Malos - Rozdział 3_epizod 1

– Proszę, nie rozchodźcie się – wołała, machając rękoma. – Skupcie się jeszcze przez parę minutek. Opowiem wam o miejscu w którym jesteśmy, a potem będziecie mogli pobiegać do woli. – Próbowała ogarnąć gromadkę skrzydlatych pacholąt, ale maluchy miały inne plany. Wolały skakać po kamieniach lub chować się za szczątkami.

– No, już, już, dosyć tych głupot. – Malos z łatwością przekrzyczał radośne wrzaski malców. Anioł stał na jednym z kamieni i grożąc żartobliwie urwisom, zmuszał je do posłuszeństwa. O dziwo, jego metoda bardziej się sprawdzała, niż łagodne przemowy wychowawczyni. – Wszyscy zbiórka koło Santi, inaczej nie będzie lodów po wycieczce! – ryknął z całych sił i chwilę później zwarta gromadka tłoczyła się dookoła nauczycielki.

Kobieta westchnęła. Nie popierała sposobów Malosa, groźbami zwykle niewiele dało się zyskać. Jednak w tym przypadku, musiała przyznać, że szkraby bardziej reagowały na jego stanowczy ton niż na jej subtelne sugestie.

„Niech ci będzie” – mruknęła w myślach, głośno zaś powiedziała:

– Kto mi powie gdzie się znajdujemy? – zapytała.

– W ruinach – krzyknęła jedna z dziewczynek.

Santi skinęła głową.

– Dobrze, a jakie to ruiny?

Wśród dzieci zaoponowało ożywienie. Wszystkie z zapałem podniosły rączki, przekrzykując się jeden przez drugiego. Drobne skrzydełka podrygiwały w tłumie, tworząc barwną tęczę piór.

Najaktywniejszy w gromadce Will, wręcz wyrywał się do odpowiedzi, pokrzykując i próbując zwrócić na siebie uwagę nauczycielki. Santi jednak nie dała się podejść. Znała charakter małego urwisa na tyle, by wiedzieć, że jeśli ulegnie i wywoła go do odpowiedzi, usłyszy coś w stylu : jesteśmy w miejscu gdzie pierwszy anioł puścił bąka i zburzył ład panujący na świecie. O nie, zagrywki tego aniołka znała aż za dobrze.

Kątem oka dostrzegła uśmiechającego się Malosa. Anioł stał ledwie kilka metrów od niej, ale aura która biła dziś od niego przyprawiała ją o drżenie serca. Jak zwykle miał na sobie dżinsy i T-shirt. Dziś była to biała koszulka z napisem: Jesteś światłem mojego życia.

Kiedy zobaczyła go rankiem, z wrażenia aż zaparło jej dech. Nie wiedziała, czy ubrał się tak specjalnie i celowo drażnił ja tym napisem, czy też miał tak luzackie podejście do życia. Teraz uśmiechał się łobuzersko, zadowolony z zakłopotania w które wprawiło ją bezpośrednie zachowanie dzieci.

– Ani, może ty nam powiesz? – Wskazała ręką na dziewczynkę z jasnymi włoskami. Wywołana, zarumieniła się lekko, szybko jednak zaczerpnęła powietrza i wyrecytowała jednym tchem:

– Jesteśmy w ruinach Świątyni Życia. To tu, Najwyższy Bóg powołał do istnienia pierwszego archanioła.

– Dobrze Ani. A kto mi powie, dlaczego świątynia została zburzona? – zapytała i znowu podniósł się las rączek. Oczywiście Will krzyczał najgłośniej. Chłopiec podskakiwał tak wysoko i tak błagalnie na nią spoglądał, że musiała ulec jego urokowi.

– Will? – zapytała, już żałując swojej słabości.

– Widząc, że aniołowie bardziej wolą opalać się na tarasach swoich domów niż pilnować ładu na świecie, Pan zniszczył świątynię – powiedział, uśmiechając się szeroko. Dzieciaki chichotały głośno, a Santi poczuła że się rumieni, nawet Malos wyglądał na rozbawionego. Zmusiła się jednak by zachować spokój, nawet pogroziła malcowi, karcąc go za wypowiedź.

 – Wiesz doskonale, że to nieprawda – upomniała go. – To nieładnie tak wyrażać się o swoich przodkach, dlatego za karę przyjdziesz jutro wcześniej do szkoły i zostaniesz na dodatkowych zajęciach również po lekcjach.

 – Okej – mruknął Will. Chłopiec wyglądał na jeszcze bardziej zadowolonego niż wcześniej i Santi zwątpiła, czy faktycznie wymierzyła mu karę. Prawda była taka, że to ona będzie musiała przyjść wcześniej i przypilnować chłopca przed lekcjami, zadając mu dodatkowe prace, zaś Malos będzie siedział z nim popołudniu. Tak więc kogo ukarała? Niesfornego psotnika, czy dwójkę nauczycieli?

Zmarszczyła brwi, za późno zdając sobie sprawę jak wielki popełniła błąd. Zresztą nie pierwszy w stosunku do Willa.

– Dave, może ty powiesz dlaczego świątynia runęła? – zapytała.

Wywołany aniołek był jednym z najmłodszych w grupie. Był też dobrze zapowiadającym się myślicielem. Bardzo lubił czytać, a lekcje starożytnej historii kochał najbardziej.

– Świątynia runęła po tym jak Lucyfer i inni aniołowie zbuntowali się przeciwko władzy Najwyższego Boga. Michael wraz ze swoją armią zepchnął nieposłuszne zastępy do piekieł, ale świątyni nie udało się uratować ani też odbudować.

– Bardzo dobrze – pochwaliła chłopca. – Ruiny mają nam przypominać zerwaną przysięgę z Bogiem. A teraz... – zawiesiła głos, czekając aż dzieci skupią się na jej słowach. – Macie czas wolny, możecie... – Nie zdążyła jednak skończyć zdania, a już nikogo przy niej nie było. Gromadka rozpierzchła się w jednej chwili, pozostawiając ją i Malosa sam na sam. – Ach! – warknęła pod nosem. – Małe paskudy.

– Nie bądź dla nich zbyt surowa. – Malos wsunął ręce do kieszeni spodni, spoglądając na nią z zagadkowym uśmiechem. Przydługawa grzywka opadła mu na czoło, przysłaniając błękitne oczy.

– Na zbyt wiele im pozwalasz – zbeształa go.

Uśmiechnął się jeszcze szerzej.

– To tylko dzieci.

– Jeśli teraz nie nauczą się szacunku do starszych i swoich przodków, co z nich wyrośnie?

– Nieskażeni przeszłością aniołowie? – zasugerował, a ona prychnęła w odpowiedzi.

– Łatwo ci mówić. Każdy ma jakąś przeszłość i rodzinę. Jedni lepszą drudzy gorszą, ale czy to znaczy, że mamy zapomnieć kim jesteśmy i od kogo pochodzimy?

Zmarszczył brwi i choć tego nie powiedział, wiedziała że się z nią nie zgadzał.

– Mówię tylko, że błędem jest kształtowanie młodych umysłów na wzór dawnych aniołów. Nie potrzebujemy następnego pokolenia psychopatów, zdrajców i morderców.

Teraz to ona się skrzywiła.

– Nie masz pojęcia o czym mówisz.