Michael chodził wściekły po salonie dziewczyny. Raz po raz spoglądał na
nią, posyłając jej groźne spojrzenie. Nie mógł uwierzyć, że go spoliczkowała,
że miała czelność w ogóle się mu sprzeciwić. Żadna kobieta do tej pory, nie
postawiła się Michaelowi. A nieliczni spośród mężczyzn, którzy tego spróbowali,
umarli bolesną śmiercią.
Kobieta siedziała na wysokim krześle, przyglądając się mu z jawną
wrogością.
„Była na niego zła?! Na Najwyższego jak mogła być zła na niego? To on miał
prawo wściekać się na nią”.
Nie chciała go słuchać. Nie chciała odpowiadać na jego pytania. Na żadne z
pytań, które jej zadał. Co miał z nią począć? Przełożyć przez kolano i spuścić
lanie, czy może zabrać do Concory i tam siłą wydusić z niej prawdę?
Potrząsnął głową. Żadna z opcji nie przypadła mu do gustu. Pierwsza, choć
kusząca, zbyt szybko mogła przerodzić się w coś zgoła innego. A ponieważ nie
ufał swoim dłoniom, wolał nie ryzykować. Druga stanowiła jeszcze większe
ryzyko. Śmiertelników nie zabiera się do niebios, poza tym w przesłuchaniu
musiałby uczestniczyć Gabriel. Jako przewodniczący Wysokiej Rady i Naczelny
Sędzia, brał udział w każdym przesłuchaniu.
Gabriel nie można było uznać za miłego, był zimny i stanowczy. Więźniowie
płakali na sam jego widok. Czy dziewczyna również by płakała? Nie wiedzieć
czemu, wcale nie spodobał mu się ten pomysł.
Co więc miał zrobić i czemu ona cały czas krzywiła się patrząc na niego?
Ana siedziała w kuchni, na wysokim krzesełku, czyli dokładnie w miejscu, w
którym siłą posadził ją anioł. Za plecami miała szafki, przed sobą blat, na
którym przygotowywała posiłki, a który służył jej również za stół.
Wściekła niczym osa patrzyła przed siebie, jak nadęty, pyszałkowaty
archanioł krąży, niczym balon na chwilę przez eksplozją, po jej mieszkaniu.
Granatowe pióra delikatnie podrygiwały w rytm jego kroków. Był o wiele wyższy
niż go zapamiętała, rysy jego twarzy również zdawały się być bardziej
wyraziste. No i teraz był wkurzony. Zresztą w parku również nie był oazą
spokoju. Czy on w ogóle potrafił się wyluzować? Szczerze w to wątpiła.
Irytacja przejawiała się w każdym jego kroku, w drgających mięśniach na
jego twarzy.
– Kim jesteś? – pierwsza przełamała ciszę.
Zatrzymał się zaskoczony jej pytaniem.
– Nie wiesz? Przyjrzyj mi się. Jak możesz tego nie wiedzieć? – jego
irytacja osiągnęła nowy, krytyczny poziom.
Wzruszyła ramionami.
– Skąd mam wiedzieć. Do wczoraj nie wiedziałam, że anioły naprawdę
istnieją.
Stanął przed nią, przyglądając się jej spod przymkniętych powiek.
– Kto dał ci zdolność widzenia aniołów? – zapytał.
Rozdziawiła usta.
– Kto, co? – skrzyżowała dłonie na piersi. – Słuchaj, powiem to raz
jeszcze. Nie wiem, co tutaj robisz i mało mnie to obchodzi. Nikt mnie nie
dotykał i nie dawał żadnej boskiej, czy cholera jasna wie jakieś jeszcze innej
mocy. Nie wiem, czemu nagle mogę was oglądać, a jeśli chcesz znać moje zdanie,
wcale mi się to nie podoba.
Zmrużył oczy, pionowa bruzda pojawiła się na jego idealnym czole.
Nie uwierzył jej.
Niech to szlag. Ana miała ochotę wrzeszczeć i tupać, ale przede wszystkim
miała ochotę wypchnąć anioła za drzwi. Zamiast tego zmusiła się, by zapytać:
– Nadal nie wiem, kim jesteś?
Zazgrzytał zębami, prawdopodobnie urażony jej niewiedzą. Jakby wszyscy
ludzie na świecie, powinni wiedzieć, kim był archanioł o iście grzesznym ciele
i grantowych skrzydłach.
– Archanioł Michael – przedstawił się zrezygnowanym głosem.
Jej brwi podjechały do góry, serce szaleńczo zatłukło się w piersi.
„Cholera! Cholera! Cholera!” – powtarzała w myślach, ganiąc siebie za
niewyparzony język. Najważniejszy pośród archaniołów stał w jej kuchni i
wściekał się na nią, a ona go spoliczkowała. No to miała przechlapane.
Uśmiechnęła się do niego niepewnie. Przynajmniej wiedziała, dlaczego szukał
tego drugiego anioła. Michael był katem, boskim egzekutorem. A tamten
najwyraźniej mu podpadł. Tylko, dlaczego Uriel powiedział, że Michael nie
przybędzie i nie ocali jej? Szybko odepchnęła od siebie tę myśl. To był sen,
tylko sen, choć nieźle pokręcony. Nic nie znaczył. Po prostu za dużo naczytała
się o aniołach. To wszystko.
„Cholera!” – ponownie przeklęła w myślach. Mógł ją z łatwością zabić i
zapewne wcale nie potrzebowałby do tego jakiegoś szczególnego powodu.
– Kim ty jesteś? – zapytał podchodząc bliżej. Jego spojrzenie wwiercało się
w nią, lustrując od stóp do głów.
Ana przełknęła ślinę. Czuła się jak jagnię rzucone lwu na pożarcie. Ten
wielki facet, był coraz bliżej, jeszcze chwila i ją dotknie. O Boże, co zrobi,
jeśli ją dotknie? Serce szaleńczo obijało się w piersi. Nie była już taka
pewna, czy w ogóle mogła się przed nim bronić.
– Ana – wydukała w końcu. – To znaczy
Anastazja – poprawiła się szybko.
Jego piękne brwi podjechały do góry.
– Anastazja – powiedział niskim głosem, jakby
smakował jej imię.
Pokiwała głową. Czuła się jak idiotka.
– A więc Anastazjo – powiedział podchodząc do
niej. – Twierdzisz, że jeszcze parę dni temu, nie wiedziałaś o naszym
istnieniu, a teraz możesz bez przeszkód nas oglądać – oparł dłonie na szafkach,
zamykając Anę w uścisku swoich ramion. Jego twarz znajdowała się zaledwie kilka
centymetrów od jej. – Mówisz, że nie znasz Uriela, a potem przez sen wymawiasz
jego imię.
„To nie był sen tylko koszmar” – przemknęło jej przez myśl, jednak Michael
nie musiał tego wiedzieć.
– Wytłumacz się Anastazjo! – warknął archanioł.
– Nie muszę – powiedziała cicho. – To wszystko
prawda.
Warknął, napinając mięśnie.
– Kłamiesz! – jego oczy, jeśli to w ogóle
możliwe, ściemniały jeszcze bardziej. – Wiele tysięcy lat temu, odebraliśmy
ludziom dar widzenia istot nadprzyrodzonych. Tylko archanioł może przywrócić
śmiertelnikowi tę zdolność.
Chciała zaprzeczyć, ale Michael chwycił jej brodę, zmuszając by spojrzała
mu w oczy.
– Nie mówisz mi prawdy Anastazjo. Ukrywasz coś
przede mną. A ja dowiem się, co to jest. Złamię cię, możesz być tego pewna. Nie
będziesz już więcej szpiegować dla Uriela.
Łzy bezsilności cisnęły się jej pod powieki, ale to jedno słowo otrzeźwiło
ją zupełnie.
– Szpieg?! Uważasz mnie za szpiega? – wydusiła z
siebie.
–Tak – potwierdził.
– Odbiło ci! – wrzasnęła na niego, nim zdołała
zapanować nad słowa cisnącymi się na usta. Adrenalina zrobiła resztę i teraz
Ana napędzana gniewem zaatakowała anioła.
– Niby, w jaki sposób miałbym was szpiegować, co? Jak sam powiedziałeś
jestem człowiek, nic nie znaczącym ludzkim pyłem. Nie mam skrzydeł, nie pofrunę
więc do nieba, na żadną pierdoloną chmurkę, a co za tym idzie, nie będę
podglądać ciebie, ani twoich braci, czy jak tam ich zwiesz. Zresztą gówno mnie
to obchodzi – jej głos stopniowo przechodził w krzyk. – Nie znam ciebie, ani Uriela,
choć dupek przyśnił mi się w jakimś popierdolonym koszmarze. Nie chcę was znać,
nie chcę was oglądać. Więc wyświadcz mi przysługę i zabierz ode mnie ten dar, a
potem zniknij z mojego życia raz na zawsze.
Michaela zamurowało, dosłownie. Czuł, że rozdziawia usta, ale nic na to nie
poradził. Zaskoczyła go tym wybuchem gniewu. Przez jedną krótką chwilę myślał,
że zaczęła się bać. Widział strach i przerażenie w jej oczach. A potem bach! I
wybuchła, niczym wulkan. Powinien ją ukarać, zmiażdżyć jej arogancję i pychę,
zamiast tego, jedyne o czym myślał, to czy w łóżku potrafi być równie
temperamentna?
Jej usta wabiły go i kusiły. Piersi opięte ciasną bluzeczką, opadały i
unosiły się w rytmie jej szybkich oddechów.
Na moc Najwyższego, czuł, że twardnieje, a jego myśli koncentrują się tylko
na jednym. Była tak blisko, pachniała tak wybornie, wystarczyło po nią
sięgnąć...
Odetchnął ciężko.
Powinien uciekać, nim zrobić coś, czego będzie żałował do końca swego
życia.
Redakcja tekstu - Sylwia Ścieżka
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz