wtorek, 2 czerwca 2015

Twierdza Wspomnień - Rozdział 17_epizod 1



Po tym, co wydarzyło się na murach, długo nie potrafił znaleźć sobie miejsca. Przez wiele godzin kręcił się po zamku, usiłując zapomnieć słowa Gerenisse. Bezskutecznie.
„Twoja matka została zamordowana” – to jedno zdanie przez cały czas dzwoniło mu w uszach, burząc jego spokój i dobry humor.
Było już dobrze po wieczornym posiłku i mieszkańcy zamku zaczęli udawać się na spoczynek, gdy stwierdził, że dłużej nie zniesie tej niepewności. Nie bez powodu ojciec całe lata milczał na temat swojej żony. Pozostali mieszkańcy również nie kwapili się, by uświadamiać małego chłopca w kwestii małżeństwa jego rodziców. Rósł zatem w całkowitej nieświadomości i totalnej niewiedzy. Aż do dzisiejszego dnia, gdy słowa młodej kurellki zburzyły ład w jego świecie. Odsunął krzesło od stołu, tak gwałtownie, że służki sprzątające stoły zamarły i spoglądając na niego z zaciekawionymi minami, czekały, co też pan nowego wymyślił.
Cedric nic nie powiedział, zamiast tego raźnym krokiem wyszedł z izby. Nie uszedł jednak daleko, gdy drogę zastąpiła mu Bursa. Zarządczyni zamku minę miała jak zawsze kwaśną, ale dziś wyglądała na wyjątkowo wzburzoną.
– To się wprost nie mieści w głowie, co ta dziewucha wyprawia! – wrzasnęła, od razu przystępując do ataku.
– Nie wiem, o co ci chodzi?! – odrzekł smok, usiłując wyminąć kobietę, ale Bursa nie dała się tak łatwo zbyć.
– Miała uporządkować stare gobeliny, a ona co zrobiła? No co zrobiła?! – krzyczała, wymachując lordowi przed nosem kawałkiem rozsypującej się szmaty.
– Nie mam pojęcia, do czego zmierzasz! – zagrzmiał coraz bardziej zirytowany. – Spal to dziadostwo, jeśli taka twoja wola i daj mi spokój! – huknął.
– Ona miała to zrobić – ciągnęła pulchna zarządczyni. Przy każdym wdechu jej biust gwałtownie unosił się i opadał. – Miała uporządkować gobeliny i wszystkie zniszczone oddać do zniszczenia. Zamiast tego większość tych najgorszych przyszykowała do odnowienia, twierdząc, że należały do poprzedniej pani zamku i mają wielką wartość.
– Co? – pionowa zmarszczka pojawiła się na czole smoka. – Mojej matki? Tak powiedziała? – rzucił i nagle myśli w głowie mężczyzny zaczęły gnać jak szalone. Wyrwał zniszczony gobelin z rąk kobiety i pobiegł ku południowej wieży, do komnaty jasnowłosej kurellki.
– O tak, mój panie! Zrób z nią w końcu porządek! – grzmiała za nim Bursa. Mężczyzna już jednak jej nie słuchał. Ściskając kurczowo w palcach strzępy starej tkaniny, biegł korytarzem, a potem schodami. Zdyszany zatrzymał się dopiero pod drzwiami Gerenisse. W głowie plątały się mu przedziwne obrazy. Wspomnienia rodzicielki, nieskładne słowa ojca i wreszcie zaskakujące wyznanie kobiety związanej ze zdrajcami królestwa.
Otworzył drzwi tak gwałtownie, że leżąca w łożu dziewczyna krzyknęła przestraszona. Nie spojrzała jednak na niego. Jej twarz była bielsza niż zwykle, usta lekko zsiniałe, a czoło i włosy zroszone potem. Mamrotała cicho jakieś niezrozumiałe słowa i chociaż usiłowała usiąść na posłaniu, nie była w stanie tego zrobić.
Jedno spojrzenie na kobietę wystarczyło, by Cedric wiedział, iż wydarzyło się coś złego. Puścił trzymany w ręku gobelin i chwilę później siedział już na materacu, unosząc do góry półprzytomną dziewczynę.
– Gerenisse – wychrypiał, potrząsając nią lekko. Przelatywała mu przez palce, tocząc błędnym wzrokiem po izbie. Słowa, które wyrzucała z siebie, nie miały żadnego sensu.
– Uciekaj... zabiją... nie jej wina... nie jej wina... tylko nie dziecko... potwór... potwór...
– Gerenisse! – krzyknął coraz bardziej zdenerwowany. Widząc jednak, że dziewczyna utknęła w jakimś głębokim letargu i nie potrafi wrócić do życia, zrobił jedyną rzecz, jaka przyszła mu do głowy – przytulił ją. Miękkie kobiece ciało wciśnięte w jego twarde ramiona. Kołysał ją delikatnie, wołając raz po raz.
– Nie zabijajcie jej... to tylko dziecko... będę posłuszna... – kwiliła, bez przerwy wyrzucając z siebie słowa.
– Nikt nikogo nie skrzywdzi – zapewnił ją zdecydowanie. Silnymi dłońmi nieprzerwanie gładził jej smukłe plecy. Pachniała wybornie, słońcem, kwiatami i czymś jeszcze, czego nie potrafił określić. – Zbudź się, proszę. Nie pozwolę cię skrzywdzić.
Być może usłyszała jego słowa, a gorące zapewnienia przywróciły ją do życia, a może po prostu duchy odeszły, pozostawiając dziewczynę samą. Drżenie ogarnęło całe jej ciało i trzęsąc się jak malignie, płacząc rzewnie, mocniej wtuliła się w silne ramiona mężczyzny.
– To było straszne, przerażające, potworne... – łkała nieprzerwanie, mocząc koszulę smoka.
– Już dobrze, skończyło się, odeszło – zapewnił ją, nadal gładząc jej plecy. Nie miał pojęcia, co prawda, o czym dziewczyna mówiła, uznał jednak, że powinien to powiedzieć. Czegokolwiek doświadczyła, odeszło.
– Znowu tu był, a ona nic nie mogła poradzić... nie mogła jej uratować... błagała, prosiła... Zabił ją… tak zwyczajnie ją zabił…
– Gerenisse, nie rozumiem twoich słów, nie wiem, o czym mówisz – szepnął, odsuwając ją delikatnie od siebie, zmuszając jednocześnie, by spojrzała mu w oczy. Jej zapłakana i przerażona twarz, rozmiękczyła jego serce. – Jesteś bezpieczna – dodał z mocą.
– Ona nie była... zdradzili ją... wszyscy... – załkała.
– O kim mówisz? – zapytał. Korciło go, by potrząsnąć dziewczyną, obawiał się jednak, że wtedy zamknie się w sobie i nic więcej już nie powie.
– Ufała im, nie rozumiesz, ufała, a oni ją zdradzili, pozwolili mu zabić dziewczynkę. – Łzy ponownie zaczęły płynąć po twarzy Gerenisse.
Cedric niewiele z tego rozumiał, wszystko, co mówiła, nie miało najmniejszego sensu. Mogła śnić, o czymś, co przeżyła kiedyś dawno, ale było też wielce prawdopodobne, że jej koszmar miał coś wspólnego z Gelar.
– Mówisz o mojej matce? – zapytał ostrożnie. To było głupie, ale nic innego nie przyszło mu do głowy. Reakcja Gerenisse przerosła jego oczekiwania. Dziewczyna otrzeźwiała w jednej chwili. Odepchnęła go gwałtownie od siebie. Sama zaś cofnęła się w najdalszy zakątek łoża.
– Co ty tutaj robisz?! – krzyknęła. Sprawiała wrażenie już całkowicie rozbudzonej i zaskoczonej tym, że widzi mężczyznę w swojej izbie, w dodatku siedzącego na jej łożu. Rękoma pośpiesznie ocierała łzy.
– Miałaś zły sen – powiedział, siląc się na spokój. W rzeczywistości irytowało go, że stracił kontakt z ciałem kurellki.
– Nie masz pojęcia, o czym mówisz – zaczęła, śmiejąc się histerycznie. – Jesteś tylko smokiem, są sprawy, których nie obejmuje twój umysł.
– Naprawdę? – Spojrzenie mężczyzny w jednej chwili stało się twarde jak skała. – Więc mi wytłumacz! – warknął. Silnymi dłońmi z łatwością sięgnął po dziewczynę. Złapał ją za kostki i przyciągnął na powrót do siebie. Nie zdążyła nawet krzyknąć, a on już przygniatał ją ciałem. Jej uda do jego ud, jej brzuch do jego brzucha i jej piersi do jego twardego torsu. Na chwilę zaniemówiła, zaskoczona jego czynem. Zaraz jednak zaczęła się szarpać, drapać i kopać. Z łatwością obezwładnił ją, przyszpilając jej nadgarstki powyżej głowy.
– Powiedz! – zażądał.
– Nie mogę! – krzyknęła. – Jest za wcześnie, nie odkryłam jeszcze wszystkiego.
– Czego się boisz? – zapytał. Głos smoka stał się odrobinę łagodniejszy.
– Nie boję się, to ty nie masz pojęcia, z jakimi mocami igrasz. Jest za wcześnie.
– Za wcześnie na co? Na prawdę?
Zacisnęła gwałtownie usta, zdumiona tym, jak łatwo ją rozszyfrowywał.
– Powiedz mi – ponowił żądanie, opuszczając głowę, pozwalając, by jego gorący oddech owionął jej twarz. Doskonale wyczuł moment, w którym zadrżała, oszołomiona bliskością ich ciał i żarem bijącym od niego. – Przysięgam, że nie stanie ci się krzywda.
– Mówisz tak tylko dlatego, że masz nade mną przewagę – wysapała. Starała się mówić ostro, ale jej głos stracił już na swej pewności, oddech zaś niebezpiecznie przyspieszył.
– Zapomnij gdzie jesteśmy. Zapomnij, że jesteś moim więźniem. – Głos smoka stał się niski i chrapliwy, przepełniony żądzą. Biodra mocniej docisnęły jej ciało do materaca, a twarda męskość wyraźnie świadczyła, jak bardzo był podniecony. Cedric musnął wargami płatek jej ucha, najpierw delikatnie go smakując, a potem przygryzając nieco mocniej. W odpowiedzi zakwiliła. Ze wszystkich sił starała się zapanować nad ciałem, ale żar już rozlał się po członkach, kumulując w dole brzucha. Z każdym kolejnym oddechem jej sutki robiły się twardsze. Jeszcze chwila i zacznie błagać, by ją dotykał. Nigdy dotąd nic podobnego się jej nie przydarzyło, ale też nigdy nie leżała w łożu z mężczyzną, którego pragnęła.
– Powiedz – szepnął czule. Pocałunkami znaczył skórę jej szyi, sunąc od ucha do linii szczęki. – Co widzisz w swych snach?
– Nie zrozumiesz... – sapnęła, broniąc się ostatkiem sił.
– Daj mi szansę – kontynuował. Puścił nadgarstki dziewczyny, przenosząc dłonie na jej twarz. Kciukami gładził jej policzki, a biodrami rytmicznie dociskał jej kobiecość. Gdyby chciał, z łatwością zerwałby z niej koszulę i uczynił swoją, a ona nie byłaby w stanie zaprotestować. Nie zrobił tego jednak i ta właśnie myśl spowodowała, że zdecydowała się mówić.
– To nie sny – szepnęła cicho.
– Zatem co? – dociekał, nieprzerwanie głaszcząc jej twarz.
– Wizje, omamy, widzenia... Nie mam pojęcia. Pojawiają się nagle i zawsze dotyczą zmarłych.
– Moja matka – powiedział, a w jego oczach zagościł smutek.
Przełknęła ślinę.
– W tym domu wszystko ją przypomina. Każdy kąt, izba, gobeliny, nawet drzwi. Wszystkie te miejsca i przedmioty szepczą jej historię, płaczą nad jej losem.
– Skąd o tym wiesz? – dopytywał. Z trudem ogarniał to, co mówiła. Co gorsza, obawiał się, że to dopiero początek tego, co mogła mu wyznać.
– Już ci mówiłam, mam pewien dar.
– Potrafisz odczytać losy osoby, dotykając jej przedmiotów?
Pokręciła głową.
– Czasami, zazwyczaj jednak widzę dusze. Krążą wokół mnie, przychodzą, błagają o pomoc, czasem o zwykłe posłuchanie.
– Kto? – Na czole Cedrica pojawiła się pionowa bruzda.
– Zmarli – wyrzuciła z siebie jednym tchem.
– Wszyscy? – Na twarzy mężczyzny odmalowało się niedowierzanie.
– Nie, tylko ci, którzy zginęli tragiczną śmiercią lub zostali zamordowani.
– Mam uwierzyć, że widzisz moją matkę? – zapytał głosem wypranym z emocji. – Dlaczego?
– Dlaczego? Może dlatego, że wplątano ją w polityczne zamieszki, których stała się ofiarą. Może dlatego, że zdradzili ją ludzie mieszkający w tym zamku. Może dlatego, że zabito ją, by nigdy nie zdradziła tajemnic smoków, którzy chcieli obalić władzę.
– Niemożliwe? – zawołał. – Nie wierzę ci, kłamiesz! – krzyknął. Puścił ją również i zaczął zsuwać się z łoża. Gerenisse jednak nie dała za wygraną. Pociągnęła go ku sobie. Obejmując nogami w pasie i ramionami jego plecy.
– To ty się mylisz. Żyjesz w tej twierdzy w absolutnej nieświadomości. Nie mając pojęcia, że ściany krzyczą od nadmiaru bólu i cierpienia. Że każdy kamień w otaczających cię domu był świadkiem zdrady, zbrodni dokonanej na twojej matce i tajemnic, które zabrała ze sobą do grobu.
– Nie mogę w to uwierzyć – jęknął, wpatrując się w błękitne oczy kobiety, pozwalając, by jej palce sunęły po jego policzku.
– Zrozum, twoi rodzice zostali oszukani, zniszczono ich miłość i dobre imię twojej matki.
– Gerenisse... – jęknął, pochylając się nad dziewczyną i dotykając czołem jej czoła. – Błagam, powiedz mi wszystko, co wiesz – Głos Cedrica przepełniony był zarówno smutkiem, jak i tęsknotą.
Nie od razu odpowiedziała, pozwoliła, by oddech smoka ogrzał jej skórę, a jego ciało ponownie przylgnęło do niej.
– Pomogę ci – szepnęła – Ale musisz mi zaufać.
Zaufać? Też coś! To jedno słowo sprawiło, że Bursa czyhająca na korytarzu, przytulona co ściany mało co nie parsknęła śmiechem. Zdradzieckiej suce? Nigdy! Ledwie się powstrzymała przed wtargnięciem do izby i wyciągnięciem kurellskiej pokraki za te jej blond włosy. Szczęściem w porę się pohamowała. Pan byłby wściekły, wiedząc, że podsłuchiwała, ale ona wiedziała, na co się zanosi. Od samego początku twierdziła, że w tej dziewczynie jest coś dziwnego i miała rację. Żadna z niej była narzeczona, tylko oszustka. Kłamliwa ździra, usiłująca kobiecymi sztuczkami podporządkować sobie młodego lorda i wszystkich w zamku. Była jego więźniem, a udawała kochankę.
– Niedoczekanie twoje – szepnęła w stronę drzwi. – Pokaże ci, gdzie twoje miejsce, Gerenisse. – Ostanie słowo wymówiła z ogromnym obrzydzeniem. – Skoro nosisz imię poprzedniej pani zamku, skończysz jak ona. Już ja się o to postaram – syknęła.

8 komentarzy:

  1. Aż ciarki przechodzą! Mam nadzieję, że Bursa zostanie przykładnie ukarana. I myślę, że z kurielką jej tak łatwo nie pójdzie jak z poprzednią Gerenise. Bardzo jestem ciekawa tamtej historii. Pięknie dziękuję za fantastyczny rozdział. Pozdrawiam, Meg

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Bez obaw, Gerenisse nie jest jakąś tam strachliwą dziewczynką. Jeszcze przegoni Bursę z zamku.

      Usuń
  2. Wstretna ta Bursa mam nadzieje ze Gerenise pomoze biednemu duchowi oodac sprawiedliwosc a Cedric bedzie wstanie ja ochronic a tajemnice sa bardzo intrygujace poczatkowo podejrzewalam to tylko zazdrosc Bursy a teraz wyglada to na wiekszy spisek ta historia jest bardzo wciagajaca dzieki Emi blanka

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Bardzo proszę i jednocześnie cieszę się, że tak mocno wciągnęła cię moja opowieść. A zagadek rzeczywiście będzie kilka.

      Usuń
  3. Czasami życie w kłamstwie i utartym torem jest łatwiejsze. Cedrik będzie musiał się zmierzyć z prawdą, gorzką prawdą. Znaleźć w sobie siłę by wybaczyć ojcu, że ten nie ochronił żony i pozbawił syna matki. Znalazł się w sytuacji w której tak naprawdę nie wie kto jest wrogiem a kto przyjacielem. A i Gerenisse jeszcze nie może ufać... Pożądanie to nie wszystko . Pozdrawiam Lena

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Masz rację, Leno. Czasem lepiej nie wiedzieć i nie słuchać tego, co wszyscy wokół szepczą, by nie cierpieć.

      Usuń
  4. Dobrze się stało że Cedrik wszedł jak Gerenisse miała wizję może teraz będzie bardziej dociekliwy co naprawdę stało się w zamku i z jego mamą. A wredna Bursy znowu będzie knuła ale mam nadzieję że z Gerenisse jej nie pójdzie tak łatwo.Bardzo dziękuję za rozdział:) Pozdrawiam Elka-el64.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Myślę, że Cedricowi bardziej przyziemne głupoty chodziły po głowie, gdy zobaczył Gerenisse w łożu. Jej słowa jednak zupełnie go zaskoczyły i biedak zgłupiał, teraz będzie musiał uwierzyć, że duchy mieszkają w jego domu.

      Usuń