– W jaki sposób?
– zapytał w końcu.
– Stanęła między
mną a Urielem – jej ciało opięte ciasną sukienką, oczy... usta... Michael
potrząsnął głową. – Nie pozwoliła mi go zabić.
– Ludzie nie
mogą nas zobaczyć mon frère.
– Przecież wiem!
– warknął Michael, zrywając się z miejsca i krążąc nerwowo po pokoju. – Ale ona
nas widziała. Co więcej miała czelność odezwać się do mnie... zabronić mi
wykonania wyroku... – Michael dyszał, słowa rwały się z jego ust. – Musiałem
interweniować... uciszyć ją... usunąć z drogi... a potem on zniknął.
– Zabiłeś ją –
Gabriel odetchnął z ulgą. Ludzie byli tak nic nieznaczącą rasą.
– Na Boga nie! –
Michael zazgrzytał zębami. – Nie miałem wtedy żadnego powodu, by to zrobić.
– Ale teraz
masz? – spojrzenie Gabriela pozostało czujne.
– Tak... tak mi
się wydaje – Michael przystanął koło biurka. Jego ramiona opadły, na brzegach
ciemnych skrzydeł tańczyły promienie słoneczne. — Myślę, że była w zmowie z
Urielem. Celowo odwróciła moją uwagę...
– A on uciekł –
dokończył za niego Gabriel. – To całkiem prawdopodobne. Uriel mógł ją obdarzyć
zdolnością widzenia, omamić, skłonić do współpracy – tylko, dlaczego Michael
pozwolił się jej rozproszyć? – Gabriel przekrzywił lekko głowę, przyglądając
się przyjacielowi. – Była piękna?
Michael warknął.
– Czy to ma
jakieś znaczenie? – zirytował się archanioł. – To człowiek, nic nieznacząca
śmiertelniczka. Wiesz, że patrzę na świat podobnie jak ty. Nie zniżę się do
zadawania z ludźmi.
– Chcesz żebym
zrobił to za ciebie? – zapytał Gabriel wstając i podchodząc do przyjaciela.
Powinien się
zgodzić. Tak byłoby łatwiej. Gabriel nie okaże uczuć, kobieta nie rozproszy go.
Drugi pośród archaniołów wyciągnie z niej wszystko, co będzie konieczne, a
potem uciszy ją ostatecznie.
Michael zacisnął
dłonie w pięści. Miał pozwolić, by Gabriel jako ostatni oglądał jej piękną
twarz, patrzył jak jej oczy tracą blask, a ciało wiotczeje, porwane w objęcia
śmierci? Nigdy!
– Nie! –
powiedział zdecydowanie. – Sam się nią zajmę.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz