Słońce chyliło
się ku zachodowi, kiedy archanioł Gabriel wylądował na kamienistym dziedzińcu
willi Michaela. Jak wszystkie posiadłości należące do archaniołów, również ta,
mieściła się w świecie równoległym do ziemskiego, zwanym Concora[1]. Willa
usytuowana była na skalnym zboczu, tuż nad brzegiem morza, w miejscu, którego nie znajdzie
się na mapie świata.
Gabriel złożył
białe skrzydła na plecach i ruszył ku posesji. Dom Michaela jak wszystkie inne
domostwa aniołów, był wysoki, choć składał się zaledwie z dwóch kondygnacji.
Większość dachu stanowiły przeszklone antresole i tarasy. Aniołowie nie
obawiali się deszczu, burz, czy opadów śniegu. W tym wymiarze czasowym takie
zachwiania pogody nie występowały.
Całe dolne
piętro willi Michaela porastały kwiaty, a ściślej rzecz biorąc,
najprzeróżniejsze rodzaje róż, milinów i wisterii. Wszystko to pięło się po
budynku, próbując się wkraść do środka. Sam dom zbudowany był z jasnego
piaskowca.
Na parterze
Michael przyjmował gości, wydawał przyjęcia i pracował. Na piętrze mieściły się
sypialnie. Każda z nich miała przestronny balkon, lub przeszklony dach.
Wszystko po to, by aniołowie goszczący u Michaela mogli swobodnie się
przemieszczać.
Gabriel nie
musiał pukać, nim dotarł do drzwi, już czekał na niego jeden z aniołów
służących Michaelowi. Miał na imię Azra i był aniołem niższej rangi.
– Witamy cię
archaniele Gabrielu, posłańcu Boga – anioł skłonił się nisko.
Gabriel ledwie
skinął głową.
– Michael jest u
siebie? – zapytał wchodząc do środka i od razu kierując się obszernym
korytarzem do gabinetu przyjaciela. Azra deptał mu po piętach.
– Mistrz będzie
zachwycony twoim przybyciem – powiedział anioł.
Gabriel nie
wątpił, że Michael ucieszy się jego widokiem, szczerze jednak powątpiewał, czy
archanioł będzie w dobrym humorze. Ucieczka Uriela raczej nie umocniła pozycji
głównego archanioła. Przeciwnie, odkryła słabości Michaela, stanowiła kolejną
iskrę wskrzeszającą bunt przeciw anielskiej rasie.
Jeśli Gabriel
dobrze zakładał, a znał Michaela jak nikt inny, od czasu ucieczki Uriela,
Michael nie zmrużył oka, bez przerwy analizując sytuację i szukając zbiega.
Azra wyprzedził
Gabriela nim dotarli do gabinetu archanioła. Szybko chwycił za klamkę i
otworzył drzwi.
– Mistrzu,
archanioł Gabriel w swej łaskawości zechciał złożyć Ci wizytę – wyrecytował
jednym tchem.
– Dziękuję Azra,
możesz odejść – powiedział Michael, nie odrywając spojrzenia od papierów na
biurku. Jego mina była posępna, brwi groźnie ściągnięte, a czarna koszula
niedbale rozpięta pod szyją, ukazując opaloną skórę i ciemny zarost.
Azra zgiął się
nisko w ukłonie i czym prędzej opuścił gabinet, pozostawiając dwóch archaniołów
samych. Gabriel zignorował brak zainteresowania ze strony przyjaciela, podszedł
do barku, nalał sobie kieliszek wytrawnego wina, potem usiadł na obitym skórą
fotelu i pijąc małymi łyczkami zapytał:
– Widzę mon frère[2], że twój problem nadal pozostał nie rozwiązany?
Michael dopiero
teraz uniósł głowę, poświęcając uwagę drugiemu pośród archaniołów. Zmarszczka
na czole wygładziła się odrobinę, płytki uśmiech wpłynął na jego usta. Zawsze
tak było, kiedy w pobliżu znajdował się Gabriel.
– Nie potrafię
zrozumieć, gdzie popełniłem błąd – powiedział Michael.
Gabriel pokiwał
w zamyśleniu głową. Podczas, gdy Michael zawsze reagował impulsywnie, on na
chłodno kalkulował i decydował.
– Może nigdzie –
odpowiedział po dłuższej chwili drugi pośród archaniołów.
Michael
potrząsnął głową, kucyk, w który związane były jego granatowe włosy, zatańczył
z tyłu głowy.
– Musiałem
popełnić jakiś błąd. Coś pominąć, przeoczyć. Wydawało mi się, że wszystko idzie
tak prosto, idealnie. Uriel nawet nie protestował, kiedy po niego przyszedłem.
Sądziłem, że pogodził się ze swoją porażką, że zrozumiał, iż ze mną nie
wygra... Myliłem się. On czekał na mnie. Być może nawet to zaplanował.
– Potyczkę z
tobą? – Gabriel zamrugał kilkakrotnie. — Wybacz mój bracie, ale nie znam nikogo
w tym, jak i w ludzkim świecie, kto byłby na tyle głupi, że zakładałby, iż
pokona cię w walce.
Michael odsunął
papiery leżące na biurku, jego dłonie swobodnie spoczywały na blacie. Sam
archanioł przymknął oczy, być może odpoczywając, lub raczej, co bardziej
prawdopodobne analizując słowa przyjaciela.
– Czuję, że
zanosi się na coś naprawdę strasznego – powiedział po dłuższej chwili.
Gabriel odstawił
pusty kieliszek.
– Masz na myśli
apokalipsę? – głos archanioła nadal był chłodny, choć mięśnie ramion napięły
się nieznacznie.
Apokalipsę,
czyli koniec rasy aniołów, od dawna wieszczyli prorocy. Systematycznie spadająca
liczba urodzeń nowych aniołów, miała być tego początkiem. Poza tym, każde
kolejne pokolenie było słabsze od poprzedniego. Starsi przestali być
autorytetem dla młodszych, a nowi aniołowie chętniej wchodzili w koligacje z
upadłymi i demonami, u nich szukając źródeł mocy. Ich świat się kończył. Ale
czy Michael wiedział coś, czego nie był świadom Gabriel?
– Nie zapominaj
Gabrielu, że Uriel był archaniołem, jednym z nas. Upadek tej kategorii anioła,
zawsze pociąga za sobą duże konsekwencje.
– Co chcesz
przez to powiedzieć?
– Archanioła nie
można skusić byle błyskotkami, dawką mocy, zaszczytami. Skoro upadł, znaczy, że
skusiło go coś o wiele większego.
Gabriel
zmarszczył brwi.
– Był
archaniołem, miał wszystko, czego więcej mógł pragnąć?
– Władzy –
odpowiedział spokojnie Michael.
– Miał władzę,
rządził częścią kuli ziemskiej, miał swoje własne niezależne terytorium –
Gabriel splótł palce na kolanach. Ta rozmowa coraz mniej mu się podobała.
Michael wzruszył
ramionami.
– Może chciał
mieć więcej, może władać całym światem, podziemiem?
– Bzdura –
obruszył się Gabriel. – To wręcz nie wykonalne.
– Ale nie
niemożliwe – skwitował jego słowa Michael.
– Gdyby tak
było, spisek musiałby sięgać bardzo głęboko. Wielkie demony... inni upadli... –
ostatniego imienia nie wymówił, ale oboje wiedzieli, o kim myślał –Lucyfer.
Michael pokiwał
głową.
– Tak właśnie
uważam. Uriel nie był sam, jego upadek został dokładnie przemyślany,
zaplanowany. Dlatego uważam, że ktoś na niego czekał.
– Na ziemi?
Kolejne
potaknięcie.
– Zniknął z moich
oczu, nie zostawiając po sobie żadnych śladów.
Piękne brwi
Gabriela uniosły się lekko.
– Nie obraź się
mój bracie, ale jak to możliwe, że zniknął ci z oczu?
Pierwszy pośród
archaniołów zmarszczył brwi. Jego oczy ściemniały gwałtownie, niczym zapowiedź
nadchodzącej burzy.
– Coś
rozproszyło moją uwagę – powiedział cicho.
– Rozproszyło?
Twoją uwagę? – Gabriel pochylił się nieznacznie do przodu. W jego spojrzeniu
pojawił się błysk zaciekawienia. – Co?
Michael zacisnął
dłonie w pięści. Obiecał sobie, że nikomu tego nie powie. Nawet przed samym
sobą, trudno mu było się przyznać, że dotknął tamtą kobietę i to dwukrotnie.
Ale Gabriel był taki jak on. Zrozumie jego obrzydzenie oraz wstyd, jaki
odczuwał z tego powodu.
– Co? – ponowił
pytanie Gabriel.
– Kobieta –
słowo ledwie przeszło przez usta archanioła.
Gabriel rozdziawił usta. Przez dłuższą chwilę nic nie mówił. Spodziewał się
wszystkiego, tylko nie tego. Kobieta? Śmiertelniczka? Niemożliwe?
Redakcja tekstu - Sylwia Ścieżka
[1] Concora – nazwa fikcyjna,
pochodząca od łacińskiego słowa Concordia – znaczy Harmonia. Idealny świat
aniołów.
[2] mon frère – z języka francuskiego, znaczy – mój bracie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz