Malos - Rozdział 15_epizod 1

Patrzył jak Ana bierze do ręki bluzę chłopca i sądząc po jej minie, materiał zawierał aż nadto wskazówek dla jasnowidza.

– To na pewno jest T-shirt chłopca – odezwała się po kilku chwilach. Żona pierwszego archanioła minę miała poważną. – Obawiam się również, że krew także jest Willa.

– Oddamy odzienie do analizy – głos zabrał Michael. Archanioł siedział za swoim biurkiem i raczej daleko mu było do spokoju.  Bębnił palcami w blat biurka, a jego szczęki były groźnie zaciśnięte. Raz po raz wbijał pytające spojrzenie w Nathaniela, jednak w obecności żony nie odważył się zadać nurtujących go pytań.

– Tak, to dobry pomysł, chciałabym jednak zostawić sobie kawałek koszulki. Myślę, że to bardzo by mi pomogło.

– Będzie jak zechcesz, kochana. – Michael uśmiechnął się do żony, a ten ludzki gest złagodził jego surowe oblicze. – Pozwolisz, że porozmawiam z Nathanielem na osobności?

Brwi Any podjechały do góry, mimo to kobieta wstała z fotela i ruszyła do drzwi. W progu jednak obróciła się, posyłając mężowi czujne spojrzenie.

– Tym razem dam ci się spławić, ale nich ci się zdaje, że tak będzie zawsze – do Nathaniela zaś powiedziała. – Pozdrów ode mnie nasze aniołki.

Wojownik tylko skinął głową, z trudem zapanowując nad uśmiechem.

– Przestań się szczerzyć i powiedz mi, jak się naprawdę sprawy mają na ziemi? – rzucił Michael, kiedy drzwi zamknęły się za kobietą.

Nathaniel uśmiechnął się jeszcze szerzej.

– W mieście jest nadspodziewanie cicho, a to tylko może oznaczać nadchodzące kłopoty.

– Widziałeś harpie?

– Tylko, kiedy ratowałem Santi z chińskiej dzielnicy.

– Zachowała się głupio idąc tam sama, ale z drugiej strony trzeba jej przyznać, że w ten sposób wywabiła je z kryjówki. Chyba się jej nie spodziewały i straciły panowanie nad sobą.

Nathaniel opróżnił trzymaną w ręku szklaneczkę whisky i dopiero wtedy spojrzał na dowódcę.

– Też tak myślę. Trwaliśmy w jakimś dziwnym impasie, a jej ruch wysunął nas na prowadzenie.

– Pilnujcie jej – zażądał Michael. – Santi nie jest za bardzo świadoma tego, co mogą jej złośliwe bestie zrobić.

– Malos nie spuszcza jej z oka – zauważył z przekorą Nat.

Teraz to Michael wyglądał na zaskoczonego.

– Jest coś, o czym jeszcze powinienem wiedzieć? – zapytał.

Wojownik pokręcił głową.

– Wiemy, że harpie uwzięły się na chłopaka, bo ten ubzdurał sobie, że krwiożercze kobiety w idealny sposób uzupełnią nasze wadliwe DNA. Z tego też powodu porwały Willa, choć jak dla mnie trochę dziwne jest, że nie usiłowały wymienić dzieciaka na Malosa?

– Właśnie to mnie dziwi najbardziej. Podejrzewam, że coś się za tym kryje. Albo nie są jednomyślne, albo chcą sprawę zatuszować i to, co zrobiły w Concorze było impulsem chwili, a nie przemyślanym działaniem.

– Zatem porwanie chłopca mogło nie być decyzją całego zgromadzenia, tylko pojedynczego klanu, albo nawet kilku kobiet.

Michael ponownie zabębnił palcami w stół.

– Sądzę, że to ostatnie. W Nowym Jorku nie ma dużych klanów harpii. Przez lata sukcesywnie je tępiliśmy. Większość uciekła do Europy i Azji.

– Zatem jakaś zbuntowana grupa mogła spróbować oderwać się od stada i działać na własną rękę.

– Uważasz, że jest to możliwe? Czy byłyby na tyle głupie, by przeciwstawić się władzy królowej? – Na twarzy archanioła pokazało się coś na kształt ironicznego uśmiechu. Harpie łączyły się w pomniejsze stada, rodziny. Nad nimi górowały klany, ale to królowa stanowiła władzę absolutną. Każda ważna decyzja, zwłaszcza te związane z prokreacją należała do władczyni. To ona decydowała, kiedy zwiększyć ilość młodych i jakie geny włączyć do rodu.

– Nie zdziwiłoby mnie to za bardzo – stwierdził Nathaniel. – Nie od dziś wiemy, że większość z nich nie grzeszy rozumem. Dlatego mają swoje klany i przywódczynie. Moim zdaniem jest wielce prawdopodobne, że za bardzo zbliżyły się do Malosa i popadły w erotyczny amok.

Michael milczał przez chwilę.

– Chłopak jest młody, ma w sobie dużo energii i magnetyzmu. Z łatwością mógł je oszołomić.

– Jeśli mamy do czynienia z wyskokiem małej grupy, jest wielce prawdopodobne, że kiedy przywódczyni klanu odkryje prawdę, dojdzie do zamieszek.

– Zapomniałeś o królowej – zauważył Michael. Na twarzy archanioła pojawił się okrutny uśmiech.

– Chcesz ją powiadomić? – Nathaniel nie krył zdziwienia. – To może wywołać prawdziwy chaos.

– Zapewne – zgodził się pierwszy. – Może również zakończyć całą sprawę. – Zażądam, by skarciła swoje córki i oddała chłopca żywego.

– A jeśli odmówi, jeśli nie zechce spełnić twoich żądań?

– Wówczas urządzę im prawdziwe piekło na ziemi.