Miękka skóra ust z łatwością pękła pod naporem wampirzych kłów. Gorąca
krew trysnęła wprost do ust kobiety, napełniając ją energią i nieznaną sobie
mocą.
Mocniej wczepiła się w niego, zlizując językiem gorące krople. W głowie
jej szumiało, ciało wibrowało, chciwie chłonąc bogaty smak. Nowy nieznany jej
dotąd głód, rozgorzał gdzieś głęboko w środku jej kobiecości i bynajmniej nie
miał nic wspólnego z jedzeniem. Mężczyzna pod nią również drżał, a jego ciało z
każdą upływającą sekundą stawało się twardsze.
Jęk, który wydobył się z jej ust, podziałał na niego jak kubeł zimnej
wody. Zerwał się na nogi, spychając ją ze swoich kolan. Upadła na mokrą
podłogę, podczas gdy on stał nad nią, wpatrując się w nią z przerażeniem
wypisanym na twarzy.
Odruchowo przesunął językiem po ustach, zlizując ostatnie krople krwi,
zamykając dwie małe ranki po jej ugryzieniu. Oddychał chrapliwie, jak po długim
biegu, na policzki wpełznął mu krwisty rumieniec.
Nie spuszczał z niej wzroku, choć jego źrenice błyszczały teraz ognistą
czerwienią. Demon.
- Dlaczego?... ja… nie powinnaś była… - cofnął się o krok, potem drugi.
Nim wybiegł z celi, zatrzaskując za sobą kratę, raz jeszcze omiótł ją nieprzytomnym
spojrzeniem.
Dopiero wtedy Wiktoria pozwoliła sobie opaść na podłogę. Jej usta ciągle
jeszcze drżały od krwawego pocałunku, palce u rąk wibrowały od dotyku jego
skóry. Przełknęła ślinę.
Był energią zamkniętą w uścisku twardych mięśni, pokrytych aksamitną
skórą. Zadziwiające, jak na wojownika którym był. Wręcz niesamowite, by ktoś
mógł mieć tak idealne ciało. Zupełnie jakby jego jedynym zadaniem było wabić i
kusić wszystkich oraz wszystko dookoła.
Tak wiele wrażeń i bodźców, a to wszystko w zaledwie kilka sekund. Łzy
napłynęły do jej oczu. Setki lat minęły, odkąd ostatni raz naprawdę kogoś
dotknęła. Już prawie zapomniała, co to znaczy czuć cokolwiek, a tu nagle zjawia
się on z tą swoją aksamitną skórą. Budząc w niej pragnienia oraz tęsknoty,
których nie chciała znać.
Dotknęła demona, napiła się jego krwi. Co gorsza pocałowała go. Poczuła
go. Znowu. W głowie jej szumiało, smuga przyjemności wolnym strumieniem
rozlewała się po ciele. Jego krew. Smak jego życia i przekleństwa.
***
Torin wbiegł do swojego pokoju z rozmachem zatrzaskując drzwi. Całe jego
ciało płonęło, żarem, którego nigdy dotąd nie doświadczył, serce galopowało
szaleńczo, a zakończenia nerwowe tańczyły sobie tylko znanym rytmem. Najgorsze
było jednak to, że jego cholerny kogut stał w pełnej gotowości bojowej, niczym
oficer na odprawie.
- Głupiec – bąknął zarówno do siebie jak i do swojej męskości.
Drżącą dłoń przycisnął do piekących ust. Rzuciła się na niego… ugryzła…
pocałowała…
- Cholera, cholera… - powtarzał raz za razem. Skóra rękawiczek nie
pozwalała ocenić rozmiaru szkód, które mu wyrządziła, szybko więc je zerwał.
Usta były spuchnięte i lekko mrowiły kiedy ich dotknął. Najgorsze było
jednak to, że w rytm ich pulsowania podrygiwał jego kogut.
- Uspokój się! – wrzasnął do swego ciała.
Wszedł do łazienki, stając przed lustrem, by potwierdzić naocznie to, co
wyczuwały jego palce. Dolna warga była spuchnięta i przekrwiona. Dwie
symetryczne ranki ciągle jeszcze pozostawały widoczne, choć z ich wnętrza nie
sączyła się już krew.
- Chłopie dałeś dzisiaj czadu, nie ma co – ponownie skarcił sam siebie.
Dzięki bogom w lochach nie przebywał żaden inny Łowca, gdyż pewnie teraz
skręcałby się w agonii, a Zaraza rechotałby w najlepsze. Szczęściem również
żadna z ludzkich kobiet nie gościła obecnie w fortecy.
Otworzył szklane drzwi prysznica i odkręcił wodę. Potem szybko rozebrał
się, starając jak najmniej dotykać pobudzonych części ciała. Szorstka gąbka
oraz środek dezynfekujący, miały załatwić resztę. Dzięki demonowi, jego skóra
wydzielała w tej chwili spore ilości szkodliwych zarazków. Jeśli ich z siebie
nie zmyje, pierwszy podmuch wiatru za oknem rozniesie je nad Budapesztem.
Silnie pocierając szorował całą skórę, poczynając od stóp, a skończywszy
na ramionach oraz głowie. Środek dezynfekujący szczypał go w oczy i drażnił
jego nozdrza. Był jednak w błędzie sądząc, że wraz z zarazkami spłynie z niego
podniecenie.
Obraz wczepionej w jego ciało kobiety raz po raz jawił się mu przed
oczyma. Biel skóry, połyskliwość jej oczu, pełne usta jakich nie powinna mieć
żadna kobieta.
Jęknął… potem sapnął gniewnie. W końcu nie mogąc już dłużej wytrzymać,
puścił gąbkę, a zamiast niej ujął w dłoń naprężonego koguta i zaczął poruszać
nim miarowo. W górę, w dół, ciepła woda gorącym strumieniem kapiąc na naprężone
ciało, potęgowała jeszcze doznanie.
Zupełnie jak gdyby tu była, jakby to jej idealne usta a nie jego ręka
obejmowały męskość. Jakby to jej język, a nie stróżki wody obywały naprężony
członek.
Odrzucił głowę do tyłu, szczytując gwałtownie, wykrzykując bezgłośnie jej
imię.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz