Malos - Rozdział 10_epizod 2

– Potrzebujemy cię żywą, nie martwą – słowa wyszły z ust Nathaniela.

Dziewczyna nie odpowiedziała, ale jej mina nie straciła nic ze swej zawziętości. Anioł tymczasem skierował się z powrotem ku centrum. Lot ponad starymi kamienicami i wieżowcami trwał ledwie chwilę.

Malos zdołał wrócić już z obchodu po parku i teraz z nachmurzoną miną czekał na chodniku na powrót przyjaciela. W miarę jak wojownik przybliżał się do ziemi i Santi ukryta w jego ramionach stała się bardziej widoczna, na twarzy mężczyzny pojawiła się ulga.

– Nic ci nie jest? – zapytał, jak tylko dziewczyna postawiła stopy na ziemi.

– Nie – odparła, poprawiając na sobie ubranie.

– A szkoda! – warknął gniewnie. – Może gdyby ktoś spuścił ci lanie, więcej nie zrobiłabyś czegoś równie głupiego – zbeształ ją ostro.

Ciemne brwi nauczycielki podjechały do góry. Jej mina świadczyła ewidentnie, że nie miała pojęcia, o co mężczyźni robią tyle zamieszania, podobnie zresztą jak nie zamierzała się przed nimi tłumaczyć.

– Santi znalazła harpie – wtrącił się Nathaniel, nim sprzeczka między nauczycielami weszła w krytyczną fazę. I faktycznie, to jedno zdanie sprawiło, że stojące obok niego anielskie uparciuchy zamilkły. Malos rozdziawił usta i z tępym wyrazem twarzy patrzył na kobietę. Ta zaś skrzyżowała ramiona na piersi.

– Niemożliwe – wysapał w końcu chłopak.

– Bo tobie się nie udało, to znaczy, że ja również mam ponieść porażkę? – prychnęła rozzłoszczona.

– Pewnie ci się tylko przywidziało – stwierdził. Spojrzał na Nata, szukając u niego potwierdzenia, ale ten tylko pokręcił głową.

– Przykro mi kolego, ale to prawda.

– Cholera – zaklął Malos. – Ale miałaś fart.

Lekki uśmiech pojawił się na ustach dziewczyny, jednak następne słowa Nathaniela zgasiły go natychmiast.

– Ja bym powiedział więcej szczęścia niż rozumu – odrzekł krytycznie anioł. – Córki Lucyfera zauważyły ją i gdybym nie zjawił się w porę, już byłaby martwa.

– Och! – głośnie sapnięcie wydobyło się w ust dziewczyny. – Panowałam nad sytuacją – upierała się przy swoim. – Widziałam taksówkę i gdybyś się nie wtrącił, siedziałabym już w środku.

Mężczyźni nie uwierzyli w jej zapewnienia. Przez lata lepiej poznali harpie i ich zwyczaje.

– Gdzie to było? – dociekał Malos. Chłopak wsunął ręce w kieszenie spodni i lekko kołysząc się na piętach, spoglądał na dziewczynę.

– W chińskiej dzielnicy – odparł Nathaniel, nim Santi zdołała otworzyć usta. Brwi młodego anioła podjechały do góry.

– Poszłaś do Chinatown, sama? – zapytał.

Wzruszyła ramionami.

– Nie poszłam, tylko pojechałam. I tak, zrobiłam to świadomie. – Ta dyskusja zaczynała ją powoli irytować, tym bardziej że mężczyźni znowu traktowali ją jak dziecko. Nie ufali jej słowom ani zapewnieniom i pewnikiem, gdyby Nathaniel nie zobaczył harpii na własne oczy, żaden z nich by jej nie uwierzył.

– Skąd wiedziałaś, że tam są? – warknął przez zęby Malos.

Santi westchnęła.

– Poszłam tam w innym celu – odparła. – Chciałam zobaczyć coś ciekawego.

– A harpie same weszły ci w drogę, czy może znalazłaś je w przewodniku turystycznym, jako miejscową atrakcję?! – Chłopak wyglądał na jeszcze bardziej wkurzonego, Nathaniel zaś ledwo panował na uśmiechem.

– A nawet gdyby, to co? – odcięła się ostro, kładąc ręce na biodrach i wysuwając szczękę do przodu.

– Santi... – Nat łagodnie upomniał dziewczynę. – Powiedz nam w końcu, co zobaczyłaś.

Skrzywiła się, nie zamierzała jednak wdawać się w sprzeczki ze starszym aniołem.

– Chciałam tylko pospacerować w kolorowej dzielnicy, może kupić jakąś pamiątkę. Nic wyjątkowego. Przechodziłam koło małej restauracji i właśnie wtedy poczułam silny zapach krwi. – Głos anielicy stał się wysoki, przepełniony emocjami, których doświadczyła na tamtej ulicy.

Mężczyźni patrzyli na nią wyczekująco. Nikt jej nie przerywał, choć zapewne dziesiątki pytań cisnęły się im na usta.

– Najpierw myślałam, że tylko się mi przywidziało – kontynuowała – potem, że to pewnie kucharz patroszy jakiegoś psa na zapleczu.

– Poszłaś tam?! – nagana w głosie Nathaniela była wręcz namacalna.

– Musiałam! – krzyknęła, tupiąc nogą. – To mógł być Will.

– Ale nie był, a ty o mało nie zginęłaś – ciągnął anioł.

Rozłoszczona nadmierną opiekuńczością, pokazała niesfornemu aniołowi język.

– Co zobaczyłaś na tyłach restauracji? – naciskał Malos.

– Początkowo niewiele. Było ciemno. Słyszałam tylko odgłosy mlaskania. A potem zaczęły się między sobą sprzeczać.

– Kłóciły się? – Brwi Nathaniela podjechały do góry. – Tak po prostu się kłóciły?

 – To nie była kłótnia, raczej ostra awantura połączona z szamotaniną – ciągnęła niezrażona ich pytaniami. – Udało mi się podejść na tyle blisko, by zobaczyć kim jest ich ofiara.

– To nie był Will – głos Malos był twardy i nieugięty. Gdyby Santi ujrzała anielskiego chłopca, nie stałaby tu tak spokojnie i nie udawała twardej.

– Nie – odpowiedziała mechanicznie. Jej spojrzenie uciekło w bok. Jakiś smutek przemknął po pięknej twarzy. – Ludzkie dziecko, może nastolatek. Pożywiały się na nim bez umiaru, aż opróżniły go do cna.

– Ile ich było? – zapytał Malos.

– Nie obchodzi cię los tamtego dziecka?! – krzyknęła, zaciskając dłonie w piersi. – On również miał rodzinę, a teraz nie żyje.

– Mogłaś go ocalić? – Twarde słowa wypowiedziane przez Malosa, uderzyły ją prosto w twarz.

– Nie – odparła, zwieszając głowę. – Umarł praktycznie na moich oczach.

– Nie powinnaś obwiniać się z tego powodu – dodał Nat. – Ludzie są śmiertelni, łatwo ich zranić i zabić. Nic na to nie poradzimy. Jesteśmy tu z powodu Willa.

– Ale tak być nie powinno! – krzyknęła, unosząc głowę i spoglądając w szare oczy anioła. – To takie niesprawiedliwe.

– Życie bywa trudne i czasem bardzo bolesne – stwierdził beznamiętnie. Nie możemy brać odpowiedzialności za śmiertelników. Dawno temu uwolniliśmy ich umysły, dając im wolną wolę. Nie zapominaj o tym, kiedy następnym razem zrobi ci się ich żal. Oni sami wykuwają swój los.

– Wiem – mruknęła, ale niezadowolenie ciągle malowało się na jej twarzy. – Coś jednak chyba możemy dla nich zrobić? – spojrzała wyczekująco na Malosa.

– Owszem – odparł chłopak. – Możemy zabić harpie i w ten sposób upewnić się, że już nikogo nie skrzywdzą.