wtorek, 20 stycznia 2015

Zdrada niejedno ma imię - Rozdział 5_epizod 1



– Głupszego pomysłu już dawno nie słyszałem! – warknął Thargar, uderzając pięścią w stół. Żadna z osób siedzących przy stole nie zareagowała na ten przejaw gniewu; Favien tylko uśmiechnął się powątpiewająco.
– Nie wszystko należy załatwiać przy użyciu pięści – stwierdził z przekąsem. Uwaga, chociaż słuszna, zgodnie z przewidywaniami, wprawiła przywódcę smoków w jeszcze większą furię.
– Nie kpij sobie ze mnie! Ja tu dowodzę, nie ty, bękarcie, i kiedy mówię, że mam dość czekania i chcę walki, to tak ma być.
Favien skrzywił się. Korciło go, by przypomnieć bratu, że kto inny urodził się w tej rodzinie jako bękart. Przytomnie jednak ugryzł się w język.
– Zważaj na swe słowa. – Agatte nie miała oporów przed skarceniem mężczyzny. Smoczyca siedziała przy dużym stole i razem z synami starała się ustalić plan działania na najbliższe tygodnie, jeśli nie miesiące. – Zbyt łatwo zapominasz, jak wiele możemy stracić.
– A co zyskaliśmy, chowając się tutaj, w tej norze?! – Z piersi rudowłosego mężczyzny wydobył się kolejny warkot.
– Więcej niż ci się zdaje – odparła ze stoickim spokojem. – Miałeś czas lepiej wyszkolić swoich ludzi na Czerwonych Wyspach, a Favien zgromadzić w Kirragonii pozostałych wiernych naszej sprawie.
Prychnięcie było jedynym komentarzem do słów matki.
– Chcę walki – powtórzył po raz nie wiadomo który. – Wyzwę tego tchórza, Ariela, na pojedynek i zabiję go – wyrecytował zadowolony z siebie.
Favien tylko pokiwał głową, nie mogąc uwierzyć w naiwność brata.
– Oczywiście. I myślisz, że taki wielki król zechce stanąć z tobą do walki? – zakpił.
– Straci honor, jeśli tego nie zrobi.
– Tu wcale nie chodzi o honor, tylko o królestwo.
– Favien ma racje – wtrąciła się Agatte. – Króla otacza horda jego gwardzistów i zwolenników, nie wspominając już o doradcach i Radzie. Żaden z nich nie pozwoli władcy stanąć do walki. Chociaż... – zawiesiła nieznacznie głos. – Pomysł jest dobry, trzeba go tylko trochę inaczej zrealizować.
Dwa smoki spojrzały na nią zaciekawione.
– Nie popieram otwartego konfliktu – stwierdził cierpko Favien. – Jesteśmy na to za słabi.
– Zdaję sobie z tego sprawę – odparła Agatte. – Ale jest pewien sposób.
– Mów! – Thargar oparł potężne ramiona o blat stołu. – Wszystko jest lepsze od bezczynnego siedzenia.
– Nie myśleliście nigdy o umieszczeniu swoich ludzi na królewskim dworze? – zapytała, uśmiechając się chytrze.
Thargar rozdziawił usta, a Favien tylko przewrócił oczyma.
– Matko, po kim jak po kim, ale po tobie spodziewałbym się większej rozwagi. Wszyscy wiedzą, że do Farrander nawet mysz się nie przeciśnie. Myślisz, że nie próbowaliśmy tego już wcześniej?
– Właśnie – poparł brata Thargar. – Ojciec wielokrotnie usiłował wprowadzić tam swoich ludzi. Bezskutecznie.
– Nie do końca – stwierdziła z uśmiechem. – Raz mu się udało. Kilku z jego sług krążyło korytarzami Farrander i wiecie, co się wtedy stało? – zapytała konspiracyjnym tonem.
Thargar zmarszczył brwi, usiłując przypomnieć sobie, czy Tollesto wspominał mu kiedykolwiek o tym wydarzeniu. Favien tylko pokiwał głową, wiedział aż za dobrze.
– Zamordowano króla...
Agatte skinęła głową. W tamtych dniach wiele działo się w zamku. Po odkryciu tragicznej śmierci smoczego władcy rozpętało się prawdziwe piekło. Nikt nie mógł czuć się bezpieczny. Wielu szlachetnie urodzonych straciło głowy, gdy tylko cień podejrzeń padł na nich. Jej mąż jak opętany szukał zdrajcy, nigdy wcześniej tak bardzo się go nie bała. Czasami zdawało jej się, że winę miała wypisaną na twarzy, a on jedynie udawał, że tego nie widzi. Wiele lat później zrozumiała, że nigdy nie odkrył, jaką rolę odegrała w tym zdarzeniu. Uznał, że Tollesto był jedynym odpowiedzialnym za śmierć Mirraga. Co więcej, dokonując przewrotu, ukradł również żonę jednemu ze swych przyjaciół. Prawda przedstawiała się jednak zupełnie inaczej.
Agatte od początku brała udział w zaplanowanym zamachu. Jako żona hrabiego Kiral często bywała w Farrander. Tam też poznała Tollesto i zakochała się w nim od pierwszej chwili. Potężnej budowy mężczyzna o rudych włosach podbił jej serce swym dowcipem i twardym charakterem. Wiedział, kiedy należało się uśmiechać, a kiedy walnąć pięścią w stół i zmusić pozostałych członków Rady do posłuchu.
Godzinami błąkała się po korytarzach zamku, wypatrując jego potężnej sylwetki, nasłuchując jego głosu. Stopniowo popadała w coraz większe szaleństwo, a ukrywanie romansu przed zaborczym mężem stawało się udręką ponad jej miarę. Melir nigdy jej nie rozumiał. Być może kochał ją na swój sposób, jednak jego świat był zbyt idealny, zbyt poukładany dla kobiety pragnącej przestrzeni. Dusiła się w jego ramionach i w murach Karez, przechodząc stopniowo od uczucia dziewczęcej fascynacji do zimnej obojętności, a w końcu nienawiści.
Tollesto uwolnił ją od tego wszystkiego. Decydując się na związek z nim, podjęła decyzję, że już nigdy nie da się spętać i zakuć w kajdany. Pragnęła wolności i on ją jej dał. W zamian żądał tylko jej wsparcia.
– Są pewne sposoby, by wejść do zamku – powiedziała szeptem, zmuszając swoich mężczyzn do posłuchu.
– Znasz tam kogoś? – dociekał Favien, a matka uśmiechnęła się ledwie zauważalnie.
– Kiedyś byłam tam częstym gościem, a pewne sojusze nigdy nie wygasają.
– Możemy je wykorzystać? – zapytał Thargar. Smok nie wydawał się przekonany do załatwienia sprawy w ten sposób. Wolałby otwartą walkę, ale w swoim pragnieniu był na ten moment odosobniony.
– O czym myślisz, matko? – Favien spojrzał na matkę z ciekawością.
– O zabiciu króla, to chyba oczywiste – odparła.
– Dobrze go pilnują – stwierdził cierpko Thargar. – Drugi raz ten sam numer nie przejdzie.
– Być może – szepnęła, uśmiechając się tajemniczo. – Chociaż... Kto wie...
– Dobry spisek jest czasem więcej wart niż wielotysięczna armia – stwierdził Favien, a Agatte tylko mu przytaknęła.
– Muszę to wszystko raz jeszcze przemyśleć – rzuciła, wstając. – Rozeznać się w sytuacji, sprawdzić, na kogo mogę liczyć, a kogo bezwzględnie wykluczyć.
– Chcesz wprowadzić tam kogoś od nas? – dociekał Favien.
Agatte zatrzymała się w progu.
– To wielce prawdopodobne – rzekła, po czym wyszła.
– Co o tym myślisz? – zapytał smok, gdy tylko postać matki zniknęła w korytarzu.
– Wolałbym walkę – odparł Thargar.
– Nie mamy wystarczającej armii, by zmierzyć się ze zjednoczonymi siłami króla. Zabicie go to najlepszy sposób.
– Co nam to da? – W głosie rudowłosego smoka pojawiła się kpina. – Wrócimy do sytuacji sprzed lat?
– Być może. – Favien pokiwał głową. – Jednak zamach pokaże śmieciom z południa, że nigdzie nie są bezpieczni i muszą się z nami liczyć.
– Morderca na dworze w Farrander? – Thargar podrapał się po rudej brodzie. – Jak go tam wprowadzić?
– Może matka coś wymyśli. – Favien nalał sobie wina.
– To powinna być kobieta albo ktoś bardzo niepozorny – ciągnął Thargar, głośno myśląc. Spoglądał na brata wyczekująco, jednak nie doczekał się z jego strony żadnej reakcji.
– Kobiet nikt nigdy nie podejrzewa. Zwłaszcza tych wyglądających tak niewinnie – ciągnął, widząc, że krewniak go nie rozumie.
Favien przekrzywił głowę. Na myśl przyszła mu Gerenisse. Ona też okazała się szpiegiem. Nie była może morderczynią, chociaż doprowadzona do ostateczności, zrobiłaby pewnie wszystko, nawet wbiłaby nóż w plecy króla. Szkoda, że nie miał jej już w swojej mocy. Idealnie by się do tego nadała.
– Trudno będzie znaleźć odpowiednią osobę – stwierdził po chwili namysłu.
– Przeciwnie – Thargar uśmiechnął się szeroko. – To łatwiejsze niż ci się wydaje. Rozejrzyj się, wokół nas nie brakuje kobiet.
Favien prychnął.
– Tyle to i ja wiem. Ale to nie może być zwyczajna dziewka. Musi sprawiać wrażenie niewinnej, ale w odpowiednim momencie umieć wbić nóż w serce monarchy.
Thargar uśmiechnął się jeszcze szerzej.
– Odpowiednia motywacja czyni cuda, sam wiesz o tym najlepiej – rzucił, bawiąc się pucharem. – Każdy ma jakaś rodzinę, którą chce zachować przy życiu.
– Szantaż? – Spojrzenie Faviena stało się czujne. Nie żeby brzydził się szantażem. Sam wielokrotnie go stosował. Ale tu chodziło o króla. Sprawa była poważniejsza niż Thargar zakładał.
– Osoba, którą się szantażuje, zazwyczaj bardzo się boi – stwierdził cierpko.
– Jakie to ma znaczenie? Grunt, żeby zrobiła to, co powinna. – Thargar rozsiadł się wygodnie.
– Mam mieszane uczucia.
– Matka pewnie kogoś takiego znajdzie, a jeśli nie, możemy przecież wysyłać tam tę twoją małą, gdy już się nią znudzisz – w głosie smoka pobrzmiewała kpina.
Favien spiął się natychmiast. Przez chwilę nie mógł skojarzyć, o kim brat mówi. Nie miał prawa wiedzieć, kim była Gerenisse. Zresztą, nawet gdyby wiedział, musiał zdawać sobie sprawę, że wysłanie kurellki na dwór króla byłoby najgłupszym z możliwych posunięć.
– Kogo do cholery masz na myśli? – zmrużył niebezpiecznie oczy.
Thargar upił duży łyk wina, nim ponownie spojrzał na brata.
– Jak to kogo? Tę małą czarnulkę, co ją tak matka chowa przed światem.
W drugim smoku zagotowała się krew.
– Zostaw Helenę w spokoju! – warknął, uderzając pięścią w stół. Nie miał pojęcia, skąd Thargar wiedział o istnieniu dziewczyny i mało go to obchodziło.
– Och, nie bądź taki drażliwy – zakpił. – Oboje z matką macie pierdolca na punkcie tej dzierlatki.
– Dość! – Favien zerwał się od stołu. Tym razem Thargar przesadził. Wiedział, jak brat traktował swoje kobiety. On sam wprawdzie nie był bez winy, ale planował zachować się w porządku przynajmniej względem Heleny. – Nie będziesz bezkarnie obrażał kobiet! – warknął, ruszając na niego.
Drugi ze smoków nie zadał sobie nawet trudu, by podnieć się z fotela, za nic mając groźby krewniaka.
– Rozumiem, że może ci na niej zależeć, wszak ładna z niej dziewka i z pewnością całkiem sprawna, jeśli chodzi o chędożenie, ale żeby od razu bić się w obronie honoru kobiety, która ogrzewa łoże każdemu, kto tego zapragnie? – Pokręcił głową z niesmakiem. Słowami starał się sprowokować brata i całkiem dobrze mu szło.
Favien zastygł w miejscu; ogień nową falą rozlał się po jego ciele. Czuł, jak pazury napierają mu na skórę, a skrzydła próbują przebić się przez kaftan. Musiał zacisnąć zęby i ugryźć się w język, by powstrzymać przemianę. Przez dłuższą chwilę ogień przesłaniał mu wzrok. Kiedy w końcu się odezwał, jego głos ciągle jeszcze był niski i chrapliwy.
– Łżesz!
Thargar uśmiechnął się z politowaniem.
– Długo cię nie było, bracie – rzucił.
– Helena nie jest taka jak dziwki, z którymi się zadajesz! – Furia wręcz wylewała się z mężczyzny.
– Zapewne, bo nie da się ukryć, że jest piękniejsza i stokroć bardziej powabna. Zapewniam cię jednak, że równie chętnie rozkłada nogi przed smokami jak wszystkie inne.
– Niemożliwe! – Favien cofnął się o krok. Thargar kłamał, musiał kłamać. Znał wiele kobiet, które łajdaczyły się na lewo i prawo, ale Helena była inna. Nie chciała iść z nim do łoża, wszak uciekła z jego sypialni. Chociaż... Przed oczyma mignął mu obraz niewiasty kuszącej go swymi biodrami i zmysłowo oblizującej usta. Ona wiedziała, jak wzbudzać pożądanie u mężczyzn. Mogła tylko udawać trudną do zdobycia…
– Zabiję ją! – ryknął, aż zatrzęsły się mury. – Zabiję tę dziwkę! – wrzasnął, rzucając się ku drzwiom.
Thargar nic nie powiedział. Odczekał tylko chwilę i, kiedy wreszcie kroki brata ucichły na korytarzu, roześmiał się na całe gardło.

Betowanie rozdziału - Wiktoria Filipowska

14 komentarzy:

  1. Widze ze sytuacja bez zmian bracia knuja i sa wredni a mamusia chyba jest najgorsza Aż strach pomyslec co by sie dzialo gdyby zdobyli tron brrr....Mam nadzieje ze jednak nie uda im sie zamordowac króla choc wojna jest jednak nieunikniona Dzieki Emi blanka

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wredni, to mało powiedziane. Będzie jeszcze gorzej. Dziękuję za odwiedziny.

      Usuń
  2. Podłość Thargara nie zna granic, ale to nic w porównaniu z ich mamuśką. Ta to ma pomysły, takiej wredoty świat nie widział. Od razu widać w kogo się synowie wdali. Bardzo dziękuję za kolejny rozdział. Pozdrawiam serdecznie, Meg

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Oj wdali się wdali, ha, ha. Powiem ci jednak Meg, że akcja się dopiero rozkręca.

      Usuń
  3. A to świnia... i dobrze wiesz o kim piszę. Pozdrawiam Lena

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie świnia, tylko wredny, podły, zapatrzony w siebie smok. Ale dobrze cię rozumiem, Lenko. Pozdrawiam.

      Usuń
  4. Mam wrażenie ,że synowie jeszcze pokażą , że są równie podli jak ich mamusia.Nie spodziewałam się , że Agatte była zaangażowana w spowodowanie śmierci poprzedniego króla. Dziękuję bardzo Emi za kolejny rewelacyjny rozdział. Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie dość, że była to jeszcze jest z tego dumna, a teraz zabiera się za planowanie kolejnego zamachu. Super rodzinka.

      Usuń
  5. A to z mamusi prawdziwa gadzina. Czyżby myślała o wysłaniu Heleny ? To braciszek kłamca umie popsuć krwi Favienowi i zadowolony patrzeć jak on się wścieka . Mam nadzieję że Favien nie pobije Heleny . Bardzo dziękuję za epizod :) Pozdrawiam serdecznie Elka-el64.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Favien trochę naiwny, albo przewrażliwiony na swoim punkcie. Za łatwo dał się podpuścić.

      Usuń
  6. Biedna Helena ....pewnie ja wysla na zamek i beda dziecmi szantazowac ale Tahrgar chyba sobie strzelil w stope bo teraz Helena uslyszy od Faviana pewnie co on o nuej mysli i juz nie bedzie chciala krola z milosci do niego zabic a i na zamku pewnie zobaczy jakie sa prawdziwe i szlachetne smoki...Buzi Emis :***

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zadanie, które Helena otrzyma niewiele będzie miało wspólnego z miłością, za to całkiem sporo z nienawiścią.

      Usuń
  7. Ja gapa, znalazłam zgubę i już nawet przeczytałam :P

    Brat podpuścił brata, a ten uwierzył, biedna Helena, spokojny Favien to zły Favien a co dopiero wściekły Favien...

    dziękuję Emiś:*
    koralgolka

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jak dla mnie wściekły Favien to głupi Favien. Gniew przesłania mu zdolność do logicznego myślenia.

      Usuń