Zdrada niejedno ma imię - Rozdział 1_epizod 1

Złapał przechodzącego chłopaka za koszulę, odpychając go bezceremonialnie na bok.

– Wynocha! – wrzasnął. Ciężko stąpając wszedł do sali. – Yaweris! Guden! Dura! Do mnie! – krzyknął, kopiąc stołki i przepędzając psy.

Kręcący się po izbie ludzie spoglądali po sobie nerwowo. Wprawdzie Favien zawsze był porywczy, ale zazwyczaj nie bił nikogo bez powodu, a już na pewno nie robił tego dla kaprysu. Jednak tym razem ich pan był wściekły. Koszulę miał osmaloną, a z czoła kapała mu krew. Mężczyzna starł ją rękawem. Ciemnogranatowe włosy w nieładzie zwisały wokół jego wyrazistej twarzy. W błękitnych zazwyczaj oczach płonął gniew.

– Gdzie jesteście, łachudry?! – ryknął, tocząc dookoła wściekłym wzrokiem.

Nie musiał kolejny raz się powtarzać. Po paru sekundach wojownicy wbiegli do izby zdyszani i zdenerwowani.

– Chciałeś nas widzieć? – odezwał się Dura, stając dziarsko przed panem. Ukradkiem poprawiał na sobie ubranie, ale ten ruch nie uszedł uwagi Faviena. Zdzielił krnąbrnego smoka w gębę. Głowa podwładnego odskoczyła do tyłu, on sam zaś zatoczył się. Z trudem ustał na nogach. Jego twarz zalała się krwią. Nie zrobił jednak nic, by ją zetrzeć. Zamiast tego wyprostował się, ponownie stając przed panem.

– Podczas, gdy wy łajdaczyliście się z dziewkami, ludzie króla masakrowali waszych braci w lesie druidów! – wrzasnął.

– Ale zabiliście ich? – zapytał Yaweris. W jego głosie pobrzmiewała nadzieja, nie doczekał się jednak potwierdzenia. Jego również Favien zdzielił pięścią w zęby. Cios nie był mocny, ale dolna warga smoka pękła, zalewając jego usta krwią i ochlapując posoką koszulę.

– To oni nas wyrżnęli! Nie mieliśmy szans. Z pewnością ci przeklęci druidzi powiadomili ich o naszym przybyciu.

Wojownicy niepewnie z nogi na nogę. Przywódca był w takim stanie, że byle słowo mogło wprawić go w jeszcze większą złość. Yaweris jednak nie zamierzał dać się tłuc nadaremno. Jeśli miał dostać łomot od pana, niech przynajmniej zaistnieją ku temu ważne powody.

– Co z dziewką? – zapytał, hardo unosząc podbródek. Nie umknęło jego uwadze, że Favien wrócił do ruin bez kobiety, choć wcześniej kazał ją dostarczyć do lasu.

Smok zazgrzytał zębami, a przez jego ciało przemknął cień świadczący, że lada chwila straci nad sobą resztki samokontroli.

– Uciekła – warknął przez zęby.

– Z nimi? – Do rozmowy włączył się Guden, zupełnie nie zdając sobie sprawy, że tak głupie pytanie ściągnie na jego głowę gromy. I faktycznie tak się stało. Ciosem w brzuch Favien posłał wojownika na ziemię.

– Uciekła do lasu, najpewniej do druidów! – Nie powiedział, że jeden ze smoczych wybrańców pobiegł za nią. Zapamiętał jego wygląd. Wysoki, barczysty, ogniście rude włosy. Już on się dowie, kim ten psi syn jest i co zrobił z jego kobietą.

– Mamy ją gonić? – dociekał Yaweris.

Favien skrzywił się. Miał wobec kurellki plany. Była jego gwarancją na zdobycie bogactwa, tymczasem stracił ją i zarazem też szansę na uwolnienie się spod władzy brata.

– Niech to szlag trafi!– warknął pod nosem. Teraz musiał wytłumaczyć się ze strat w ludziach. Dotąd w negocjacjach z pół elfem był na wygranej pozycji. Lamis pragnął władzy i dopóki Favien utrzymywał kurella w przekonaniu, że jest w stanie posadzić go obok przyszłego króla, mógł nim dyrygować i pomiatać. Zgubiona dziewczyna oznaczała jego klęskę. Nie dość, że nie miał pojęcia, co kobieta wiedziała o planach brata, to jeszcze spokojnie mógł podejrzewać, że gdy zostanie pojmana przez ludzi króla, bez wahania zdradzi władcy miejsce ich nowej kwatery.

– Kurwa! – zaklął ponownie. Tyle się namęczył, by znaleźć opuszczoną warownię i zmusić wojowników do dyskrecji. Zakazując im zbędnego szwędania się po dworze w ciągu dnia oraz afiszowania się ze swoim smoczym pochodzeniem. A tu masz, przez jedną głupią dziewkę mógł stracić wszystko.

– Jest wśród druidów – odparł cierpko.

– Ale przecież to tylko grupa starców – stwierdził jeden z wojowników. Stojący obok niego Dura rąbnął go dłonią w głowę.

– Idiota! Z czarodziejami się nie zadziera – syknął.

– Macie zebrać wszystkich – kontynuował Favien, przyglądając się krytycznie swoim ludziom. Nie podobało mu się to, co teraz musiał zrobić, ale w zasadzie nie widział innego wyjścia. Stracił zbrojnych i kobietę, która miała zagwarantować mu bogactwo i wysoką pozycje wśród smoków. – Podzielicie się na małe grupy i rozproszycie po królestwie.

Smoki ze zdziwieniem spojrzały na Faviena.

– Ależ panie – zaczął Guden. – Dlaczego każesz się nam kryć jak pospolitym rzezimieszkom? Moglibyśmysię tylko przyczaić, a potem zaatakować!

Smok posłał swoim podwładnym ostre spojrzenie.

– Zrobicie to co wam rozkażę, inaczej własnoręcznie zetnę wasze głowy! – ryknął.

Mężczyźni burknęli coś niezrozumiale, a chwilę później, szurając stopami, opuścili izbę. Gdy drzwi zamknęły się za ostatnim z nich, Favien przywołał służącą, każąc przynieść do swojej komnaty dzban wina. Kobieta była stara i pomarszczona. Siwe włosy w długich strąkach zwisały wokół jej głowy. Smok nie miał pojęcia jak miała na imię, wiedział tylko, że była tu, kiedy zajmowali warownię. Zapewne pamiętała poprzednich właścicieli, jednak nigdy nie wspomniała o nich ani słowem. Trzymał staruchę bez żadnego konkretnego powodu. Nie budziła zainteresowania wśród mężczyzn, za to pilnie pracowała i nie musiał długo czekać, aż przyniesie mu strawę lub wino. Być może właśnie dlatego to ona prała i cerowała jego rzeczy oraz pilnowała, by kąpał się przynajmniej raz w tygodniu.

– Będę w komnacie! – zawołał.

Idąc korytarzem zastanawiał się, co dalej począć. Czterech z jego towarzyszy zginęło w lesie druidów, pozostała dwójka została pojmana przez gwardię króla. Dziewka zaś przepadła w mrokach puszczy. Zdawał sobie sprawę, że Ariel każe przesłuchać jeńców i tylko kwestią czasu było to, kiedy zaczną gadać. Zacisnął dłonie w pięści. Miał nadzieję, że nie złamią się szybko. Płoche to były nadzieje. Smoki w zadawaniu tortur potrafiły być bardzo twórcze i raczej nie przebierały w środkach. Mimo to osobiście nie wierzył, by jeńcy powiedzieli cokolwiek ważnego. Każdy ze schwytanych miał gdzieś rodzinę i doskonale zdawał sobie sprawę, że Favien wytnie ich do nogi, jeśli pisną choć słówko. Cena nielojalności zawsze była wysoka.

A zdrada niejedno miała imię. Jak zawsze w takiej sytuacji jego myśli wróciły do białego smoka. Mimowolnie dreszcze przemknęły mu po kręgosłupie. Żywił szczerą nienawiść do Melira es Kiral i gdyby tylko mógł, spaliłby go jednym oddechem. Do dziś nie potrafił sobie wybaczyć, że nie wziął udziału w bitwie w Dolinie Ciszy, tracąc wymarzoną okazję do zabicia hrabiego.

Dziś przeznaczenie ponownie skrzyżowało ich losy, stawiając na jego drodze białowłosego rycerza. I gdyby sytuacja była inna, walczyłby do upadłego, jednak przysięga złożona bratu i plany, jakie razem uknuli, sprawiła że wycofał się, nim Melir rozpoczął walkę na dobre. Po dziś dzień nie potrafił sobie darować zmarnowania tak dogodnej okazji. Miał go w garści, mógł zabić i nie zrobił tego.

Smok przemierzył korytarz, mrucząc wściekle pod nosem, kopiąc psy pałętające się pod nogami, odpychając służących na bok. Wszedł do jedynej komnaty w tej rozpadającej się dziurze, która nadawała się jako tako do zamieszkania, i zatrzasnął za sobą drzwi.

Wiedział jednak, że w zasadzie powinien być wdzięczny losowi. Opuszczenie zrujnowanego zamku mogło wyjść im tylko na dobre. Wszystko tu pachniało stęchlizną i psim moczem. Trzeba było uważać, by nie wdepnąć w dziurę lub nie oberwać kawałkiem kamienia. W gorsze dni deszcz lał się do środka przez dziurawe sklepienie i nadpalone belki, zaś jesienią wiatr hulał w szczelinach.

Tak, zdecydowanie nie będzie tęsknił za tym miejscem. Szkoda mu było tylko utracić kontrolę nad zebraną zgrają smoków. Nie miał jednak wyboru. Każe kamratom zaszyć się w okolicznych wsiach, sam zaś uda się nad morze do głównej kwatery.

Już się cieszył na tę podróż, choć wątpił, by powitano go tam z otwartymi ramionami. Zwłaszcza, że jego brat powinien lada chwila przybyć z Czerwonych Wysp.

Do izby weszła starucha, niosąc wino. Favien wskazał jej drewniany stół.

– Spakuj mnie. Wyjeżdżam – powiedział. Jeśli nawet była zaskoczona, nie okazała tego. Za to właśnie ją lubił i szczerze nie cierpiał. Z jednej strony ze stoickim spokojem potrafiła przyjąć najgorsze nawet wieści, z drugiej, żadna podłość, krzyki i dzikie zachowanie smoków nie budziły w niej oburzenia.

– Kiedy mam oczekiwać twojego powrotu, panie? – spytała, otwierając skrzynię i wyciągając z niej koszule oraz spodnie na zmianę.

– Być może nigdy – odparł nieco cierpko, ciekaw czy taka odpowiedź zmieni coś w postawie kobiety. Uniosła głowę, spoglądając na niego jasnymi oczyma. Po pomarszczonej twarzy przemknął jakiś cień, być zapewne ulgi, ale może tylko tak mu się zdawało.

– Będzie jak zechcesz, panie – odparła, po czym wróciła do pakowania.

Ogarnął go gniew. Miał ochotę potrząsnąć staruchą lub co najmniej nawrzeszczeć na nią. Zamiast tego nalał sobie wina, wypijając jeden kubek za drugim.

– Zostaniesz tu, kiedy my odejdziemy? – zapytał.

– A gdzie miałabym pójść? – odparła pytaniem na pytanie. – Kto przygarnie starą kobietę?

Zaśmiał się głośno.

– Faktycznie, jesteś stara i brzydka. Ani dzieci nie możesz bawić, ani tym bardziej obsługiwać mężczyzn. Nadajesz się tylko do sprzątania i wynoszenia nocników.

Skrzywiła się lekko, przez co jej twarz zmarszczyła się jeszcze bardziej. Nie odpowiedziała jednak na zaczepkę. Ułożyła rzeczy na łożu smoka, związała je w zgrabny węzeł i, nie mówiąc już ani słowa, obróciła się na pięcie, po czym szybko wyszła.

Betowanie rozdziału - Wiktoria Filipowska