Broń mnie od wszelkiego złego…
Smród demonów
był tak intensywny, że Nathaniel przełknął kilkakrotnie ślinę, nim był pewien,
że nie cofnie się mu wcześniej zjedzone śniadanie. Zacisnął mocniej dłoń na
rękojeści miecza, upewniając się, że ostrze dobrze leży w dłoni, gotowe do
ataku. Michael minął go bez słowa, jako pierwszy wbiegając do katakumb – grobowca starożytnych aniołów i jedynym we wszechświecie miejscu, gdzie
granica między światem demonów a ludzi, była tak cienka.
Dziesiątki
anielskich wojowników, tłoczyły się za plecami Nathaniela, gotowi na jedno
tylko skinienie anioła wejść do mrocznych katakumb.
Michael dotknął
dłonią kamiennych ścian, jego oczy zwęziły się do wąskich szparek.
– Była tu –
szepnął ledwie dosłyszalnie. Iskry mocy połyskiwały na skórze archanioła, kumulując się na jego
dłoniach i skrzydłach. Tak, Michael, pierwszy pośród archaniołów, wykonawca boskich wyroków, wszedł na ścieżkę
śmierci.
***
Czuła, że drży,
a chłód coraz szczelniejszym płaszczem otacza jej ciało. Myśli zlewały się ze sobą, wzrok płatał figle, podsuwając
nowe, coraz to mroczniejsze obrazy.
Uriel przestał
się z niej naśmiewać i teraz mocząc palce w jej krwi, rysował skomplikowane
wzory na jednej ze ścian. Była to plątanina przedziwnych znaków oraz symboli, tak dziwnych i przerażających, że sam
ich widok wywoływał gęsią skórkę na ciele dziewczyny.
Upadły
archanioł, niskim głosem intonował pieśń, przywołując złe moce oraz demony. Cała grota była już nimi przepełniona. Wychodziły z otworów i
szczelin, szły na dwóch nogach lub pełzły. Ich pokraczne ciała w niczym nie
przypominały ludzi. Skórę miały szarą lub zieloną, pokrytą łuskami albo futrem. Jednak wszystkie bez wyjątku miały długie pazury, rogi na
pokracznych głowach i rozdwojony język w ustach.
Demony zbierały
się w większe grupy, z zachwytem wpatrując w misterne symbole, malowane przez
Uriela. Równie mocno jak krwawe malowidła, interesowała je jednak dziewczyna
leżąca na ofiarnym stole. Wszystkie bez wyjątku kreatury, oblizywały usta,
gotowe rzucić się na nią i pożreć na jedno tylko skinienie Uriela.
Upadły natomiast
kołysząc się w przód i w tył, monotonnym głosem ciągnął swą pieśń.
Nie miała pojęcia, dokąd to wszystko zmierza, dopóki nie zobaczyła jak symbole
na ścianie zaczynają drżeć, falować i wychodzić ze skały, która chwilę później
chwiejąc się z głośnym łoskotem runęła u stóp Uriela. Demony zgromadzone w
komnacie zawyły i wszystkie poczęły uderzać łapami o podłogę.
W kakofonii
wrzasków, stukotu kopyt i jęków, pojawiły się pierwsze stwory. Smród siarki,
prawie natychmiast wypełnił jaskinię, przyprawiając Anę o mdłości i wypychając
powietrze z jej płuc.
Kreatury, które
wyszyły z otchłani piekieł zdawały się płonąć, ich ciała miały po kilka rąk oraz głów. Smugi ognia piekielnego przylegały do ich cielsk niczym druga skóra.
W ogromnych głowach żarzyły się czerwone ślepia. Demony były dużo większe niż
te zgromadzone w jaskini, a zło buchające z ich cielsk dużo bardziej przerażające.
Arcydemony
uklękły przed Urielem, a on z okrutnym uśmiechem na twarzy przyjął ich pokłon.
– Bracia,
powstańcie – zawołał donośnym głosem, krew Any ciągle kapała z jego dłoni.
– Otworzyłeś
Bramę Piekieł, o Wielki – największy pośród demonów przemówił. – Rozkazuj.
Uriel uśmiechnął
się, a potem rozejrzał po zebranych.
– Brama runęła –
wykrzyknął. – Ta noc należy do nas, świętujcie, jutro świat padnie do naszych
stóp.
– Co nam
oferujesz? – zapytał demon, smugi ognia buchały z jego ust.
Uriel
przekrzywił głowę.
– Świat ludzi,
oczywiście. W zamian za to, pomożecie mi
zniszczyć Concorę.
Demon uniósł łeb
do góry i ryknął przeciągle, aż ściany jaskini zatrzęsły się. Potem spojrzał na
Uriela.
– Taką umowę
należy przypieczętować krwią – warknął.
Uriel uśmiechnął
się okrutnie.
– Ależ
oczywiście – wskazał dłonią na ołtarz i wijącą się na nim dziewczynę. – Wasz
posiłek już czeka, częstujcie się. Kilka kropli jej krwi sprawi, że już nigdy
nie wrócicie do piekieł.
Redakcja tekstu - Sylwia Ścieżka
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz