Wstawiła do zlewu pustą szklankę, by chwile później wejść
do niewielkiego salonu. W kuchni ciągle jeszcze unosił się słaby zapach ciepłej
krwi, dla zwykłego człowieka zupełnie niewyczuwalny, jednak dla wampira
drażniący i kuszący.
Wiki nie była głodna, to że wypiła przed chwilą sporą
porcję życiodajnej mikstury, zrobiła bardziej z przyzwyczajenia niż z
konieczności. Zaskakujący był fakt, iż krew która jeszcze kilka dni temu
smakowała wybornie, teraz wydawała się jej być dziwnie rozcieńczona i kiepskiej
jakości.
Czy krew Lordów mogła tak namieszać w jej kubkach
smakowych?
Mogła.
Świadczył o tym, chociażby fakt, że na dworze ciągle
jeszcze królowało słońce, a ona od ponad godziny była przytomna. Nigdy
wcześniej się to nie zdarzyło. Zapadała w sen wraz ze wschodem słońca i budziła
się tuż po zmroku.
Dlaczego tym razem było inaczej? Wampiry zazwyczaj żywią
się ludzką krwią, choć zdarzają się i takie, które tkwią w stałych związkach z
nieśmiertelnymi. Nigdy jednak nie słyszała, by któryś z jej pobratymców był
przytomny w ciągu dnia.
Czy to krew nieśmiertelnych wojowników tak bardzo
namieszała w jej martwym ciele? Kusiło ją, by uchylić okiennice i spojrzeć na
okalający jej dom sad w świetle dnia. Zagryzła wargi, czym prędzej odsuwając
się od okna, besztając siebie ostro za głupie myśli. Jeszcze tego brakowało, by
próbowała spacerować w pełnym słońcu.
Kręcąc głową sięgnęła po telefon. Usiadła na kanapie i
odsunęła klapkę komórki. Wiedziała, że coś się zmieniło, czuła się inaczej.
Przepełniała ją energia oraz moc jakiej nie czuła w sobie od dawna, a być może
nawet nigdy. Moc demonów zmieszana z krwią nieśmiertelnych - nigdy dotąd nie
kosztowała takiej mieszanki. Ale też nigdy dotąd nie była w siedzibie Lordów.
Twarz jasnowłosego mężczyzny natychmiast stanęła jej przed
oczyma. Mimowolnie jęknęła. Do tej pory , żaden mężczyzna, tak na nią nie
działał. Ten wojownik wprawiał ją w totalnie oszołomienie. Elektryzował ją
spojrzeniem i zaskakiwał inteligencją. Wybuchowa mieszanka jak na wojownika
nawykłego do machania mieczem. Instynktownie chciała dowiedzieć się o nim
czegoś więcej, znaleźć się bliżej niego, dokładnie przyjrzeć się jego twarzy, mięśniom.
Poznać go. Zrozumieć dlaczego tylko jego dotyk budził jej ciało do życia?
Westchnęła ściskając mocniej telefon. Kiedy rzuciła się na
niego, myślała tylko o tym, by napić się krwi, nieważne kim był. Jej głód był
silniejszy niż wszystko dookoła. A potem on przekręcił głowę i zamiast w szyję,
wgryzła się w jego usta. Na przestrzeni setek lat, nie zrobiła czegoś równie
erotycznego. Nigdy też nie poczuła takiej ekstazy, jak wtedy, kiedy ssała jego
miękkie wargi.
- Argh – warknęła sfrustrowana. Takie głupie myśli do
niczego dobrego jej nie zaprowadzą. Przeciwnie, mogą znacznie utrudnić
realizację jej planów. – Galen – powiedziała na głos, wzdrygając się
nieznacznie na dźwięk jego imienia. To na nim powinna się skupić. Im szybciej
wyrówna rachunki tym lepiej.
Drobnymi palcami szybko wstukała numer telefonu jaki
otrzymała od Stefano. Co prawda nie wierzyła, że należał on bezpośrednio do
Galena, kiedy więc dozorca Nadziei odebrał już po drugim dzwonku, prawie
podskoczyła ze strachu.
- Czego? – warknął mężczyzna. – Niczego nie sprzedaję.
Niczego nie kupuję. Nie wiem kim jesteś i skąd masz ten numer, radzę ci jednak
rozłączyć się i spierdalać gdzie pieprz rośnie…
- Wiktoria Vegan z tej strony i wcale nie zamierzam przed
tobą spierdzielać.
Cisza. Potem:
- Wiki – mężczyzna wyraźnie się odprężył. – Jak miło cię słyszeć
moja krwawa przyjaciółko – rozśmiał się głośno.
- Wzajemnie – nie skomentowała sposobu w jaki ją określił.
Prawdopodobnie odkrył już, że ma do czynienia z wampirem.
- Czym mogę ci służyć? – zaczął ostrożnie, przerzucając na
nią ciężar rozmowy.
- Przemyślałam twoją propozycję – i zamierzam cię zabić,
dodała w myślach.
- Tak? – wyraźnie się niecierpliwił, czy może tylko tak
się jej zdawało?
- Jestem gotowa na nią przystać. Mam jednak parę wrunków –
niech nie myśli, że pójdzie mu z nią tak łatwo.
- Zanim zapytam jakie to warunki, mogę wiedzieć dlaczego
się zgodziłaś? – szczebiotał słodko, przyprawiając ją o mdłości.
- Powiedzmy, że mamy wspólnych wrogów.
Roześmiał się dźwięcznie.
- A to bardzo ciekawe. Chętnie posłucham szczegółów… - jak
nic chciał ją sprawdzić.
- To porachunki natury osobistej – powiedziała, co zresztą
było prawdą. Teraz już tak, po tym jak ją uwięzili. – Dawno temu bardzo
skomplikowali mi życie, a ja nigdy nie zapominam krzywd – taa, niech sobie
gnojek myśli co chce.
Milczał przez chwilę nim odpowiedział:
- Jakie stawiasz warunki?
Tak łatwo uwierzył w jej słowa? Jego bezwarunkowa
akceptacja zaskoczyła ją. Spodziewała się oporu, podejrzliwości, a co najmniej
tego, że zażąda od niej szczegółów znajomości z Lordami.
- O tym, chciałabym porozmawiać już w cztery oczy.
Jeszcze raz się roześmiał, a jej zrobiło się niedobrze. Dopiero
co wypita krew podeszła jej do gardła.
- Liczyłem że to powiesz.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz