Należysz
do mnie
Thomas siedział w
skórzanym fotelu, z uśmiechem satysfakcji przyglądając się kobiecie stojącej po
środku pokoju. Maria – jego kobieta, jego dziwka i przepustka do świata żywych.
Gdzieś w środku ciągle odczuwał wściekłość, że tak późno zorientował się
w sytuacji. Jego niewątpliwy błąd, powinien był sprawdzać swoje kobiety, pewnie,
by tak robił, gdyby nie obrzydzenie jakie do nich czuł i doświadczenie życiowe,
które podpowiadało mu, że wybranki nie istnieją.
Mylił się, teraz jednak
już naprawił swój błąd, a wkrótce znów będzie się cieszył dotykiem promieni
słonecznych na skórze.
Kobieta przestąpiła
niepewnie z nogi na nogę, nerwowym spojrzeniem omiatając luksusowe wnętrze domu
wampira. Jeśli chciała coś powiedzieć, przytomnie ugryzła się w język.
Miała na sobie
niebieskie dżinsy i powyciągany sweterek w kolorze oliwki. Thomas skrzywił się
z odrazą jak tylko weszła do jego gabinetu, nie przywykł do tak niechlujnego
wyglądu. Zazwyczaj jego kobiety nosiły drogie suknie, ich fryzury były
nienaganne, a makijaże perfekcyjne. Maria miała ciemne sińce pod oczami,
rezultat zbyt wielu wylanych łez, jej policzków nie zdobił nawet cień makijażu,
a włosy niechlujnie ściągnęła gumką.
Chciał ją skarcić,
zbesztać, za niechlujny wygląd, szybko się jednak zreflektował, że jej ubiór
nie miał już dla niego żadnego znaczenie, wszak nie interesuje cię jaką fryzurę
na głowie ma świnia nim ją zarżniesz.
– Gdzie jest moja córka?
– W jej głosie brzmiała desperacja. Kiedy Thomas nie odpowiadał zacisnęła
dłonie w pięści. – Chciałeś bym przyszła, więc jestem, a teraz wypuść ją.
– Nie wydaje mi się. –
Wampir uśmiechnął się ukazując kły, z satysfakcją odnotowując, że dziewczyna
straciła nieco ze swej hardości na widok jego prawdziwej natury. – Ona jest
moją gwarancją, że nie uciekniesz.
– Nie ucieknę,
przysięgam – oddychała szybko, zastanawiając się, jak wybrnąć z zaistniałej
sytuacji.
– Nie obraź się złotko,
ale słowo dziwki nie wiele jest warte. – Palce wampira miarowo stukały o poręcz
fotela.
Zacisnęła dłonie w
pieści.
– A, ile jest warte
słowo wampira? – zapytała, choć nie powinna w ogóle wypowiadać tych słów. – Czy
wypuścisz Amelię, jeśli zrobię co zechcesz?
Spojrzał na nią groźnie
marszcząc brwi.
– Jesteś w moim domu,
na moim terytorium, w mojej mocy, myślisz, że jeszcze cokolwiek możesz
negocjować?
– Wiem, że mam coś,
czego bardzo pragniesz. – Nie miała jednak żadnego pojęcia, co to może
być. Gabriel mówił coś o krwi, wątpiła jednak, by była to prawda. Gdyby
chodziło tylko o krew, Thomas mógłby mieć każdą kobietę.
Thomas zmarszczył brwi.
– Chcę byś dała mi to
dobrowolnie, tylko mi. Nie będę się tobą dzielić z aniołem.
Zamrugała. O czym on u
diabła mówił? Gabriel nie rościł sobie do niej żadnych praw. Chciał jej tylko
pomóc.
– To moje życie, zrobię
z nim co zechcę.
– A on? Uważasz, że tak
łatwo z ciebie zrezygnuje? – W głosie wampira pojawiła się furia. – Masz mnie
za głupca? Myślisz, że nie pójdzie twoim śladem, że nie zrobi
wszystkiego, by cię ze sobą związać? Musisz to zakończyć definitywnie, inaczej
twój bękart zginie.
Zadrżała.
– Gabriel nie decyduje
o moim życiu – do jej głosu wkradła się panika, wiedziała o tym i czuła
wściekłość na samą siebie. Nic jednak nie mogła na to poradzić. Zakładała, że
bez trudu ułoży się z Thomasem, w końcu znała szefa od lat, choć co prawda nie
miała bladego pojęcia, że był wampirem, to jednak znała jego poukładany
charakter. Był człowiekiem sukcesu, biznesmenem i genialnym strategiem w jednej
osobie. Dlaczego nie miałaby złożyć mu propozycji i oczekiwać, że rozważy jej
ofertę?
To, co zobaczyła w
willi wytrąciło ją z równowagi. Szef był wręcz nieludzko bogaty, przepych
i bogactwo wychodziły z każdego kąta. Marmurowe podłogi, ściany wykładane
aksamitem, zabytkowe meble. Za wartość jednego tylko żyrandola mogłaby utrzymać
siebie i Amelię przez pięć lat. Nagle poczuła się mała, brudna i nic
nieznacząca. On miał wszystko, ona tylko córkę.
Ale i tak łudziła się,
że może dobić z nim targu, a potem zobaczyła go w tamtym pokoju, ubranego w
elegancki garnitur. Z ozdobnie przewiązanym fularem pod szyją, zdawał się być
księciem z bajki, dopóki się nie uśmiechnął, ukazując ostre końcówki kłów. W
jego twarzy nie dostrzegła nic ludzkiego, zadziwiające, że wcześniej nie
zwróciła na to uwagi. Jego oczy były zimne i wyrachowane, twarz nienaturalnie
gładka i aksamitna.
– Gabriel nie decyduje
o moim losie – powtórzyła z uporem.
Wampir wykrzywił usta w
odpowiedzi.
– Mam uwierzyć, że
zrezygnuje z ciebie, z twojej krwi i ciała… z własnej przyszłości? – pstryknął
palcami. – Ot tak po prostu?
– Ja... – Nie miała
pojęcia o czym on mówił.
Thomas przerwał jej,
unosząc dłoń do góry. Przez kilka sekund przyglądał się dziewczynie badawczo,
nim w końcu roześmiał się dźwięcznie.
– On ci nie powiedział
– zakpił. – Nie mogę w to uwierzyć, taki świętoszkowaty, taki praworządny, aż
dziw bierze, że nie porwał ciebie do niebios i nie zapłodnił przy pierwszej
nadarzającej się okazji.
– Co? – cofnęła się
zaskoczona. – To ohydne, nie mów tak... Gabriel nigdy by...
Thomas roześmiał się
głośno.
– Jak ci się wydaje,
dlaczego archanioł zainteresował się właśnie tobą? Z powodu twojej
inteligencji, zaradności, a może z powodu Amelii? – W głosie wampira pojawił
się sarkazm. – Twój archanioł, pragnie tego samego, czego ja – twojej krwi.
Tylko, że mnie pozwoli ona wyjść na światło dzienne, a jemu twoje cudowne geny
zapewnią potomstwo. Taka właśnie jest prawda. Żadnemu z nas nie zależy na
tobie, tylko na mocy, która tkwi w twojej krwi.
Czuła jak łzy płyną po
jej twarzy, chciała coś powiedzieć, ale nie była w stanie. To wszystko było
zbyt okropne, zbyt odrażające, by w ogóle o tym myśleć. Gabriel nie
wykorzystałby jej w taki sposób, jak sugerował Thomas, to musiało być kłamstwo,
a wampir próbował ją tylko zdenerwować.
– Nie łudź się – syknął
mężczyzna, odczytując jej myśli. – Twoją jedyną wartością jest twoja krew, nic
ponadto. Chcę się jej napić, teraz, zaraz… – oblizał usta. – Nigdy cię nie
miałem, dziwko. Czas to naprawić. Spraw się dobrze, a może ocalisz życie swego
bękarta. Na kolana…
Zadrżała,
Thomas nigdy wcześniej w ten sposób się do niej nie odnosił.
– Wypuścisz
Amelię? – Robiło jej się nie dobrze, na myśl, że miała ulec wampirowi. Tych
kilka dni z Gabrielem sprawiło, że, inaczej patrzyła na świat i mężczyzn. Być
może sprawił to sam archanioł, ale przy nim czuła się wyjątkowa i wspaniała.
Nie patrzył na nią przez pryzmat jej ciała... tak naprawdę, to jej anioł robił
wszystko, by nie dostrzec jej ciała.
Nogi jej
drżały, kiedy podchodziła do mężczyzny, Thomas rozsunął szeroko kolana,
pokazując jej wyraźnie czego po niej oczekuje. Uklękła, nerwowo przełykając
ślinę położyła dłonie na udach mężczyzny. Wampir przyglądał się jej spod przymkniętych
powiek.
– No dalej
pokaż, w czym jesteś taka dobra – bezlitosny ton owionął jej włosy.
To tylko
mężczyzna, upomniała siebie w myślach. Tylko mężczyzna, każdy z nich jest taki
sam. Nie prawda, miała ochotę krzyczeć, to WAMPIR, pragnie twojej krwi, twojego
cierpienia.
Przesunęła
dłońmi po udach mężczyzny, docierając do wybrzuszonego krocza. Był cholernie
podniecony, co do tego nie miała żadnych wątpliwości. Rozpięła spodnie wampira,
uwalniając naprężoną męskość. Objęła sztywny organ, z zaskoczeniem
stwierdzając, że jest równie chłody jak reszta ciała Thomasa. Mężczyzna
odchylił głowę nieznacznie do tyłu, w napięciu czekając na rozkosz jaką miały
mu dać jej usta. Przesunęła dłońmi w górę i w dół po sztywnym penisie, a potem
zassała nabrzmiałą główkę...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz