Gabriel spojrzał na
anioła siedzącego naprzeciwko, oczekując od niego słów nagany lub w najlepszym
wypadku skarcenia. Michael, tymczasem, pogłaskał się po brodzie i spoglądając
gdzieś ponad ramieniem Gabriela rzekł:
– Dobre i złe wieści
przynosisz bracie. Odnalezienie wybranki, to zawsze dobra nowina, jednak
wampir… – Michael pokręcił głową, zapewne zastanawiając się, jak nic nie wartą kobietą musiała być Maria,
angażując się do pracy u Thomasa.
Gabriel chciał jej
bronić, szepnąć, że nie wiedziała, iż ma do czynienia z wampirem, w głębi duszy
jednak wiedział, że było to żałosne wytłumaczenie. Thomas był alfonsem, a Maria
prostytutką…
Michael pochylił się do
przodu, przyglądając się bacznie Gabrielowi.
– Nigdy dotąd nie
widziałem cię równie zdeterminowanego, ona naprawdę tak wiele dla ciebie
znaczy?
Gabriel zmarszczył brwi.
– Nie zrezygnuję z niej
– powiedział przez zęby. – A ty nie masz prawa jej oceniać!
Michael wyprostował się
w fotelu, odchylił głowę do tyłu, pozwalając długim włosom rozsypać się na skrzydłach,
a potem roześmiał się dźwięcznie. W zasadzie, odkąd był z Aną nie przestawał
się uśmiechać, co wcześniej było u niego rzadkością.
Gabriel zerwał się z
fotela. Jemu wcale nie było do śmiechu. Musiał pójść po Amelię, obiecał to
Marii i sobie samemu. Wcześniej jednak chciał uprzedzić Michaela, że wbrew
kruchemu rozejmowi z wampirami, zamierzał zrobić małą rozpierduchę w domu
najpotężniejszego wampira na wschodnim wybrzeżu.
– Tracę tylko czas, nie
rozumiesz mnie – zirytował się archanioł, ale Michael powstrzymał go ruchem
dłoni.
– Poczekaj – rzucił
wesoło, a potem wyciągnął telefon. – Nathaniel – rzucił w słuchawkę. – Weź
jeszcze ze dwóch chłopaków, schodzimy na ziemię ubić kilka pijawek. – Anioł po
drugiej stronie odpowiedział coś szybko i Michael tylko skinął głową. – Taa,
willa na przedmieściu, czekajcie na mnie i Gabriela. – Odłożył telefon,
spoglądając na spiętego przyjaciela.
– Idziesz ze mną? –
zapytał cicho Gabriel.
Michael skinął głową.
– Godzinę temu, na
obrzeżach miasta znaleziono porzucony samochód, a w nim dwie martwe studentki.
Nie muszę chyba dodawać, że osuszono je z krwi. – Michael wstał, granatowe
skrzydła łagodnie uniosły się za jego plecami. – Twój wampir stracił
cierpliwość i zaczął zabijać. Czas dać krwiopijcy nauczkę.
***
Obudziła się zdyszana i
przerażona. Przez jedną krótką chwilę nie wiedziała, gdzie się znajduje.
Dotknęła poduszki obok głowy, była pusta. Odszedł. Usiadła na posłaniu, samotny
miś ciągle leżał na podłodze, tam, gdzie upuściła go Amelia. Łzy napłynęły jej
do oczu. Jej dziecko, jej malutka córeczka w łapach potwora. Jak mogła do tego
dopuścić? Jak mogła być tak złą matką, że nie zauważyła, kiedy ich życie stało
się zależne od Thomasa?
Gabriel przysiągł, że
uwolni Amelię, być może właśnie już wkroczył do posiadłości wampira. Być może
jej córeczka była już wolna i lada chwila stanie w progu mieszkania. A, jeśli nie? Czy Thomas mógł stanowić jakieś zagrożenie dla
Gabriela? Powiedział, że wampir ma kilka tysięcy lat, wiek zapewne dodawał mu
mocy. Ile lat miał Gabriel? Z pewnością tyle samo, jeśli nie więcej.
Nadal niewiele wiedziała
o swoim archaniele. Zaledwie to, że miał swoiste poczucie moralności i jego
dotyk leczył rany. Czy potrafił walczyć?
Strach spłynął po jej
plecach. Kiedyś czytała Amelii, historyjki o archaniołach. Michael był tym,
który dzierżył miecz, to on wymierzał boską sprawiedliwość. Gabriel, był
posłańcem Boga, wysłannikiem dobrej nowiny. Jego obecność wśród ludzi zawsze
oznaczała początek czegoś nowego, lepszego.
Łzy spłynęły jej po
twarzy. To właśnie chciał jej dać – nowe życie. Dlatego tak uparcie do niej
wracał, chciał odmienić jej los, a ona zamknęła mu drzwi przed nosem. Jak mogła
być tak głupia i nie dostrzec jak wyjątkowego mężczyznę Bóg postawił na jej
drodze.
Spojrzała na poduszkę i
jedno samotne pióro spoczywające na niej. Zgubił je, czy zostawił celowo – nie
wiedziała. Ostrożnie dotknęła go palcami. Było miękkie i rozkosznie puszyste.
Uśmiechnęła się przez łzy, wspominając chwile spędzone w ramionach Gabriela.
Każdy inny mężczyzna wykorzystałby sytuację i jej rozpacz. Ale nie on. Pragnął
jej, tego jednego była pewna, mimo to hamował się, choć jego dłonie nie
potrafiły oderwać się od jej ciała. Ponownie dotknęła pióra.
– Ocal moją córeczkę –
szepnęła ledwie dosłyszalnie. W tej samej chwili telefon Marii zapikał
cichutko, oznajmiając nadejście sms’a.
Dotknęła ekranu i
wiadomość ukazała się jej oczom.
Twoja córka JESZCZE ŻYJE.
Masz godzinę, by po nią przyjść.
T.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz