Strzeż
mnie od złego
Spacerował po ogrodzie.
Wszędzie jak okiem sięgnąć rosły przepiękne kwiaty, a krzaki róż wyciągały ku
niemu swe kształtne pąki. Nic jednak nie cieszyło Gabriela. To, co zwykle
przynosiło ukojenie, tym razem nie robiło na, nim najmniejszego wrażenia.
Wszystkie jego myśli
wracały do tamtej chwili.
Uderzyła go!
Na Najwyższego,
uderzyła go! Jak śmiała to zrobić! Jego, który przynosił ze sobą prawdę?
Policzek ciągle go palił. Nie od siły zadanego ciosu, bo prawie go nie poczuł,
ale z upokorzenia.
Stał tam, oszołomiony
jej zachowaniem, nie wiedząc, co powinien dalej uczynić, a ona, po prostu
odwróciła się, poszła po dziecko i zniknęła mu z oczu.
Roztrzęsiony Gabriel
wrócił do Concory.
Kilka ostatnich godzin
poświęcił próbie uspokojenia
rozszalałych myśli. Powinien zająć się swoją pracą, a kobietę wyrzucić z myśli.
Tylko, czy był w stanie, tak, po prostu, to zrobić?
Coś poruszyło się za
jego plecami i Gabriel odwrócił się gwałtownie. Pomiędzy krzewami hibiskusa,
spacerował Malos. Anioł ciągle jeszcze ostrożnie stawiał nogi, jego ruchy były
napięte, odrobinę nieskoordynowane, ale twarzy już nie wykrzywiał grymas bólu.
Anioł zamarł jak tylko
zobaczył Gabriela. Skrzywił się z niesmakiem i już miał odejść, gdy Gabriel
przemówił do niego:
– Zostań tu, słońce i
świeże powietrze dobrze ci zrobią – powiedział.
Anioł nic nie odrzekł,
widać postanowił konsekwentnie ignorować Gabriela. Archanioł nie miał czasu na
takie gierki. Czekała na niego praca. Minął Malosa i ruszył do domu. Nim,
jednak zdołał opuścić ogród anioł zawołał za, nim.
– Czy jestem tu
więźniem – głos anioła był zimny, jak kamienie, po, których stąpał.
Gabriel odwrócił się,
spoglądając w oczy swemu podopiecznemu. Malos przyglądał się mu ze zmarszczonym
czołem. Zbyt późno Gabriel zorientował się, że anioł widział właśnie poranione
plecy i uszkodzone skrzydła swego gospodarza. Teraz zapewne będzie się
zastanawiał, co też archanioł przeskrobał. Gabriel westchnął.
– Nie trzymam cię tu
siłą – powiedział, przeczesując dłonią włosy. – Możesz odejść w każdej chwili
lub zostać jak długo zechcesz.
***
To był zły pomysł. Może
nawet idiotyczny, ale musiał to zrobić. Co chciał w ten sposób udowodnić? Z
pewnością nic dobrego.
Jak mantrę powtarzał
sobie, że musi wyjaśnić zdarzenie w parku, przekonać ją, jak bardzo była w
błędzie, a w końcu zażądać przeprosin. W głębi duszy, jednak wiedział, że, po
prostu chciał ją zobaczyć.
Czemu nie potrafił o
niej zapomnieć? Na świecie żyły miliardy kobiet, a on musiał dać się opętać
właśnie tej jednej. Skoro już musiał upaść tak nisko, by zauroczyć się ludzką
kobietą, to, czy nie mogła, to być jakaś zwyczajna dziewczyna? Normalna,
przeciętna, niczym nie wyróżniająca się z tłumu?
Nie, on musiał ulec
czarowi kobiety do towarzystwa. Słowo dziwka, nie chciało przejść mu przez
gardło.
Frunął, więc znowu, jak
jakiś zadurzony nastolatek, na ziemię w poszukiwaniu swojej „Julii”. Jej zapach
wokół piekarni i parku był bardzo słaby. Trochę mocniejszy był na ulicy,
poszedł za, nim, kierując się do centrum miasta.
Wcale się nie zdziwił,
kiedy wyczuł jej obecność, w jednym z najdroższych hoteli. Na ziemi zapadł
zmrok i dziewczyna prawdopodobnie poszła do pracy.
Na samą myśl o tym,
Gabriel zacisnął dłonie w pięści.
Archanioł nie wszedł do
środka, chociaż mógłby, urok, którym się otoczył, skutecznie zmyliłby każdą
ludzką istotę. Nikt z obsługi hotelu ani, tym bardziej gości, nie zorientowałby
się, że ma przed sobą stworzenie niebiańskie.
Zamiast tego Gabriel
rozwinął skrzydła i pofrunął do góry. Noc była na tyle młoda, że założył, iż
kobieta bawi się na przyjęciu, w jednym z prywatnych apartamentów, na szczycie
hotelu.
Całe ostatnie piętro
rozświetlały dziesiątki lamp i pulsujących świateł. Muzyka dobiegała z każdego
kąta. Przez wielkie okna, Gabriel widział tańczące prostytutki i bogatych
biznesmenów, obściskujących na kanapach ponętne kobiety.
Archanioł wyczuł jej
zapach i coś jeszcze, na długo przed tym, nim ją zobaczył. Reszta potoczyła się
błyskawicznie.
Kobieta wyszła na taras
w towarzystwie starszego biznesmena. Mężczyzna był dużo od niej wyższy, jego
szerokie ramiona, ledwie skrywała szyta na miarę marynarka. Jego oczy
błyszczały od nadmiaru alkoholu, dłonie nieprzerwanie sięgały do kobiety.
Odpychała jego palce, uśmiechając się niepewnie. Nawet z tej odległości Gabriel
widział, że nachalność mężczyzny bardzo ją denerwowała. Raz po raz zerkała do
wnętrza apartamentu, szukając w, nim wzrokiem kogoś, kto mógłby wybawić ją z
kłopotów.
Nagle wszystko się
zmieniło. Mężczyzna szarpnął kobietę, przyciągając ją do siebie, wycisnął na
jej ustach szorstki pocałunek. Jego dłoń powędrowała pod sukienkę, szarpiąc ją
i rozdzierając, próbując zerwać z dziewczyny bieliznę.
Odepchnęła się od
niego, nie zdołała jednak odejść, bo pijany klient chwycił ją za włosy,
przyciągając do siebie. Furia rozbłysła w przekrwionych oczach. Pięść mężczyzny
wylądowała na twarzy kobiety, a potem jeszcze raz i jeszcze raz.
Krzyczała, zasłaniając
się przed ciosami, kopiąc i drapiąc napastnika.
Gabriela ogarnął gniew.
W pierwszym odruchu chciał rozszarpać gbura. To, że mężczyzna korzystał z usług
kobiety, wcale nie znaczyło, że miał prawo znęcać się nad nią.
Archanioł wylądował na
balkonie, jego białe skrzydła momentalnie skrył czar niewidzialności. Dopadł do
damskiego boksera i odepchnął go od dziewczyny.
Kobieta upadła na
podłogę, zanosząc się płaczem. Dłonie przyciskała kurczowo do posiniaczonej
twarzy, spomiędzy palców ściekała jej krew.
Gabriela ogarnęła
prawdziwa furia. Obrócił się do napastnika i łapiąc go za klapy marynarki,
podniósł do góry. Najchętniej przerzuciłby gbura przez barierki i rzucił z
wysokości osiemnastego piętra.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz