Rzucił ciało na wilgotną podłogę więziennej celi. Martwe
zwłoki głucho plasnęły o kamienną posadzkę. Z wielu ran wampirzycy sączyła się
krew, tworząc rozległą kałużę wokół niej.
Lucien nie przejął się tym ani trochę. Prawie zabiła
Cameo, stanowiła zagrożenie dla nich wszystkich. Bez wahania wpakował w nią
cały magazynek. Zrobiłby o wiele więcej, byle tylko ratować swoich przyjaciół.
Wampirzyca zasługiwała na śmierć. Z radością wbiłby kołek w jej serce, gdyby
nie fakt, że dziewczyna od dawna powinna już być martwa. Kilka nocy temu Torin
dotknął jej dłoni, demon mieszkający w nim powinien był ją zabić. Tak się
jednak nie stało. Dlaczego? Tego Lucien nie wiedział.
Dziewczyna owszem była w jakimś sensie nieśmiertelna,
wampiryzm zapewniał jej długowieczność. Nie chronił jej jednak przed mocą
Zarazy. Zabójczy Lord niszczył wampiry w trakcie ich śmiertelnego snu,
zamieniając ich krew w żrący kwas, a następnie spalając ich członki na popiół.
Nim noc dobiegła końca, ciało wampira zamieniało się w kupkę popiołu.
Dlaczego więc ona przeżyła?
***
Krew szybko wsiąkała w opatrunki, barwiąc je szkarłatem i
ani na chwilę nie przestając wściekle się sączyć. Olivia – anioł a także
partnerka Aerona, marszcząc swe kształtne brwi, przycisnęła do krwawiącej rany
więcej opatrunków, wzrokiem poganiając Aerona.
Szyja Cameo była rozdarta na długości dziesięciu
centymetrów, odsłaniając krtań, mięśnie i przełyk wojowniczki. Krew żywym
strumieniem tryskała na boki, ochlapując wszystko dookoła. Aż dziw brał, że
tyle jej mogło pomieścić to drobne ciało. Gdyby była śmiertelniczką, umarłaby w
chwili gdy wampir rozorał pazurami jej gardło. Szczęściem dla nich wszystkich, Cameo
była jednak wojowniczką niebios, stworzoną z woli Zeusa, i wzgardzoną przez
tegoż boga w chwili, gdy Puszka Pandory została otwarta. Tylko całkowita
dekapitacja lub usunięcie demona mogło pozbawić ją życia.
Aeron trzymając zakrzywioną igłę pochylił się nad szyją nieprzytomnej
przyjaciółki. Sprawną ręką wbił się w przerwany fragment żyły, łącząc go
zaledwie dwoma ruchami z oderwaną częścią. Nie musiał zakładać precyzyjnych
chirurgicznych szwów, nieśmiertelność miała tę dobrą cechę, że niczym genialna
maszyna, w trybie ekspresowym naprawiała ciało każdego z nich. Gdyby Cam była
przytomna, z pewnością klęłaby na niego jak szewc, choć być może struny głosowe
też miała uszkodzone, wówczas skrzeczałby piskliwe, przeszkadzając mu w pracy.
Teraz, kiedy główna szkoda została jako tako opatrzona, pozostało już tylko
zszycie mięśni i zewnętrznych fałdów skóry.
Olivia odsunęła się odrobinę, robiąc swemu mężczyźnie
więcej miejsca.
- Postaraj się – szepnęła cichutko.
Aeron prychnął w odpowiedzi.
- I bez twoich słodkich słów mój aniele, wiem, że jak
spartolę choćby jeden szew, Cam będzie zatruwać mi życie przez najbliższe sto
lat.
- Pospiesz się - ponaglił go Torin. Dozorca Zarazy
siedział wciśnięty w narożnik pokoju. Jego złocista zazwyczaj cera, była teraz
blada i matowa. Nerwowo przygryzał wargi, wyłamując kostki u dłoni.
Wyrzuty sumienia zżerały go niczym rak, ciało śmiertelnika.
To z jego powodu Cameo poszła do Destiny. Czuła się zazdrosna i odrzucona.
Wszyscy obecni w tym pokoju wiedzieli, co też pchnęło wojowniczkę, do tak
głupiego wybryku, nikt jednak nie odważył się powiedzieć tego na głos.
Aeron uwijał się szybko, wiążąc zgrabne supełki. Z rany
sączyło się coraz mniej krwi. Minie jednak kilka dni nim wojowniczka odzyska
pełnię sił. Co do blizny, trudno było jeszcze stwierdzić. W zasadzie rany
nieśmiertelnych goiły się nie pozostawiając żadnych śladów. Czasami jednak, z
zupełnie niewiadomych powodów, zostawały całkiem spore pamiątki.
- Co z nią? – zapytał Lucien, wchodząc do pokoju. Wzrok
miał chmurny, a spojrzenie groźne. Jego T-shirt ciągle jeszcze był
przesiąknięty krwią obu kobiet.
- Wyjdzie z tego – powiedział spokojnie Aeron, odsuwając
się od łóżka, pozwalając Olivii do reszty umyć wojowniczkę. – Co z wampirzycą?
I dlaczego nikt do cholery nie powiedział nam, że ona żyje? – zapytał,
spoglądając to na Luciena, to na Torina.
- Teraz jest martwa – wycedził Lucien, ignorując wściekły
błysk w oczach dozorcy Zarazy.
- Nie na długo jednak jak podejrzewam – mruknął Aeron.
- Być może już na całą wieczność – Lucien spojrzał
ostrzegawczo na Torina. – Nie podjąłem jeszcze ostatecznej decyzji.
Wojownik zerwał się z miejsca.
- Nie masz prawa decydować o jej życiu lub śmierci –
warknął. Czuł się rozdarty pomiędzy tym, co łączyło go z wojownikami, a
fascynacją jaką odczuwał wobec Wiktorii. Gdyby Cam umarła, nie byłoby żadnego
odwrotu, wampirzyca również musiałaby zginąć. Ale teraz…
- A myślisz, że ty masz? – warknął Lucien. – Nie widziałeś
z jaką łatwością pokonała Cameo, ona może zagrażać nam wszystkim.
- Nie wierzę – powiedział Torin, ale w jego głosie
zabrakło przekonania.
- Wierz lub nie, nie obchodzi mnie to. Póki co, tak
kobieta jest naszym więźniem. Zamierzam ściągnąć tu Sabina i wydusić z niej ile
się da. Potem w zależności od tego, co usłyszymy, podejmiemy decyzję, co do jej
dalszego losu – ton Luciena nie pozostawiał złudzeń, co do wyroku jaki miał
zapaść.
- Ona ma coś wspólnego z manuskryptem – powiedział Torin,
zaciskając dłonie w pięści. – Nie wiem jeszcze dokładnie co, ale…
- Masz dwa dni, by się dowiedzieć – Lucien uciął dalszą
dyskusję. – Potem wampirzyca zginie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz