Obudził ją chłód, zimno, które
przenikało jej ciało, aż do szpiku kości. Kręciło się jej w głowie, w ustach
zaschło, a zęby boleśnie
dzwoniły o siebie. Zaczęła płakać, kiedy zrozumiała, gdzie się znajduje i co się z nią
dzieje. Już to widziała, śniła o tym i krzyczała w każdej sekundzie tamtego
koszmaru.
Teraz jej wizja się spełniła i już nie
była tylko snem, lecz rzeczywistością.
Pokręciła głową, rozglądając się na
boki, tak jak w jej śnie, była w mrocznej jaskini. Zaledwie trzy pochodnie, wbite w twarde ściany,
oświetlały przerażające wnętrze.
Bolały ją nadgarstki, a palce lepiły się
do siebie. Spojrzała na swoje ręce i natychmiast szloch wstrząsnął jej ciałem.
Dłonie miała przykute do kamiennego ołtarza, na którym zresztą sama leżała. Jej
ciało było pocięte w kilku miejscach, krew delikatnymi strużkami spływały w dół
po kamieniu.
Chciała krzyczeć, ale bała się odezwać
ze strachu, że ściągnie na siebie uwagę demonów. Gdzieś całkiem niedaleko
słychać było ich skrzekliwe głosy.
Próbowała poruszyć stopami, ale one
również były przytwierdzone do ołtarza. Łzy spłynęły po jej policzkach. Umrze
tu, nagle dotarło do niej. Michael jej nie pomoże, bo przecież nie miał
pojęcia, gdzie szukać Uriela. Została sama, skazana na łaskę potwora.
Nagle pochodnie zamigotały i chwilę
później mroczna postać weszła w krąg światła – Uriel.
Ana pisnęła, szarpiąc skutymi dłońmi.
Był wyższy niż go zapamiętała, jego
skrzydła, choć zupełnie zdrowe, nie błyszczały już bielą, jakieś mroczne cienie
przesuwały się po ostrych krawędziach. Uśmiechał się okrutnie, w szarych
oczach, nie było nawet cienia dobroci.
– Bądź grzeczną dziewczynką i leż
spokojnie – powiedział podchodząc do niej. – Jeśli będziesz się tak wiercić,
szybciej się wykrwawisz, a co za tym idzie umrzesz, nim zdążę cię w pełni wykorzystać.
Jęknęła.
– Puść mnie, proszę – zdawała sobie
sprawę, jak żałosne było jej zawodzenie oraz, że jej słowa nic nie znaczyły dla
upadłego.
Jak podejrzewała pokręcił głową.
– Zbyt długo czekałem na ten moment –
przepełniała go duma.
– Nic ci nie zrobiłam – jęknęła. – Sam
powiedziałeś, że uratowałam, cię wtedy w parku, dlaczego więc mnie krzywdzisz?
– nie miała nic do stracenia, zaryzykowała więc, przypominając mu ich pierwsze
spotkanie.
– Masz rację, pomogłaś mi – uśmiechnął
się okrutnie. – Zachowałaś się tak jak sobie tego życzyłem, Miriam doskonale
cię przygotowała, a ty idealnie odegrałaś swoją rolę.
– Nie… – wysapała.
– Chyba nie myślałaś, że to był
przypadek? – zarechotał, chwilę później pochylił się nad nią, głaszcząc jej
czoło. – Pracowaliśmy nad tobą przez ładnych parę lat, kształtując cię i
modelując twoją wyobraźnię do naszych celów. Potrzebowaliśmy jeszcze tylko
małego bodźca, by cię przebudzić…
– Michaela – pisnęła, a łzy potoczyły
się po jej twarzy.
Uriel starł je z namaszczeniem, a
następnie oblizał palce.
– Jesteś doskonała – powiedział, gładząc
jej usta. – Dokładnie taka, jakiej potrzebuję. A teraz powiedz: jak smakuje
seks z archaniołem?
Zacisnęła dłonie w pięści.
– Nie dorastasz mu do pięt – syknęła.
– Och z pewnością – roześmiał się Uriel.
– Michael jest podobno wielce utalentowany, nie uważasz?
– Nie twój interes – to, co łączyło ją i
Michaela już na zawsze pozostanie w jej pamięci. Nawet, jeśli jej życie wkrótce
będzie miało się skończyć, nie wyrzeknie się tych kilku chwil radości w jego
ramionach.
Uriel ścisnął jej szczękę, zmuszając ją,
by spojrzała mu w oczy.
– Przeciwnie, Anastazjo. Tak się składa, że jest to mój
bardzo osobisty interes. Widzisz wiele tysięcy lat temu, Michael zamknął swoją
krwią wejście do piekieł. Od tamtej pory nic nie jest w stanie otworzyć bramy
do świata ludzi. Przez długi, długi czas zastanawiałem się, w jaki sposób,
zdobyć krew mojego anielskiego brata i otworzyć pierdolone wrota. Musisz
wiedzieć, że do niego nie można się zbliżyć, on nie ufa nikomu, poza Gabrielem
i bandą wiecznie napalonych wojowników. Spędziłem wiele bezsensownych nocy,
próbując znaleźć jego słaby punkt, aż wreszcie odkryłem, że to, czym brzydzi
się najbardziej, przywiedzie go do upadku – Uriel roześmiał się gardłowo. –
Może nie tak dosłownie, bo Michaś jest zbyt świętoszkowaty, by wyrzec się
swojej wiary. Jednak to właśnie wy – nic nieznacząca ludzka rasa, którą on tak
bardzo gardzi, mogliście zapewnić mi zwycięstwo. Wystarczyło tylko poszukać
odpowiedniej osoby, kogoś bardzo wyjątkowego, kto przyniósł na świat bardzo
rzadki dar – dar jasnowidzenia – próbowała odsunąć się od jego dłoni, nie miała
jednak na to siły.
– Jesteś bardzo niezwykła Ano –
kontynuował niezrażony jej wstrętem. – Twoje geny, krew, idealnie pasują do nas
– aniołów. Dlatego nas widzisz i potrafisz przewidzieć naszą przyszłość. Dzięki
tobie otworzę bramę piekieł i połączę świat ludzi oraz demonów raz na
zawsze.
– Jesteś obłąkany – syknęła. – A ja nie
jestem Michaelem, nie mam w sobie jego krwi. To on jest kluczem, jego krew, sam
to powiedziałeś. Nie prosiłam go o nią.
Zmrużył oczy, coś mrocznego i bardzo
złego zamigotało w jego spojrzeniu.
– Myślisz, że naprawdę łaknę jego krwi?
– prychnął. – Potrzebuję zaledwie cząstki jego ciała, czegokolwiek, co pochodzi
z jego wnętrzności. Do tego właśnie potrzebowałem ciebie. Miałaś go uwieść
swoją niezwykłością, oszołomić swoim darem, by przestał się pilnować i zostawił
w tobie cząstkę samego siebie.
Oczy dziewczyny rozszerzyły się w
przerażeniu, gdy zdała sobie sprawę z tego, o czym mówił Uriel. Jeśli to była
prawda, oboje z Michaelem wpadli w zasadzkę.
– Tak moja maleńka – usta Uriela
znalazły się tuż przy jej uchu. – Naznaczył cię swoją mocą, zostawił w tobie
swoje nasienie. Już go nie potrzebuję, ty jesteś moim kluczem. Dzięki tobie
zawładnę całym światem.
Redakcja tekstu - Sylwia Ścieżka
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz