Torin ukrył twarz w dłoniach. Ostatnie dni i godziny
wyczerpały go całkowicie. Miał gdzieś, że Lucien stoi tuż obok i przypatruje
się mu z niekłamanym zainteresowaniem.
Ta dziewczyna...
Nie rozumiał, kim była i dlaczego stanowiła dla nich
zagrożenie. Wszak zniszczyła ich kamerę, być może poprzednie dwie również.
Nie powiedział Lucienowi, że poszedł do klubu
sprawdzić co się stało z kamerą. Nie powiedział, że znalazł totalnie spalone
urządzenie i kto to zrobił. Zamontował co prawda nową kamerę w zupełnie innym
miejscu. Jeśli jednak dziewczyna była tym, za kogo Lucien ją uważał, to z całą
pewnością swoimi wyczulonymi zmysłami odkryje również to urządzenie.
Zniszczenie kolejnego aparatu było więc tylko kwestią
czasu. Nie życzyła sobie szpiegowania na swoim terenie, jasno dała im to do
zrozumienia. Czy jednak wiedziała, kto zamontował urządzenia?
– Cholera – zaklął Lucien, przerywając ponure
rozmyślania Torina. – Tego nam tylko brakowało.
Jasnowłosy wojownik uniósł głowę, spoglądając w ślad
za ruchem głowy Luciena. Jedno z urządzeń zarejestrowało Galena rozmawiającego
z kimś przed drzwiami Destiny. Jak na ironię losu, była to ta sama kamera,
którą kilka godzin wcześniej Torin wymienił. Osobę, z którą Galen gawędził
zasłaniały potężne skrzydła dozorcy demona Nadziei.
Torin zamarł, było gorzej niż się spodziewał. Jeśli
Galen przybył do Destiny, znaczyło to, że klub rzeczywiście należał do Łowców.
Mężczyzna ruszył do przodu, długie skrzydła
bezszelestnie sunęły tuż za nim po ziemi. Łowca oparł się bokiem o kamienną
ścianę budynku, odsłaniając tym samym twarz swojego rozmówcy.
Torin wciągnął gwałtownie powietrze.
– Wiedziałem! – warknął Lucien, wskazując palcem na
twarz Wiktorii, wyraźnie teraz widoczną obok Łowcy.
– Kim ona jest? – ponownie zapytał Torin. – I co ją
łączy z Galenem? – Nie wiedzieć czemu, ostatnie słowa z trudem przeszły mu
przez gardło.
Lucien kręcił z dezaprobatą głową.
– Ta sprawa coraz bardziej śmierdzi – powiedział,
zaciskając dłonie w pięści.
Torin milczał, choć gniew wypełniał również jego
serce. Galen tymczasem, jak gdyby nigdy nic, uśmiechając się od ucha do ucha,
ucinał sobie słodką pogawędkę z dziewczyną.
Ku rozpaczy Torina wyglądało na to, że doskonale się
dogadują. A potem ona odsunęła się od ściany, stając plecami do kamery.
Dopiero wtedy światło lampy padło na jej nagie
ramiona, oświetlając białą skórę i skomplikowany tatuaż wijący się wzdłuż
lewego ramienia. Mnogość różnego rodzaju znaków i symboli, niczym pnącza krzewu
otaczała miecz wyryty na jej ramieniu.
Wojownik poczuł jak robi się mu gorąco. Miecz! Znał
ten oręż, już kiedyś go widział, tylko nie potrafił sobie przypomnieć gdzie to
było.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz