Na sztywnych nogach, podpierając się ręką ściany, Wiktoria szła ulicami
Budapesztu. Kręciło jej się w głowie, a w ustach zaschło tak bardzo, że nie
była pewna, czy jakikolwiek dźwięk się z nich wydobędzie. Ale nawet głód krwi
nie był tak straszny jak odrętwienie ciała. Nigdy wcześniej nie czuła się
bardziej martwa niż teraz. Cudowne mrowienie, które odczuwała na skórze
zniknęło pozostawiając gorycz i rozczarowanie.
Ale nade wszystko złość.
Skierowaną na tego, który odpowiadał za jej dzisiejszy stan. Jak śmiał ją
dotknąć, demon, Lord świata podziemnego, morderca. Nic nie warty gnojek,
którego jedynym celem istnienia jest zadawanie bólu i cierpienia.
Cierpiała, przez niego, przez te jego cholerne dłonie, smukłe palce i
kurewsko idealną skórę. Bękart zranił ją bardziej niż Galen, bardziej niż
ktokolwiek inny na przestrzeni setek lat.
Dał jej zaznać rozkoszy czucia, by ponownie zepchnąć w ciemność.
Najgorsze było jednak, że zrobił to z premedytacją. Widziała złość i gniew w
jego oczach, żądzę mordu. Chciał ją zranić, skrzywdzić i zrobił to.
„Pieprzone demony” zaklęła w myślach.
W zasięgu wzroku Wiktorii pojawiła się grupka nastolatków. Wiki przywarła
do ściany, wtapiając się w ciemne otoczenie. Normalnie poradziłaby sobie z nimi
bez najmniejszego problemu. Ale teraz była zbyt zmęczona i głodna. Od wielu dni
nic nie piła. Dobrze, że Zaak i reszta widzieli jej w takim stanie. Szczęściem
wymknęła się z klubu nim ktokolwiek zdążył wstać.
Wygłodzona błąkała się po ulicach Budapesztu, poszukując pierwszej
samotnej ofiary. Potem, kiedy już zaspokoi pierwszy głód poszuka czegoś
konkretniejszego. Na razie będzie musiało wystarczyć jej cokolwiek.
Okazja nadarzyła się kilka metrów dalej. Na kamiennych stopniach jednej z
kamienic, siedział mężczyzna zanosząc się płaczem. Ciemność szczelnie zakrywała
jego postać, nie tłumiła jednak szlochu.
Wiktoria podeszła cichutko, wspinając się na kamienne schody usiadła tuż
obok niego. Początkowo nie zareagował, głowę miał ukrytą w dłoniach. Pachniał
potem i wódką. Ogromną ilością wódki. Wiki wzdrygnęła się leciutko, gdyby nie
była tak zdesperowana, poszłaby dalej. Nienawidziła odoru alkoholu i kwaśnego
posmaku jaki zostawiał we krwi.
Głód jednak domagał się zaspokojenia.
Delikatnie pochyliła się w stronę mężczyzny, głaszcząc go po plecach.
- Już dobrze – powiedziała. – Proszę nie płakać – kojąca melodia jej
głosu natychmiast zahipnotyzowała nieznajomego.
Spojrzał na nią mętnymi oczyma. Ani przez sekundę nie zastanowiło go
dlaczego samotna kobieta zaczepiła go o tej porze. Liczył się tylko jej głos.
- Będzie dobrze? – wybąkał z trudem nie mogąc oderwać wzroku od jej
twarzy.
- Oczywiście – powiedziała, ponownie używając swych mocy. – Obudzisz się
jutro wypoczęty i szczęśliwy. Ta noc i wszystko co się w niej wydarzyło
przestanie mieć dla ciebie jakiekolwiek znaczenie.
- Taak – potaknął nie mogąc oderwać wzroku od jej twarzy. – Noc nie ma
znaczenia…
Uśmiechnęła się leciutko zadowolona, że tak szybko udało się jej wprawić
mężczyznę w trans.
- Musisz tylko zasnąć – dodała śpiewnym głosem. – Tylko zasnąć…
Powieki mężczyzny jak na zawołanie zamknęły się, a jego ciało bezwładnie
poleciało do tyłu, opierając się o ciężkie, drewniane drzwi.
Wiki rozejrzała się dookoła, sprawdzając, czy w zasięgu wzroku nie plączą
się jakieś przypadkowe osoby. Było ciemno i pusto. Dobrze, los jej sprzyjał.
Odgarnęła włosy z czoła mężczyzny, odchylając jego głowę na bok.
Szybko pochyliła się nad nim, a ostre kły już wysunęły się z dziąseł. Z
bliska jeszcze bardziej cuchnął potem i tanią wódką, ale postanowiła zignorować
to. Wgryzła się w jego szyję z większym impetem niż początkowo zamierzała, ale
też nie podejrzewała jak bardzo była spragniona. Piła gwałtownie, wielkimi
łykami. W miarę jednak jak żołądek się wypełniał, a uczucie sytości zastąpiło
palący głód, powrócił również rozsądek. Odsunęła się od mężczyzny, wycierając
usta rękawem. Wstała z lekkością motyla, zachwycona przypływem sił. Nie był to
jeszcze stan jaki mogła uznać za zadowalający, ale biorąc pod uwagę jej długi
post… czuła się bosko.
Mężczyzna jęknął lekko, przekręcając ciało na bok. Usta miał co prawda
lekko zsiniałe i przez jedną krótką chwilę Wiki poczuła się winna, że tak wiele
wypiła.
Poczucie winy jednak podobnie jak głód szybko minęło.
Znowu czuła się silna, bez przeszkód mogła ruszyć na miasto w
poszukiwaniu lepszej zdobyczy i świeższej krwi.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz