Zgromadzenie ochotników na wyprawę
do niebios, zabrało im ledwie pięć minut. Nie wliczając kobiet, prawie wszyscy wojownicy
zgłosili się na misję. Ostatecznie zdecydowano, że do Tytanii pójdzie, Lucien,
Amun, Reyes, Aeron, Gideon, Sabin, Gwen, Anya i Cameo. Maddox, Scarlet oraz z
Haidee zostaną, by strzec fortecy i pozostałych kobiet. Parys ciągle jeszcze
przebywał nie wiadomo gdzie, szukając Sienny, Kane natomiast po tym jak doszedł
do siebie po ugryzieniu przez Wiktorię, pojechał wraz z Williamem na wyprawę do
Stanów. Strider również gdzieś zniknął, ganiając zapewne za swoją Harpią.
Uzbrojonych po same zęby
wojowników, Lucien przerzucał dwójkami do Tytanii. Nikt nie przejmował się
zawrotami głowy i mdłościami, które zwykle towarzyszyły przenosinom. Myśli
wszystkich skoncentrowane były na Torinie.
Z obrazu jasno wynikało, że
tragedia miała rozegrać się w komnacie należącej do Rhei. Przynajmniej takiego
zdania był Gideon, który spędził w niej jakiś czas. Parę miesięcy temu królowa
bogów porwała Gideona i próbowała go uwieść. Wszystko po to, by zranić Scarlet–
jej rodzoną córkę.
Dzięki Gideonowi, znając rozkład
tajnych korytarzy, ruszyli prosto do części pałacu, w której mieściły się
prywatne pokoje Rhei. Starali się skradać cicho, choć nie było to wcale łatwe
zadanie. W wąskich przejściach swobodnie mieściły się tylko kobiety, mężczyźni
natomiast obładowani bronią, z ledwością się przeciskali.
Podniesione głosy i hałasy,
usłyszeli, jeszcze nim dotarli do komnat królowej. Ściany drżały lekko, resztki
boskich wyładowań sunęły po szklanej powierzchni parząc ich palce. Spojrzeli po
sobie zaskoczeni.
– Rhea – warknął Sabin.
– Kronosa tam nie ma, nie czuję go
– skłamał szybko Gideon.
Lucien przyśpieszył kroku, prawie
biegnąc w wąskich korytarzach. Coś złego wisiało w powietrzu, coraz więcej
energii kumulowało się w pałacu.
Kiedy w końcu dotarli do miejsca,
gdzie szklany tunel powinien przylegać do pokoju królowej, umożliwiając
podglądanie jej poczynań, zobaczyli wielką dziurę, jakby ktoś wyrąbał sobie
przejście do środka.
W komnacie Rhea walczyła z
Kronosem, o prawo do dziewczyny, ciskając w niego kulami mocy. Kronos
błyskawicznie odsuwał się, po czym odpowiadał kontratakiem.
Torin klęczał po środku pokoju,
jego ubranie było osmalone, a spodnie podarte. Wzrok miał lekko zamglony, z
kącika ust sączyła się krew. Próbował wstać, ale kolana odmawiały mu
posłuszeństwa.
Na ścianie tuż za nim, wisiała
wampirzyca. Krzycząc i szarpiąc się, walczyła o wolność. Całe jej lewe ramię,
było rozdarte, aż do samej kości. Krew ściekała na podłogę, mięśnie niczym
skrawki podartego materiału, zwisały wokół rany. Zdawała się jednak wcale tym
nie przejmować, szarpiąc zawzięcie kajdanami.
– Pokonam cię ostatecznie –
warknął Kronos, wyrzucając z siebie kolejną wiązkę mocy. – A potem odbiorę
miecz i będę panem świata.
– Nigdy w życiu – syknęła królowa.
– Nie masz takiej mocy.
– Torin uciekaj! – krzyczała coraz
głośniej Wiktoria, kości trzeszczały w kajdanach, grożąc w każdej chwili
pęknięciem. Jeśli będzie musiała wyrwie sobie dłonie, ale uwolni się. –
Słyszysz, co mówię! Uciekaj! Oni cię zabiją! Zabiją cię!
Wojownik jednak nie słuchał,
chwiejąc się wstał z kolan i ruszył w jej kierunku.
– To ja jestem najpotężniejszy –
warknął król. – To ja odbiorę jej miecz.
– Uciekaj! – z ust wampirzycy
płynęła krew.
– Ja go wyciągnę – syknęła Rhea,
kierując swoją moc na wampirzycę, miecz będzie mój.
– Tylko mój! – Kronos obrócił się,
również wyrzucając w stronę Wiktorii boski pocisk.
– Nie! – krzyczała dziewczyna, ale
dozorca Zarazy już stał przed nią.
Huk eksplozji sprawił, że z sufitu
posypało się szkło. Tunele okalające komnatę runęły definitywnie, ukazując
mrocznych wojowników. Powietrze w sali zgęstniało od nadmiaru wyładowań.
Wiktoria krzyczała, zdzierając
gardło. Bębenki w jej uszach dawno popękały od siły eksplozji. To wszystko
jednak nie miało znaczenia.
Kolejna wizja się dopełniła.
Torin leżał na podłodze. Białe
włosy tworzyły wokół jego głowy aureolę, nadając jego twarzy wygląd anioła.
Śpiącego anioła.
W jego piersi widniała ogromna
dziura, czarny cień wyciekający z niej był zapowiedzią demona. Zaraza został
uwolniony.
Torin umarł.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz