Zaczęła
krzyczeć, jeszcze nim demony pochyliły nad nią swe ohydne twarze. Było ich zbyt
wiele, a z wrót ciągle wyłaniały się kolejne kreatury. Stwory łapały ją za
ramiona i nogi, jedne zlizywały krople krwi, ciągle ściekające po jej
przegubach, inne nie mogąc doczekać się swojej kolejki, wgryzały się ostrymi
zębiskami w jej ciało.
Krzyczała,
szarpała się i wyrywała, ale spętane członki uniemożliwiły jej jakikolwiek ruch.
Demony szarpały ją coraz gwałtowniej, drąc jej
skórę, rozrywając mięśnie. Ból był tak silny, że ledwie mogła jeszcze oddychać.
„Umieram” – to była jej ostatnia świadoma
myśl. I nagle wszystko się skończyło. Najpierw zaległa cisza, a
potem blask wypełnił jaskinię, do Any jednak już nic nie docierało, jej myśli
plątały się ze sobą, a ciało ogarniał coraz to większy letarg. Nawet ból, który
jeszcze chwilę temu rozdzierał jej ciało, zniknął. Pozostał tylko słodki
niebyt.
Michael
wkroczył do ogromnej jaskini wypełnionej demonami i od razu wiedział, że
przybyli za późno. Brama runęła, pieczęcie, które sam założył przed tysiącami
lat zostały złamane. Uriel stał pośrodku komnaty w otoczeniu arcydemonów,
pomniejsze kreatury pełzały wokół jego stóp. Wszystkie inne okrążały stół
ofiarny, próbując dostać się do czegoś, co na nim leżało. Michael zmarszczył
brwi, chwilę później z
ust archanioła wydobył się dziki ryk –
Anastazja.
Ciało anioła rozświetliło się jasnością. Ana, jego kobieta i ukochana, leżała na kamiennym ołtarzu, a demony piły z jej ciała jak z kielicha.
Furia ogarnęła Michaela, ogień niebieski wypełnił każdą cząstkę jego ciała.
Aniołowie
ruszyli do natarcia, miecze poszły w ruch. Demony padały jeden po drugim, zbyt
zaskoczone, by się bronić. Michael parł naprzód, jego twarz i skóra błyszczały
od demonicznej posoki, ale archanioł wcale się tym nie przejmował. Gdzieś w
oddali, słyszał donośny śmiech Uriela i cichy ledwie usłyszany jęk Anastazji.
Pierwszy
arcydemon, który stanął mu na drodze, choć był o metr wyższy od anielskiego wojownika,
zginął nie zdążywszy nawet kłapnąć zębami. Drugi rzucił się do ataku,
wymachując ostrymi niczym sztylety pazurami, z jego pyska tryskały smugi
siarki. Michael rozpłatał mu gardło, posyłając śmierdzący łeb wprost pod nogi
Uriela.
Upadły
uśmiechał się obłąkańczo. W jego dłoniach błysnął długi miecz.
– Spóźniłeś się – krzyknął, idąc na Michaela. – Tym razem to ja wygrałem.
– Tak ci się tylko zdaje – Michael zaatakował, jego ostrze
z niezwykłą szybkością nacierało na Uriela. Iskry posypały się z ich mieczy,
moc zaklęta w dłoniach, strzelała na boki. Pierwszy pośród archaniołów, cofnął
się nieznacznie, pociągając za sobą Uriela. Upadły zaatakował, jednak Michael
był już w górze, z łatwością omijając ostrze Uriela, lądując za jego plecami.
Miecz archanioła spadł na skrzydła przeciwnika, białe pióra rozsypały się po podłodze. Upadły ryknął z bólu, klękając
na kolano, a wraz z nim upadło jego lewe skrzydło.
Uriel
dygotał chwilę, nim powstał na nogi. Lewe skrzydło leżało na kamiennej
posadzce, odrąbane mieczem archanioła. Po twarzy i plecach anioła ściekała
krew.
– Myślisz, że wygrałeś? – zacharczał Uriel, miecz, który
trzymał w dłoni drżał.
– Zabiję cię – Michael nie miał zamiaru okazywać tym razem
litości.
– Nawet, jeśli... – bąknął Uriel. – To i tak przegrałeś.
Otworzyłem bramę, bo przestałeś się pilnować, świat ludzi stoi teraz otworem dla
demonów, a ty nie będziesz w stanie zapędzić ich z powrotem, bo żadna siła już
nie utrzyma ich w piekle, a wiesz, dlaczego? – Uriel roześmiał się szyderczo. –
Dałem im skosztować jej krwi. Teraz żadne więzienie już ich nie zatrzyma.
Michael
warknął, oczy archanioła przybrały barwę ciemnego nieba. Za jego plecami
aniołowie walczyli z demonami, tnąc ich ciała na strzępy, wbijając ostrza w
przepełnione złem serca. Przy bramie stał Nathaniel, pilnując, by żadna
kreatura nie przedarła się do świata ludzi, zabijając monstra, usiłujące
wślizgnąć się niezauważone.
Ana
ciągle leżała na ołtarzu i choć żaden demon już nie dotykał jej ciała, nie
ruszała się. Oczy miała zamknięte, a usta zsiniałe. W Michaelu ponownie
rozgorzał gniew. Uniósł ostrze ruszając na chwiejącego się Uriela. Upadły
cofnął się niezgrabnie, ślizgając w kałuży własnej krwi. Archanioł zdążył już
jednak dopaść do niego, wybijając mu miecz z dłoni. Silne palce archanioła
zacisnęły się na szyi Uriela.
– Masz rację, nie wepchnę ich z powrotem do piekieł –
mięśnie na twarzy archanioła drgały nerwowo. – Napoiłeś ich krwią mojej
kobiety, dlatego wszyscy bez wyjątku muszą zginąć – mocniej zacisnął dłoń na
szyi Uriela, pchając go w stronę bramy. Upadły zaparł się nogami, niezdarnie
młócąc rękoma w powietrzu, próbując odepchnąć od siebie Michaela.
Archanioł
jednak nic sobie nie robił z jego protestów, minął zaskoczonego Nathaniela,
wpychając Uriela na krawędź bramy.
– Zapomniałeś o czymś
bardzo ważnym, Urielu – głos Michaela przepełniony był mocą i ogniem
niebieskim. – Sam nie napiłeś się jej krwi, dlatego teraz zgnijesz w mrokach
piekieł i nigdy z nich nie wyjdziesz – mówiąc to archanioł rzucił Uriela,
wprost w otchłań piekieł. Krzyk upadłego długo jeszcze niósł się echem.
Michael oderwał wzrok od mrocznej pustki i
spojrzał na Nathaniela.
– Zabijcie wszystkich –
powiedział przez zęby. – Nikogo nie wolno wam oszczędzić – Nathaniel skinął
tylko głową, a potem
odszedł, wymachując mieczem, wykonując rozkazy Michaela.
Archanioł stał jeszcze chwilę, łapiąc powietrze,
potem uniósł ostrze, nacinając
swoje nadgarstki, krew równomiernymi strugami spłynęła po jego dłoniach, mocząc
fragmenty skały, które kiedyś tworzyły drzwi do piekieł. Archanioł uniósł
dłonie przed siebie, moc trysnęła z końcówek jego placów. Michael przymknął oczy. Z jego
ust popłynęły słowa zaklęcia, ściana
zadrżała, kamienie uniosły się z podłogi, układając w jednolitą bryłę. Archanioł nie przestawał
recytować zaklęcia, dopóki wszystkie fragmenty nie spoczęły na swoim miejscu.
Iskry mocy i krwi anielskiego wybrańca
wypełniły szczeliny bramy, po raz drugi już zamykając przejście do świata
demonów.
Kiedy
brama zamknęła swoje podwoje, a magiczne pieczęcie na nowo wyryły się w skale,
Michael wsunął ostrze na plecy i podbiegł do ołtarza. Dziewczyna na nim leżąca
drgała w konwulsjach. Ciało zbroczone krwią, pogryzione przez demony,
podrygiwało na kamiennym ołtarzu. Michael przełknął ślinę, ale panika już zdążyła rozgorzeć w jego sercu. Rozerwał
łańcuchy krępujące jej kostki i nadgarstki. Delikatnie uniósł dziewczynę,
przyciskając jej poszarpane ciało do siebie.
– Ano – szepnął błagalnie. – Otwórz oczy, proszę. Słyszysz
mnie, jestem przy tobie, nie pozwolę ci umrzeć – przytulił ją mocniej. Obok niego aniołowie
dobijali demony, bitwa dobiegała końca. Po raz kolejny świat został ocalony
przed chaosem i koszmarem, jaki planował ściągnąć na ludzkość Uriel.
Nie
wiedzieć kiedy, obok Michaela pojawił się Gabriel. Jego twarz i skrzydła, jak i
reszty anielskich wojowników, umazana była krwią
demonów. Drugi pośród archaniołów położył dłoń na sercu dziewczyny.
– Ona odchodzi, Michaelu – powiedział chłodnym głosem.
– Zrób coś – szepnął błagalnie
archanioł. – Nie mogę jej stracić.
Gabriel pokręcił głową.
– Jest tylko człowiekiem, tak bardzo chcesz dla niej
ryzykować? Rozejrzyj się dookoła – wskazał dłonią na jaskinię i ścielące się w
niej stosy zwłok. – Ona jest twoją słabością.
– Nie obchodzi mnie to – warknął Michael. – Jest sensem
mojego życia. Pomóż mi ją ocalić.
Archanioł westchnął.
– Jeśli tego właśnie chcesz, pomogę ci.
– Co mam robić? – jęknął Michael. – Ona umiera, czuję to.
– Nakarm ją swoją krwią – Gabriel nie miał wątpliwości, co może uleczyć dziewczynę. – Muszę cię jednak ostrzec,
krew zwiąże was na wieczność.
Redakcja tekstu - Sylwia Ścieżka
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz