Decyzja, by opuścić Lordes okazała się być nadzwyczaj
trafna. Co prawda, musiałem znowu wsiąść na łódź i chodź biorę bogów na
świadków, nabawiłem się wstrętu do wody, odczułem ogromną ulgę, mogąc opuścić
to przeklęte miasto.
Płynęliśmy trzy dni, szczęściem dla mnie, oszczędzono mi
tym razem widoku rozgniewanych fał morskich i piorunów uderzających
niemiłosiernie o taflę wody.
Postawiwszy stopę na suchym lądzie, uznałem, że znowu udało
się mi przeżyć. Baraq wydaje się być spokojniejsze i bardziej cywilizowane.
Ulice wybrukowano kolorowym kamieniem – jeszcze nie wiem jak się on nazywa, ale
bardzo mi się podoba. Domy, choć niewielkie, pachną czystością, nie potykam się
o nieczystości i wreszcie nie muszę obawiać się wylania odchodów na głowę.
Brakuje mi tylko kwiatów. Jakoś dziwnie mało ich w tym mieście. Zastawiam się co też może być tego
przyczyną?
Chwilowo mieszkam w gospodzie „Złoty Dąb” i rozkoszuję się
własną izbą, czystą pościelą oraz łóżkiem, które choć niezbyt wygodne – należy tylko do mnie. Nie zamierzam narzekać. Od dawna
nie korzystałem z takich luksusów.
Jestem jednak boleśnie świadom, że wkrótce będę musiał
zrezygnować nawet z tej odrobiny przyjemności. Moje zasoby kurczą się w
zastraszającym tempie. Składam sobie solidne postanowienie, że z samego rana,
rozejrzę się za jakimś zajęciem. Miasto wydaje się być cywilizowane, żywię więc
nadzieję, że uda się mi znaleźć posadę skryby lub kronikarza. Modlę się o to
gorąco.
Zamieszczony fragment pochodzi z II tomu Sagi Siódmego Lądu - Miecz Światła
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz