Michael - Rozdział 6_epizod 1

Złość piękności szkodzi

Cisnął kieliszkiem w stronę kominka, szkoło rozprysło się ochlapując marmurową obudowę.

Stojący pod oknem Nathaniel uśmiechnął się pod nosem. Setki lat czekał na taki wybuch gniewu u Michaela. Nigdy dotąd przyjaciel tak się nie zachowywał. Owszem, zawsze był skłonny do gniewu i popędliwy w swych ocenach, ale nigdy nie szalał tak jak teraz.

Zupełnie jakby jakiś diabeł w niego wstąpił. Michael miotał się po pokoju, wykrzykując rozmaite słowa i zwroty. Niestety większość tych półsłówek nijak miała się do siebie.

Nathaniel odchrząknął, próbując po raz kolejny wrócić na siebie uwagę Michaela.

– Czyli nadal nie wiesz, gdzie przebywa Uriel? – zapytał.

Michael posłał mu takie spojrzenie, że Nathaniel prawie pożałował, że się odezwał.

– Nic mi nie powiedziała – bąknął sfrustrowany archanioł.

– Powiedziała... – podchwycił anioł. – Znaczy się kobieta, tak?

Michael warknął, przeczesując długie włosy.

– Szpieguje dla niego... musi tak być – archanioł wyrzucił ramiona do góry. – Jakżeby inaczej wiedziała, to, co wie...

– Czyli ona coś wie?

– Nic nie wie – warknął zirytowany archanioł.

Nathaniel uniósł brwi do góry. Nic do cholery z tego nie rozumiał, potulnie jednak czekał, aż Michael go oświeci. Zresztą, sprawa z każdą chwilą, zdawała się być coraz ciekawsza.

Kiedy półgodziny później, archanioł nadal nie powiedział nic sensownego, Nathaniel zdecydował się ponownie odezwać.

– Ta anielica, co cię tak wpieniła ma na imię?

Michael zatrzymał się w miejscu, spoglądając na przyjaciela. Mięśnie na jego szczęce pulsowały niebezpiecznie.

– Jaka znowu anielica? – zirytował się archanioł.

Nathaniel westchnął, kręcąc z dezaprobatą głową.

– Ta, która spiskuje z Urielem.

Michael rozdziawił usta.

– Ona nie jest aniołem – powiedział cicho.

–Nie jest aniołem? – no teraz to Nathaniel był już zainteresowany na całego. – W takim razie, kim jest? Demonem? Harpią?

Mięśnie ramion Michaela napięły się niebezpiecznie.

– To bez znaczenia – uciął krótko.

Nathaniel sapnął z niedowierzaniem.

– Jest człowiekiem, prawda?

Michael milczał jak zaklęty.

Nathaniel roześmiał się głośno.

– A niech mnie. Nie mogę uwierzyć, że ludzka kobieta tak namieszała ci w głowie.

– Nigdzie mi nie namieszała – warknął Michael.

– Ale nie potrafisz sobie z nią poradzić?

– Bzdura – warknął archanioł. – Jest po prostu... po prostu...

– Zbyt ładna, a może zbyt kusząca? – zakpił anioł.

Michael posłał mu ostre spojrzenie.

– Jest człowiekiem, jest zbyt krucha, bym mógł przesłuchać ją w odpowiedni sposób.

– Oczywiście – zarechotał Nathaniel. – Zapomniałem już, że przez ostatnie tysiąc lat głaskałeś po rączkach wszystkich swoich więźniów.

Michael warknął.

– To nie tak jak myślisz!

– Naturalnie – kpił dalej Nathaniel. – Swoją drogą musi być naprawdę wyjątkowa, skoro tak wstrząsnęła twoim światem.

Michael już miał odpowiedzieć, ale zrezygnował. Cokolwiek by teraz powiedział, Nathaniel mu nie uwierzy i tylko utwierdzi się w swoich przekonaniach. Jak większość współczesnych aniołów Nat nie miał oporów przez kontaktami z ludźmi. Choć w jego przypadku, tyczyło się to głównie kobiet.

Zresztą, czego się tu było dziwić. Z tą jego burzą czarnych loków i kocimi oczami, każda kobieta, niezależnie od tego, kim była: demonem, harpią, czy człowiekiem marzyła, by zatopić pazurki w twardym ciele anioła. Michael znał go jednak lepiej. Pod uwodzicielską powłoczką, krył się twardy jak stal wojownik, zahartowany w bólu i własnym koszmarnym dzieciństwie.

– Wiesz, że nie ty jeden straciłeś głowę dla śmiertelniczki? – powiedział Nathaniel.

Michael popatrzył na niego z irytacją.

– Tak się składa, że ta konkretna kobieta jest prawdopodobnie szpiegiem Uriela, więc raczej moja fascynacja jej osobą, jak to pięknie nazwałeś, świadczy o mojej głupocie, a nie o poziomie inteligencji.

Nathaniel wzruszył ramionami.

– Co z tego? Jedno nie wyklucza drugiego?

Michael skrzyżował dłonie na piersi.

– Nie sypiam z podejrzanymi – powiedział ostro. – I nie zadaję się z ludźmi. Znasz mnie na tyle długo, że powinieneś wiedzieć, iż nie ma dla mnie nic ważniejszego niż utrzymanie czystość naszej anielskiej rasy.

Nathaniel uniósł brwi.

– Jak zwykle mylisz fakty. Kilka chwil w ramionach pięknej kobiety, podczas których ona targana spazmami rozkoszy, wykrzyczy ci jak pomogła Urielowi, wcale nie oznacza, że musisz się od razu z nią żenić.

Michael skrzywił się.

– Miałbym dotknąć śmiertelniczki? Nigdy.

Redakcja tekstu - Sylwia Ścieżka