–
Mój demon świruje – rzucił cicho Lucien do Aerona. – Nie podoba mi się to.
–
Co mówi? – Zainteresował się natychmiast wojownik. Aeron przez tysiące lat
nosił w sobie demona Gniewu. Teraz jednak był wolny, a jego demon został
umieszczony w ciele innej osoby – w Siennie, ukochanej Parysa.
–
Mówi: nasza – Lucien pokręcił z dezaprobatą głową.
–
Nasza? – Zdziwił się Aeron. – Co do cholery może mieć na myśli?
Lucien
zagryzł wargi, ponownie skupiając się na konturach postaci siedzących przy
stolikach. Ktoś niewysoki i drobnej budowy niczym powiew wiatru przemknął przez
salę, a Śmierć ponownie zawyła z zachwytu. Lucien zamrugał kilkakrotnie,
starając się zrozumieć szampański nastrój swego towarzysza. Nasza, nasza,
nasza, Śmierć chichotała, kotłując się w jego umyśle.
–
Powinniśmy już stąd iść – powiedział w końcu wojownik do Aerona.
– A
kamery? Co powiemy Torinowi? – wychrypiał Aeron.
–
Tu jest tak ciemno, że trzeba by zainstalować kamery na podczerwień, nie
wspominając już o tym, że nie da rady umiejscowić kamer tak, by ogarniały
wszystkie boksy.
–
Dużo roboty, a efekt może okazać się mizerny – mruknął Aeron, drapiąc się po
gładko ogolonej głowie.
–
Może jeszcze po jednym? – Barman pojawił się nie wiadomo skąd, mierząc
wojowników wrogim spojrzeniem.
–
Dzięki, już spadamy – Aeron warknął, nie spoglądając nawet na Raula.
Lucien
również wstał. Nie odszedł jednak od baru jak Aeron, lecz zatrzymał się w pół
kroku, wlepiając swe różnokolorowe oczy w Raula.
Brązowe
oko wojownika zdawało się normalnie patrzeć, niebieskie natomiast wwiercało się
w mężczyznę, próbując przejrzeć go na wylot, zajrzeć w głąb jego duszy, czyli
zrobić coś, co było niewykonalne.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz