą kata z toporem lub bandę zabobonnych wieśniaków, obwieszonych czosnkiem i uzbrojonych w siekiery, gotowych ściąć ci głowę, lub wbić kołek w serce.
Tak więc ignorując kłujące iskierki bólu, rozrywające jej klatkę piersiową i brzuch, zmusiła swe ciało do pozostania w śmiertelnym letargu wypuszczając na swobodny rekonesans tylko swoje wampirze zmysły.
Natychmiast też zalała ją fala zapachów i dźwięków. Odór stęchlizny i wilgoci otaczał ją z każdej strony. Nad nim unosił się metaliczny zapach krwi i to nie tylko jej własnej. Gdzieś w oddali, woda spływała po gładkich blokach skalnych. Jedna, może dwie samotne myszki, przemknęły długimi korytarzami. Ale poza tym panowała absolutna cisza. Żadnego szurania buciorami, przyciszonych rozmów… nic.
Pozorny spokój. Cisza przed burzą, która postawiła jej ciało w stan najwyższej gotowości. Wiedziała gdzie jest, a jakże. Pamiętała wydarzenia poprzedniej nocy, walkę z rozwścieczoną kobietą-demonem i wyraz twarzy wojownika kiedy ładował w nią cały magazynek, pozbawiając ją przytomności i życia.
Oddech śmierci na swojej twarzy.
Gdyby mogła go poczuć, gdyby była choć odrobinę ludzka, z pewnością umarłby na sam widok jego poszarpanej twarzy i krwistych oczu.
Ale nie była. A teraz leżała na zatęchłej pryczy, gdzieś głęboko pod ziemią, zapewne w lochach ich twierdzy.
W rękach wroga, choć nie została skrępowana.
Może myśleli, że umarła?
Wątpliwe.
„Spokojnie, tylko spokojnie”, nakazała sobie w duchu. „Już nie raz to przechodziłaś… nie panikuj”.
To, że nie wbili jej od razu kołka w serce, świadczyło, że mieli w tym swój cel. Demony. Wojownicy. Mężczyźni. Tylko jaki? Chcieli ją więzić? Torturować? Zemścić się za to, co zrobiła tamtej kobiecie? Prawdopodobne.
Ciągle jednak żyła. A dopóki żyła, istniała nadzieja…
Pozwoliła sobie na jedno małe mrugnięcie powiekami, rejestrując w tym mikro ułamku sekundy na który jej powieki się uniosły, ciemne skały dookoła, łańcuchy zwisające z sufitu, oblepione zakrzepłą krwią jakiegoś nieszczęśnika, który zajmował tę celę być może tuż przed nią.
Coś poruszyło się kilka metrów od niej. Potem jeszcze raz, teraz już o wiele głośniej. Ciche westchnienie, skrzypnięcie stawów, zupełnie jakby ktoś wyprostował zdrętwiałe kolana.
- Możesz przestać udawać, wiem, że wróciłaś do świata żywych – słowa wypowiedziane aksamitnym głosem, choć w tej chwili podszyte goryczą.
Znała ten głos. Wiedziała do kogo należał. Jasnowłosy wojownik- demon, z oczami w kolorze pokruszonych szmaragdów.
Ten sam, który zaczepił ją poprzedniej nocy.
Ten sam, do którego prawa rościła sobie pokonana przez nią wojowniczka.
Ten sam, który muśnięciem palców przebił się przez odrętwienie jej ciała.
Ten sam przez którego się tu znalazła…
Złość była pierwszym uczuciem, które opanowało jej zmysły. Nie pozwoliła się jej jednak zagościć na stałe spychając ją na dno duszy. Jeszcze przyjdzie na to czas. Jeśli chciała stąd uciec, musiała zapomnieć o kaprysach i urazach. Potem przyjdzie czas na złość, gniew, krew i zemstę.
Spokojnie otworzyła oczy. Czarny sufit obwieszony pajęczynami, wisiał jakieś trzy metry nad jej głową. Potem przyszła kolej na dłonie. Poruszyła palcami i nadgarstkami, ale tak jak wcześniej podejrzewała, nie skuto jej łańcuchami. Podobnie nogi, ostrożnie zgięła i wyprostowała kolana.
On ciągle tam był… patrzył.
Przekręciła głowę w stronę z której dobiegł jego głos. Pomimo ciemności panującej w celi, bez trudu dostrzegła jego jasne włosy i spojrzenie utkwione w swojej twarzy. Usta miał zaciśnięte w wąską linię, brwi groźnie zmarszczone. Żadnych oznak sympatii. Siedział na drewnianym krześle, długie nogi skrzyżował w kostkach, dłonie luźno splótł na brzuchu. Ciemny golf, czarne spodnie, buty…
- Czego chcesz? – zapytała lekko zachrypniętym głosem. Nie wstała, nawet nie próbowała. Dopóki jej nie zmusi, nie ruszy się nawet o milimetr. Poprzedniej nocy nie pożywiła się wystarczająco solidnie, a walka zepchnęła ją jeszcze głębiej w objęcia głodu. Zbyt dużo straconej krwi i tylko jedna żywa ofiara w promieniu dwóch metrów kwadratowych. Czy wiedział o tym jak smakowicie pachniał, czy miał świadomość, że słyszy krew pulsującą w jego żyłach? Może tak, a może nie? Coś jednak w jego wyglądzie mówiło jej, że obezwładniłby ją bez najmniejszego trudu.
Była od niego słabsza, ale nie była bez szans.
- Dlaczego chciałaś zabić Cameo? – zapytał beznamiętnym tonem.
Zamrużyła oczy, spoglądając na niego jakby wyrosły nu nagle rogi na głowie.
- Masz na myśli tę zgorzkniałą wariatkę? – syknęła. – Jeśli myślisz, że to ja ją zaatakowałam, to masz nierówno pod sufitem.
Warknął ostrzegawczo, jego dłonie na moment zacisnęły się w pięści. Złość jednak równie szybko jak opanowała jego ciało, odpłynęła bez śladu.
- To ona wyzwała cię na pojedynek – proste stwierdzenie faktu.
Nie odpowiedziała, wlepiła spojrzenie w sufit, licząc pająki sunące po zawiłych wzorach pajęczyn.
- Nie masz mi nic do powiedzenia? – irytacja zakradła się do jego głosu.
- To chyba bez znaczenia, co powiem, nieprawdaż? – bąknęła nie odrywając wzroku od pajęczyn.
- Tak – potaknął beznamiętnie. – Lucien widział całe zdarzenie.
- Miał śmierć w oczach, kiedy się do mnie zbliżył – powiedziała bardziej do siebie niż do niego, choć nie wątpiła, że słyszał każde jej słowo. – Demon, czy człowiek?
- Może jedno i drugie?
Odwróciła głowę, spoglądając na mężczyznę o jasnych włosach i zielonych oczach.
- Tak jak ty? – nie powinna pytać, znała odpowiedź. Wszyscy bez wyjątku byli złem, które należało wytępić. I ona mogła to zrobić.
Nie odpowiedział, tylko wstał, pozostawiając za sobą rozklekotany zydel i podszedł do niej. Zatrzymał się jakiś metr przed pryczą. Z bliska jego oczy zdawały się być jeszcze bardziej zielone, a skóra mocniej dotknięta ciepłymi promieniami słońca.
Zagryzła wargi, porażona jego widokiem, bólem, który rozpełznął się po jej ciele i zagościł na trwałe w sercu. Mógł wychodzić na słońce, delektować się promieniami, podczas, gdy ona leżała martwa, spętana mrocznymi okowami.
Niesprawiedliwe.
- Czego chcesz ode mnie? – zachrypiała.
Ukucnął w miejscu gdzie stał, sprawiając, że ich oczy znalazły się na tym samym poziomie. Pojedyncze białe pasemka opadły mu na policzek.
- Wiesz kim jesteśmy – powiedział spokojnie. – Nienawidzisz nas?
- Tak – słowa prawdy, które zamiast ulgi przyniosły ból.
Zamrugał kilkakrotnie, nie skomentował jednak jej słów. Zamiast tego zapytał:
- Czy zrobiliśmy ci coś złego? Któryś z nas, albo jakiś inny demon?
Teraz to ona milczała.
- Nie chcesz odpowiedzieć, więc pewnie to prawda – w jego głosie nie było żadnych emocji.
Kiedy nadal milczała, on ciągnął dalej.
- Nie jesteś jak twoi pobratymcy. Jesteś zupełnie inna, dlaczego?
- Nic o mnie nie wiesz! – odcięła się ostro, gniew ponownie rozszalał się w jej sercu, głód buzował w żołądku, napędzając ją do działania. Dziąsła niebezpiecznie pulsowały. Pragnienie, by zerwać się z łóżka narastało w niej z każdą mijającą sekundą.
Był za blisko… cholernie za blisko.
- Dotknąłem cię, mój demon również cię dotknął – wycedził. – Gdybyś była jak inne wampiry bladym świtem twoje ciało zamieniłoby się w kupkę popiołu.
- Chciałeś mnie zabić! – syknęła, furia rozszalała się w niej na dobre. Nie wiedząc kiedy, usiadła na pryczy, wbijając w niego wściekłe spojrzenie. Dłonie zacisnęła na drewnianej ramie, i tylko dzięki temu nie rzuciła się jeszcze na niego.
- Chciałem cię poczuć… - powiedział cicho.
Czy to zmieszanie wyczuła w jego głosie, bo z pewnością nie wyrzuty sumienia?
- Nigdy wcześniej cię nie spotkałam – powiedziała, mocniej zaciskając dłonie na poręczy. Jego serce waliło tak mocno, tak równo… jego krew z pewnością miałaby cudowny smak.
- Powiedz mi kim jesteś? – poprosił łagodnie.
- Musisz uciekać – warknęła, ignorując jego pytanie. – Nie jesteś przy mnie bezpieczny – ostre kły przebiły dziąsła, gotowe do ataku.
- Powiedziałbym, że jest wręcz przeciwnie – kształtne wargi wygięły się w lekkich uśmiechu. – Jestem od ciebie większy, silniejszy… no i jestem uzbrojony, podczas gdy ty ledwo zaleczyłaś swe rany… - jego wzrok przesunął się po zakrwawionej kurtce dziewczyny. Odpięty do połowy zamek ukazywał jasną skórę i dwie cudne, pełne półkule oraz żadnych śladów po kulach.
Przełknął ślinę.
- Uleczyłaś się… jesteś… - powiedział, dopiero teraz dostrzegając błyski białych kłów pomiędzy czerwonymi wargami. – Jesteś cała…
- Jestem głodna – warknęła, rzucając się na niego.
Nie powaliła go na podłogę, choć siła rozpędu zachwiała nim. Zamiast tego owinęła się ramionami wokół niego, przyciągając jego głowę… jego szyję do swoich ust. Ostre kły błysnęły pomiędzy wargami, nim zatopiła je w jego tętnicy.
Zaskoczyła go, swoją siłą, niespodziewanym atakiem i determinacją, by napić się jego krwi. Zaraza rozszalał się  jeszcze nim zdążyła chwycić jego twarz w swoje dłonie. Pochłonięty ekstazą demon krzyczał raz po raz: tak… tak… tak… dotknij… jeszcze…
Jej dotyk był…
…jak krople wody, na spękanej słońcem skórze – kojący… sycący. Drobne palce o miękkich opuszkach wczepiły się w jego włosy, zagarniając je dla siebie.
Być może to ekstatyczne krzyki demona, lub jego wrodzona przewrotność sprawiła, że przekręcił głowę, dzięki czemu kły dziewczyny wbiły się w jego wargę, nie w szyję.
Dotyk chłodnych ust na gorącej skórze poraził go niczym prąd, wypychając powietrze z płuc. Ostre kły przebiły jego usta, przynosząc jednak obezwładniającą rozkosz…