Twierdza Wspomnień - Rozdział 26_epizod 1

Idąc na spotkanie z szambelanem, Cedric w myślach układał przemowę, usiłując zaplanować przebieg spotkania. Z oczywistych względów nie zamierzał zdradzać, jakie relacje połączyły go z Gerenisse. Urlisa nie powinno to interesować. Liczyły się fakty i tego zamierzał się trzymać. W bojowym nastroju wszedł do gabinetu lorda, zamierzając stanowczo przedstawić, jak się sprawy mają i na tym zakończyć dyskusję, jednak widok Melira, siedzącego w towarzystwie mędrca, zbił go całkowicie z tropu.

– No nareszcie – mruknął starzec. – Długo dałeś na siebie czekać, lordzie Cedricu. – Nagana była subtelna, ale wyraźnie wyczuwalna.

– Cóż poradzić, obowiązki. – Zajął miejsce naprzeciwko smoków, czekając, aż zasypią go gradem pytań.

Urlis sapnął nieco rozeźlony.

– Chłopcze, ty chyba nie zdajesz sobie sprawy, co się tutaj dzieje? Król wydał wojnę każdemu, kto usiłuje zniszczyć porządek w królestwie. Lada dzień armia z Farrander wyruszy na północ, a ty się dziwisz, że chcemy wiedzieć, co wyśpiewała ci zdrajczyni?

Na twarzy Cedrica pojawiły się ciemne plamy, mężczyzna zacisnął ręce w pięści, usiłując zapanować nad przepełniająca go furią.

– Nie wiedziałem, że już ją osądzono? – syknął.

Ostra uwaga młodszego lorda spowodowała, że Melir i Urlis spojrzeli po sobie wymownie.

– Jesteś dziwnie nie w humorze – zawyrokował szambelan. – Dziewka za bardzo zalazła ci za skórę, a może wprost przeciwnie?

Melir nic nie powiedział, ze spokojem przyglądał się druhowi.

Cedric rozparł się w fotelu. Gniew ciągle jeszcze malował się na jego twarzy, ale on starał się nad nim panować i ignorować kąśliwe uwagi.

– Urodziła się w złej rodzinie, tyle wiem na pewno. – Wolno cedził słowa, uważnie wypatrując reakcji towarzyszy. Od tego, co mówił mogła zależeć, przyszłość ukochanej. – Brat zdominował ją i matkę, zmuszając obie do posłuszeństwa.

– Spełniała jego zachcianki, brała udział w intrygach, zatem uczestniczyła w jego planach osłabienia potęgi korony. – Urlis nie wydawał się być przekonany słowami lorda.

– Niewolnika też można zmusić do wykonywania najpodlej szych zadań, ale czy zrobiłby to samo, gdyby miał wolną rękę? – Mięśnie na twarzy smoka zadrgały. Zdawał sobie sprawę, że jego głos stał się nico niższy. Siedzący naprzeciwko niego mężczyźni pewnością to zauważyli. Ich zdziwione spojrzenia tylko potwierdziły jego przypuszczenia.

– Zżyłeś się z nią. – zauważył Melir.

– Od wielu tygodni przebywa w moim domu. Miałem sporo czasu, by ją poznać.

– Zatem uważasz, że jest niewinna? – Siwe brwi Urlisa podjechały do góry. Starzec ewidentnie był zniesmaczony.

– Tego nie powiedziałem – syknął smok. – Była marionetką w rękach brata. Zmuszał ją do wielu podłych czynów. Sama jednak nigdy nie wystąpiła przeciwko żadnemu lordowi.

– Zakładając, że masz rację – szambelan machnął ręką, uznając, że wywód młodzieńca jest nieistotny. – Zdradziła coś ważnego w sprawie Lamisa?

Cedric skinął głową, a dwa smoki poruszyły się niespokojnie w fotelach.

– Kurell zawarł pakt ze spiskowcami z północy, tymi samymi, którzy buntują się przeciwko Jego Wysokości. Oddał im siostrę, jako przejaw swojej dobrej woli. – Słowa, które wypowiadał, układał w głowie, lecąc do Farrander. Ale nawet w tej chwili, chociaż znał je już na pamięć, burzyła się w nim krew na myśl, co kurell zrobił Gerenisse.

– Sprzedał dziewczynę smokom?! – Melir był oburzony tym, co usłyszał.

Cedric skinął głową.

– W zamian za co? – dociekał Urlis. – Co chciał zyskać, zadając się ze zdrajcami?

– Zdaniem Gerenisse, miejsce u boku nowego króla, kiedy Ariel będzie już martwy.

– Musimy go złapać i zabić – Urlis sapał rozeźlony. Twarz starego smoka zrobiła się czerwona z gniewu, a napięte żyły na jego szyi pulsowały niebezpiecznie. Melir zachował nieco więcej spokoju.

– Co na takim układzie mieli zyskać spiskowcy? – zapytał.

– Lamis obiecał sfinansować im uzbrojenie armii.

– Z czego taki gnojek miałby to zrobić?! – Szambelan był coraz bardziej rozwścieczony.

– A mało ukradł w Lahmar? – Cedric postukał palcem w poręcz fotela. – Skurczybyk wszystko doskonale zaplanował. Okradał królewski skarbiec przez lata, by potem oddać wszystko zdrajcom korony.

– Czy dziewczyna wiedziała, z kim kontaktował się jej brat? Podała jakieś nazwiska?

– Tylko jedno, Favien. – Smok wypowiedział imię jak największe plugastwo. – Dopadnę gnojka i wyrwę mu serce, a potem…

Nie zdołał dokończyć, gdyż Melir z głośnym rykiem zerwał się z miejsca.

– Nie! – Twarz lorda wyrażała ogromne wzburzenie. Mężczyzna miał ściągnięte barki, a jego tors unosił się gwałtownie. – Nic mu nie zrobisz. Zostawisz go mnie! Słyszysz?! – wrzasnął. Pogroził palcem Cedricowi. – Favien jest mój, tylko mój. To ja będę pławił się w jego krwi i deptał jego kości.

Niespodziewany wybuch hrabiego spowodował, że zarówno Cedric, jak i Urlis zamarli zaskoczeni.

– Czy jest coś, o czym nie wiem? – zapytał młodszy ze smoków. Nie pojmował zachowania przyjaciela. – Nie, żebym miał ochotę licytować się na pojedynek z jakimś gnojkiem.

– Właśnie, ja też chciałbym to wiedzieć? – Szambelan skwapliwie przyłączył się do pytania. Melir nadal krążył nerwowo po izbie, rzucając przyjaciołom niespokojne spojrzenia. Złość ani odrobinę mu nie mijała.

– Jak tylko uporam się ze sprawami w stolicy, ruszam na północ. – Hrabia wyrzucał z siebie kolejne słowa, wygrażając niewidzialnemu wrogiemu, jakby ten znajdował się w tym pomieszczeniu. – Dopadnę drania i rozszarpię na strzępy! To on skatował Helenę i porzucił na pustkowiu. Odpowie mi za to. Za każdą sekundę jej cierpienia, za każdą ranę, bliznę i łzę.

***

Więźnia przywleczono na salę sądową. Skutego łańcuchami rzucono na podłogę, nie przejmując się jego stanem, ranami i połamanymi kośćmi. Upadł z głuchym łoskotem. Nikt nie zadbał o właściwy przyodziewek zbrodniarza. Leżał na kamiennej podłodze u stóp króla i członków Rady Królewskiej w tym samym odzieniu, w którym przesłuchiwał go lord Melir. Koszulę miał w strzępach, a jej fragmenty poprzyklejały się do ran, tworząc brzydką masę krwi i strupów. Spodnie nie wyglądały lepiej. Pojmany nie miał butów na nogach. Brudne stopy z zaschniętą posoką i połamanymi palcami nie pozwalały mu stać o własnych siłach. Nie był w stanie nawet klęczeć, większość kości w została uszkodzona. Gdyby pozwolono mu przeobrazić się w smoka, uleczyłby się w ciągu kilku godzin, nikt jednak tego nie uczynił. Zdrajca nie miał żadnych przywilejów, a już z pewnością nie miał prawa do poszanowania jego smoczego wcielenia.

Przedstawiciele wielkich rodów zasiedli na specjalnym podwyższeniu, z bezpiecznej odległości przyglądając się temu, który odważył się podnieść rękę na króla i jego bliskich. Niektórzy spośród lordów z wielkim zaciekawieniem zerkali na pojmanego. Inni nie próbowali ukrywać odrazy, jaką czuli do leżącego.

Podobne emocje dało się wyczuć w tłumie gapiów, którzy przybyli zobaczyć sąd nad spiskowcem. Decyzją króla wpuszczono do sali tyle osób, ile tylko zdołało się zmieścić. Strażnicy oddzielali napierający tłum od miejsca, w którym leżał zdrajca, podobnie jak odgradzali tłuszczę od członków Rady i króla. Mimo tych wszystkich środków dało się słyszeć obelgi pod adresem pojmanego: Zdrajca! Zabić zbrodniarza! Niezadowolenie wśród gawiedzi narastało i gwardziści mieli coraz więcej pracy, by zapanować nad rozgniewanym tłumem.

Do sali wszedł Urlis i wszelkie głosy ustały jak ucięte nożem. Stary smok stanął przed trybunałem i królem. Skłonił się władcy i rozpoczął się proces.

– Wasza Wysokość, szanowni lordowie, zebraliśmy się tu dzisiaj, by osądzić czyny, których dopuścił się ten oto smoczy wybraniec. – Szambelan nie należał do młodzików, a dobre lata miał dawno za sobą, żeby zachować siły witalne, większość dnia spędzał w smoczej formie. Dziś jednak stał tu w swej ludzkiej postaci i chociaż jego twarz pokrywała gęsta sieć zmarszczek, a włosy straciły już intensywną barwę, głos pozostał silny. – Zwie się Guwes Garen i wielu z tutaj obecnych zna go jako członka gwardii królewskiej. Niestety, więzień należąc do oddziałów, które miały strzec króla i jego rodziny, w sposób szczególny przyczynił się do wydarzeń, które w ostatnim czasie miały miejsce w Farrander. – Smok kontynuował, wyliczając po kolei wszystkie przestępstwa, których dopuścił się zdrajca, począwszy od jego udziału w spisku, poprzez dwa nieudane zamachy na życie członków rodziny królewskiej, a skończywszy na podburzaniu mieszkańców stolicy przeciwko władcy i donoszeniu spiskowcom na północy o sprawach królestwa.

Przez cały ten czas Guwes leżał na podłodze i nie poruszał się. Nie starał się również powiedzieć nic na swoją obronę. Stojący nad nim wartownicy pilnowali, by nie przyszło mu do głowy nic głupiego.

Lord skończył mówić i ponowienie pokłonił się królowi. W izbie zapanował harmider, tłum głośno domagał się śmierci zbrodniarza. Okrzykom nie było końca, gwardziści musieli interweniować i co głośniejszych wyprowadzić z izby.

Król długo milczał, pozwalając rozgniewanej ciżbie wykrzyczeć swoją złość. Mina Jego Wysokości nie wyrażała żadnych uczuć, ale co uważniejsi obserwatorzy zauważyli, że dłonie władcy były zaciśnięte w pięści. Kiedy jednak monarcha przemówił, w sali zaległa cisza.

– Szanowni wybrańcy. – Król zabrał głos. – W wasze ręce składam los tego mężczyzny, który będąc smokiem i gwardzistą, usiłował zabić mojego syna i żonę. Mógłbym z łatwością wydać osąd i skazać go na śmierć, ale tego nie uczynię. Dziś to wy wydacie wyrok, oceniając występki, których się dopuścił.

Król zamilkł, a w izbie zapadła cisza. Ludzie spoglądali po sobie zdezorientowani. Co odważniejsi szeptali, wymieniając się uwagami. Władca stanowił prawo, a członkowie Rady winni mu doradzać. Nigdy dotąd nie zdarzyło się, by monarcha odmówił osądzenia więźnia. Dziś król Ariel przekazał tę powinność swoim doradcom, składając na ich ramiona ciężar wydania wyroku z jego wszystkimi konsekwencjami.

Jako pierwszy zabrał głos ten, który schwytał zdrajcę i wiedział o nim najwięcej.

– Pojmałem wojownika, kiedy spiskował w karczmie ze swoimi wspólnikami. Nigdy nie wyprał się swojej przynależności do zdrajców. – Melir nie miał oporów przed relacjonowaniem tamtych zdarzeń.

– Mówisz lordzie o wspólnikach zbrodni, gdzie zatem pozostali spiskowcy? – Hrabia Tomar włączył się do dyskusji. Lord Kurhel od niedawna zasiadał w Radzie, zamek, który dostał we władanie, należał dawniej do baron Lorde, poplecznika hrabiego Tollesto. Obecny lord był starszym człowiekiem i nie wsławił się nigdy w żądnej walce. Nie lubił rozlewu krwi i szczycił się pokojowym podejściem do wszystkich mieszkańców smoczej ziemi. To właśnie z tego powodu król oddał mu we władanie zamek Upsa, licząc, że spokojne usposobienie smoka zjedna mu mieszkańców północy.

Kochani, jako, że akcja najbliższych rozdziałów będzie toczyć się w Farrander, zaś Cedric i Melir zewrą szyki, dam wam możliwość spojrzenia na niektóre wydarzenia z rożnych perspektyw.  Proces zdrajcy, który właśnie się rozpoczyna, będzie mogli śledzić zarówno oczami Melira jak i smoka z Gelar. Życzę miłej lektury.